Zonder Jou.

Rozen.

"Mama.. alsjeblieft! Hou erover op. Ik kan niet toveren. Als Zaki contact wil, dan zoekt hij dat zelf wel." Zei ik voor de zoveelste keer tegen mijn moeder. Ik zuchtte en ronde het gesprek af toen Priscilla in de deuropening verscheen. "Moet jij niet al weg??". Vroeg ze. Ik keek op mijn horloge en sloeg een hand tegen mijn voorhoofd. "Shiitttttttt!!" Zei ik.

Gauw stond ik op en pakte alle papieren en propte ze in mijn tas. "Woahh.. take it easy..". Zei Priscilla terwijl ze mijn jas pakte. "Nee.. ik red het niet. Ik haal het niet!". Zei ik met een teleurgestelde blik. "Hoe laat had je een afspraak bij de kapper?". Zei Priscilla. "Half vijf! Het is nu... half
Vijf." Zei ik met een zucht. Ik had alles bij me. Mijn jurk, schoenen, ik ben de meest verschrikkelijkste bruidsmeisje ever!! Welke bruidsmeisje werkt er notabene op de bruiloft van haar beste vriendin en nicht!

Karim en z'n rot zaken! Ik heb te laat vrij gevraagd omdat ik helemaal verzopen was in alle hectiek van mama en Zaki. En nog steeds overgings.. en oh gooi daar nu ook een Amira erbij.. ik sloot mijn ogen en wilde janken.

"Ok genoeg. Hoe laat moet je aanwezig zijn". Zei Priscilla. "Gisteren al..". Zei ik. Priscilla keek serieus. "Me nichtje begreep het. Maar ik moest er wel om vijf uur zijn. Zei ik. "Hmm.. kom hier!"

Ik keek naar Priscilla en ze greep mijn hand. "Waar zijn je spullen?". Vroeg ze. "In de auto..". Zei ik bijna angstig. Haar blik veranderde in een donderstraal en ik werd er letterlijk bang van. Ze hoefde me niet te vertellen dat ik ze halen moest. Ik deed zonder woorden te wisselen meteen wat ze kennelijk wilde vragen..

Na vijf minuten gooide ik alles op het bureau. "Ok, trek alles aan vast. Ik kom zo." Zei ze. Ok, nu had je mij niet meer. Wat was deze hoogblonde dame in hemelsnaam van plan???

Moehim, ik deed mijn jurk aan, mijn pumps en ruimde alles op. Achter mij floot er iemand. Ik draaide me om en zag Karim ineens staan. Had hij geen zaak? Of.. was hij al terug? Verwarring.. ik was totaal verward.

"Ik zag Priscilla zojuist naar buiten lopen, althans rennen.. is alles ok hier?". Zei hij met een blik. Zijn ogen gleden langs mijn lichaam en ik stond er nogal ongemakkelijk bij. "Eh ja.. ik eh.. weet ook niet wat ik hier sta te doen in deze jurk..". Zei ik stotterend.

"Ik ben er!!". Zei een stem van achter. Karim werd bijna omver geduwd en Priscilla zwaaide met een tasje wat geloof ik van de kruidvat kwam. "Ga zitten en geef me tien minuten." Zei ze. Karim keek nog verbaasder. Ik deed wat ze zei en nam plaats achter mijn bureau. "Er wordt hier keihard gewerkt..". Zei karim.

"Dit is een noodtoestand. Plus het is mijn koffiepauze, al loop ik naakt ronjes om dit gebouw moet dat geen probleem zijn. Eigen tijd toch?" Zei Priscilla terwijl ze druk bezig was met wat make up. Ik moest glimlachen tussendoor en ik hoorde Karim zuchten.

Karim kwam iets dichterbij en keek me aan. "Waarom ben je haar toch zo aan het verven." Zei Karim met een verbaasde blik. Priscilla begon mijn mascara te doen en keek naar Karim. Ze zuchtte en hieldt een spiegel voor mijn gezicht. Eerlijk is eerlijk.. ze heeft mijn make up binnen een mum van tijd geweldig gedaan. "Nu je haar alleen ik heb geen styltang of iets dergelijks." Zei ze. "Dat is geen probleem." Zei ik. Maar teleurgesteld was ik zeker. In mezelf namelijk dat ik de tijd niet goed in de gaten hieldt!

"Doe je haar eens los." Zei Karim ineens. Ik keek hem vreemd aan. "Eh.. waarom?". Vroeg ik. "Gewoon..". Zei hij. Ik knikte en deed het elastiekje van mijn haren. Hij deed nog een stapje dichterbij en keek me aan. "Je ziet er prachtig uit zo." Zei hij. Stiekem gleden zijn ogen weer langs mijn lichaam. "Dank je." Zei ik zachtjes. Hopelijk zag hij mijn rode wangen niet. Maar die zaten goed verstopt onder een plak verf.

"En nu wegwezen.." Zei Priscilla ineens. "Anders redt je het echt niet!". Karim bleef me aankijken en glimlachte toen. "Veel plezier. En oh ja, je had gewoon vrij kunnen krijgen. Ik was je maar aan het dollen." Zei hij. Ik keek hem aan. Hij maakte zich snel uit de voeten en gaf me een knipoog. Ik liep naar Priscilla en gaf haar een dikke knuffel. "Dit vergeet ik niet. Dank je wel." Zei ik. Ze glimlachte. "Trakteer me maar een keer op couscous." Zei ze. Ik moest lachen en liep gelijk door naar buiten.

Pas nadat ik er bijna was realiseerde ik me iets. Ik was mijn mobiel in de la vergeten. Wat een domper. Ik baalde enorm omdat ik geen foto's kon maken, maar het had ook iets. Het feit dat je niet constant op dat apparaatje zat. Fahima had mijn volle aandacht. Het was een ge-wel-dig avond. Ik hieldt het niet droog toen ze afscheid nam. Ze zou namelijk niet meer in de buurt wonen. Die -bijna- dagelijkse koffiemomenten zaten er niet meer in. Maar onze band was zo sterk, het zou zeker goed komen. Na afloop verzamelde alle vrijgezelle dames zodat Fahima haar boeket zou gooien. Ik moest lachen en nam plaats bij een tafeltje in de hoek. De dames stonden te zwaaien met hun armen. De dame met de langste armen en snelheid zou geluk hebben. Het was gekkenwerk, maar wel geinig om te zien.

Plots werd ik opgeschrikt door iets wat precies voor mijn neus viel. Ik keek naar de witte rozen, nee niet wit.. ivoorwit. Het was net alsof ik in een andere dimensie was, alles viel stil om mij heen. Het witte lint drappeerde over de rand van de tafel. Hier en daar zaten er parels en diamantjes verwerkt in de bloemen. Mijn vinger streek over één van deze parels. Ik dacht ineens aan Soufian. Bloemen. Dat heeft zijn leven gekost. Hij was immers mijn boeket gaan ophalen. Als hij nou niet geweest zou zijn... als ik nou niet om een boeket vroeg. Ineens veranderde de rozen in een andere kleur. Zwart. Er zaten ineens overal vlijmscherpe doornen aan. Toch? Of beelde ik me dit in.

Ik voelde ineens een hand op mijn schouder en keek naar tante Mariam. Wacht.. ik was niet in een andere wereld. De stilte was er echt. Iedereen zweeg en keek mij aan. Je kon nog een speld horen vallen. Fahima had tranen in haar ogen en haar handen voor haar mond. Zelfs tante mariam hieldt het niet droog. Ik nam een diepe zucht en pakte het boeketje op.

"Dan ben ik vast de volgende?". Waren mijn woorden. Iedereen moest lachen en Fahima rende naar mij toe. Ze gaf me een knuffel en we konden elkaar niet loslaten. "Hou hem. Alsjeblieft." Zei ze. Ik knikte. "Ik hou het in shaa Allah." Zei ik.

Het waren haar bloemen. Deze weelderige rozen zou ik voor altijd bewaren.

Die avond reed ik nog snel langs kantoor om mijn mobiel op te halen. Het was dringend want stel dat Zaki zou bellen? Helaas kreeg ik de deur niet open aangezien Karim er een alarm op had gezet. Het hele weekend zonder mijn mobiel zou een marteling zijn. Het was inmiddels half één. Ik kon hem toch niet wakker bellen?

Ik zuchtte en nam een diepe zucht. Gauw liep ik naar een winkel waar je kon telefoneren en toverde zijn visitekaartje tevoorschijn. Ik toetste het nummer in en na een paar keer overgaan nam hij op. "Met Karim." Zei hij.

"Hey.. eh met Assia." Zei ik stotterend. "Assia? Is alles ok?". Zei hij half slaperig. "Ja.. ja.. alleen ik ben mijn mobiel vergeten op kantoor en ik moet hem echt hebben..". Zei ik. Karim zweeg even. "Kom de sleutel en code even halen." Zei hij. Hij gaf me zijn adres en ik reed er onmiddelijk naartoe. Des te sneller ik weer thuis was, want ik was kapot!

Karim woonde in een buurt waar wonen totaal niet mis was. Het was een andere gedeelte van de stad waar ik bar weinig kwam. Ik had er ook niks te zoeken, maar hier een huis zou geen straf zijn. Even later parkeerde ik de auto voor een groot huis en belde ik aan. Het duurde zeker een minuut voordat de deur geopend werd. Ik slikte een paar keer. Karim stond in de deuropening met alleen een joggingbroek aan. Zijn bovenlichaam was ontbloot en hij had me een lichaam!!

"Eh.. sorry." Mompelde ik. Hij wreef de slaap uit zijn ogen en zei dat het ok was. "Kom binnen.." Zei hij terwijl hij de deur open liet en al wegliep naar binnen..