Zonder Jou.

I'm done!

"Ze doet niet open". Zei Zaki met een bezorgd gezicht. Ik keek hem aan en eerlijk gezegd kneep ik 'm ook. Ma nam niet op nadat we haar wel teintalen keren hebben geprobeerd te bellen en we stonden wel twintig minuten aan te bellen en niemand deed open. "Gebruik de huissleutel". Zei ik tegen Zaki. Hij was de enige met een sleutel en hij schudde zijn hoofd. "Nee.. hij heeft het slot veranderd." Zei hij. Ik keek op. "Hij heeft wat??". Zei ik verbaast. Net dat Zaki iets wilde zeggen ging de voordeur van de buurvrouw ernaast open. Wij kende haar nog van vroeger. Ze glimlachte lief en keek ons aan. "Wat leuk om jullie te zien! Dat is een tijd geleden". Zei ze. We glimlachte en ze bekeek ons van top tot teen. De buurvrouw was ontzettend vriendelijk, maar negen van de tien keer was ze in Zuid Frankrijk. Daar had ze een huis gekocht jaren geleden, papa leefde nog. Sindsdien woont ze daar driekwart van het jaar en soms kwam ze hier weer terug.

"Jullie komen zeker op bezoek?". Zei ze. We knikte beiden. "Dat is vreemd, jullie moeder is vorige week vertrokken naar Marokko.. eh ze was samen met haar man". Zei de vrouw. Zaki en ik keken elkaar aan en de buurvrouw keek ernstig. "Wisten jullie dat niet dan?". Zei ze. We zwegen beide en Zaki glimlachte. "Jawel hoor, ik kwam alleen kijken voor de post e.d. maar ik vergat dat ma het slot vervangen had." Loog Zaki bij elkaar. De buurvrouw glimlachte, maar eerlijk gezegd kon je zo van haar gezicht lezen dat ze het niet geloofde.

"Ik heb een reserve sleutel gehad van jullie moeder. Ik zal 'm even halen dan kan je kijken." Zei ze. Zaki keek me aan en nu snapte we er echt niks van. De buurvrouw die een reserve sleutel heeft behalve wij én het feit dat de slot vervangen is én daarboven onze moeder die verdomme vertrokken was naar Marokko zonder ook maar iets te hebben gezegd! Wat was ik kwaad!! Nee.. ik was laaiend en Zaki begon stoom te blazen. Hij vloekte binnensmonds maar toen hij de buurvrouw weer zag glimlachte hij. Ze gaf ons de sleutels en vroeg of we het weer in de brievenbus wilde gooien aangezien ze haar hondje ging uitlaten.

Toen ze uit het zicht was begon zaki meteen te tieren en te vloeken. "Hoe.. hoe kun je dit een moeder noemen hoe!!". Zei hij. "Shhhht.. laten we naar binnen gaan en opschieten voordat ze zo terug komt." Zei ik. Zaki schudde zijn hoofd en stak de sleutel in het slot. Het was eigenlijk te gek voor woorden dit. Wij, haar kinderen die als dieven in de nacht hun ouderlijke huis betraden. Dit was toch te gek voor woorden? Hoe vaker ik eraan dacht, hoe gekker het klonk!

Het huis was donker. Alle gordijnen waren dicht. "Ik snap niet waarom ma het slot heeft veranderd en waarom de buurvrouw wel een sleutel heeft gehad en wij niet." Zei ik. Zaki zuchtte. "Ik snap zoveel niet Assia..". Zei hij. Zaki deed een gordijn open waardoor er nu wat licht in huis viel. "Post..". Zei hij achter mij. Hij nam ze één voor één door en legde ze op een stapel weg. Ik liep naar de slaapkamer van mama en deed de deur open. De dozen die ik aantrof een tijd geleden waren weg. De kamer zag er opgeruimd uit en voorzichtig liep ik naar de nachtkastjes. Ik voelde me schuldig dat ik hier snuffelde, maar het leek wel een kans uit duizenden plus al die dingen die ik in dat mapje had gelezen. Ik leek het een plekje te geven, nu ik hier stond werd mijn nieuwsgierigheid getriggerd. "Assia". Hoorde ik. Ik schrok van de stem van Zaki. "Kijk eens wat ik gevonden heb". Zei hij. Hij gaf me het papiertje aan en ik werd eerlijk gezegd echt rood. "W.. waar heb je dit gevonden?". Vroeg ik. "Op de salontafel". Zei hij.

Ik schraapte mijn keel en hij keek me aan. "What the hell is dit Assia.. wist jij hiervan?". Zei hij. Ik werd nu echt knalrood en zweeg. Zaki is erachter gekomen middels dit papiertje dat ma werd gecompenseerd met het geldbedrag. Waarom zwerfde dit blaadje sowieso op de salontafel? De buurvrouw had het ook kunnen zien! Ze zijn dit vast vergeten..

"Assia!". De stem van Zaki bulderde door het hele huis. Ik schrok me wezenloos. "Ja.. ja ik wist het Zaki en wees alsjeblieft niet boos." Zei ik. Zaki schudde zijn hoofd en liep boos weg. Snel ging ik achter hem aan en hieldt zijn arm vast. Hij wrong zichzelf los en keek me aan. "Ma liegt, jij liegt.. laat me met rust!". Zei hij. "Luister, ik kan het uitleggen en echt Zaki, ik ben er ook sinds kort achter gekomen!". Zei ik. "Dan had je het me direct moeten vertellen, je bent zogenaamd mijn zus!". Zei hij boos terwijl hij tegen de prullenbak schopte. "Luister nu eens even". Zei ik wat boos. Hij schudde zijn hoofd en pakte zijn jas. "Ik hoef niet meer te luisteren! Ik ben nu een volwassen man zus! Ik ben niet meer de Zaki die doodsbang in zijn fucking kamer zat en alles zag en hoorde gebeuren. Ma die als een slaaf om hem heen hangt.. de leugens die elke dag moest horen, hij die continu jou probeerde..". Zaki zweeg abrupt. "Je weet wat ik bedoel". Zei hij met een ernstig gezicht. Ik liet hem zachtjes los en kreeg echt tranen in mijn ogen. Hij heeft echt alles mee gekregen, echt alle ellende en hij had gelijk. Waarom zei ik het gewoon niet? Waren we dan niet moe van alle leugens en alle ellende. Nu weer dit. Een moeder die amper liet weten dat ze weg was. "Ik kan die man wel vermoorden Assia. En echt misschien doe ik het wel. Niet eens om het feit wat hij mama aandoet. Zij kiest er namelijk zelf voor om bij hem te blijven, maar meer om wat hij jou aandeed. Ik zweer het je Assia, die man is al dood in mijn ogen." Zei hij. Zijn blik was ernstig, maar duister. Hij leek precies op onze vader. Zelfs de plooien in zijn gezicht.