Zonder Jou.

Ik keek naar mezelf..

Ik keek naar mezelf in de spiegel. Waar was ik toch mee bezig? Ik zuchtte diep en plofte neer op bed. Kennelijk was het zo'n harde plof dat mijn rits van het jurkje open barste. Ook dat nog!

Klungelig stond ik overeind en trok het jurkje uit die ik van plan was te dragen op de bruiloft van Karim. Het was al tegen zessen en aangezien het toch een eindje rijden was moest ik gauw maar opschieten. Uiteindelijk haalde ik er een jurk uit die ik van de zomer gehaald had samen met Fahima. Gek genoeg heb ik deze nog nooit aan getrokken, nou daar is het nu de ideale moment voor. Telkens wierp ik een blik naar mijn telefoon op de hoop dat Zaki me zou bellen, maar tevergeefs. Ik miste hem enorm en ergens voelde ik me schuldig dat ik nu plezier zou hebben terwijl mijn hart en verstand bij hem waren.

Walid appte me gisteren dat hij ook zou gaan en vroeg of hij me kon ophalen. Eerlijk gezegd had ik daar totaal geen zin in. Vooral na het verhaal van Karim en zijn contract. Ik snapte er gewoon niets van. Maar aan de ene kant was ik ook te moe om te rijden en hoe je het bekijkt, Walid heeft wel een paar keer voor me klaar gestaan. Dus stemde ik uiteindelijk toe. Maar toen ging ineens mijn telefoon. Snel liep ik ernaar toe en hoopte ik dat het Zaki was, maar het was Walid.

"Hey Walid, ik ben bijna klaar". Zei ik. "Hey.. eh. Feestje gaat niet door." Zei hij ineens. Ik keek op en snapte het niet. "Hoe bedoel je?". Vroeg ik. "De bruiloft. Ik kreeg net een belletje van een collega die daar was, er was niemand op een paar familieleden na. Er is iets gebeurt waardoor de bruiloft niet door is gegaan." Zei hij. Ik schrok en kreeg een déjà vu. Mijn Allah, er zal toch niks met Karim of zijn verloofde zijn? Mijn handen trilden ineens en ik dacht meteen aan mijn grote dag. "Assia?". Hoorde ik aan de andere kant van de telefoon. Maar mijn lippen bewogen niet. "Assia..??". Zei de stem weer. Ik kwam uit mijn bubbel en knipperde met mijn ogen. Ineens voelde ik een traan opkomen en veegde ik hem gauw weg. "Ja?". Zei ik. "We kunnen... ergens uit eten?". Zei hij. Ik sloot mijn ogen en kon mijn oren niet geloven. "Eh nee.. ik.. dank je wel Walid. Maar ik ben nogal moe". Zei ik. Ik wimpelde het gesprek af en hing op.

Ik bleef naar mijn scherm kijken van de telefoon en automatisch gleden mijn vingers naar de naam van Karim. Ik belde hem. Maar hij nam niet op. Een brok verzamelde zich in mijn maag. Hij zal toch niet..? Ik dacht aan elke worst case scenario..

Tot ik vijf minuten later zelf door hem gebeld werd. Gauw nam ik op. "Karim?". Zei ik. Er klonk een stilte. "Je had gebeld?". Zei hij. Zijn stem klonk bitter, kortaf. "Eh ja.. ik kreeg net door dat je bruiloft niet doorging. Ik maakte me nogal zorgen en wilde enkel vragen of alles ok is?". Zei ik. "Het gaat dus als een vuurtje." Zei hij. Ik snapte het niet. "Vuurtje?". Zei ik. "Laat ook maar, tot maandag op kantoor." En bam hij hing op.

Ik staarde naar mijn telefoon en fronste mijn wenkbrauwen. Wat was dit nu weer? Maandag? Voor zover ik wist zou hij op vakantie zijn. Ik snapte er niks meer van. Wellicht had Walid het verhaal wel, maar hem wilde ik al helemaal niet spreken...

Die maandag brak aan, en door het telefoontje tussen mij en Karim vergat ik zelfs mijn eigen issues. Waaronder mama en Zaki. Ik liep naar mijn kantoor en zag Walid al zitten. "Shittt daar ben je eindelijk". Zei hij. Ik keek op. "Hoezo? Ik begin altijd half negen?". Zei ik. "Nee.. niet daarom. Ik sprak Priscilla net. Het huwelijk van Karim is niet doorgegaan doordat hij zijn vriendin betrapte op vreemdgaan". Zei hij. Ik keek hem aan. Auw. Dat moet zeker pijnlijk zijn en ik had echt met Karim te doen. Alhamdoelilah was het niet dè worst case scenario waaraan ik aan dacht. Ik voelde wat boosheid opkomen jegens Walid en Priscilla. Walid helemaal, dat Priscilla een kletstante was, wist ik al....

"Kunnen we weer aan het werk?". Zei ik. Walid keek me raar aan. "Eh.. heb je gehoord wat ik net zei"? Zei hij. Ik keek hem aan en ging zitten. "Ik heb je luid en duidelijk gehoord Walid, alleen het is niet onze zaak, vind je niet?". Zei ik. Walid keek me nog vreemder aan en ging achter zijn bureau zitten. Hij zweeg daarna tot aan de lunch pauze...