Halledebilirdik | GXG +18

Cesur'um

"Senin gökyüzünde benim yerim yoktu."

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Bade'nin anlatımından
Aniden kalktı ve balkona geçti. Bende yanına gittim. Durdu ve kafasını kaldırıp karşıya baktı. Gözlerini kapadı ve rüzgarın yüzünü okşamasına izin verdi. Onu seyretmek hayatıma çok şey katıyormuş gibi hissediyordum. Sanki bütün ömrümü onu seyrederek geçirsem hiç boşa harcanmaz gibi. Hatta, hayatım kendini böyle güzel kullandığım için teşekkür edebilirdi. Bana doğru döndü.

"Aynı anda bir şey itiraf edelim mi?"

Anlamaz şekilde ona baktım. Ne diyeceğini merak ediyordum açıkçası.

"Kabul."

Yanıma yaklaştı ve gözlerimin derinlerine baktı. "1..2..3" Aynı anda itiraf ettik.
Beria: Ben hiç birine sarılmadım.
Bade: Sekiz yaşımdan beri hiç ağlamadım.
Öylece birbirimize baktık. Elimi yanağına uzattım. Bir şey demedi, gözlerini kapattı. Elini elimin üzerine koydu ve gözünü açtı. Bu bakış diğerlerinden o kadar farklıydı ki. Çaresiz bir çocuk yardım istiyordu sanki. Hiç konuşmadık. Ellerimiz birbirinde bekledik.

Sonrasında sessizliği ben bozdum.

"Annem beni küçükken "Cesur'um" diye severdi. Neden böyle seslendiğini sorduğumda "Nasıl biri olduğunu duyarak benimsemen için." derdi. Bunun ne demek olduğunu o zaman anlamıyordum ama sanırım beni bugünlere hazırlıyordu."

"İyi hazırlanmışsın o zaman."

gülümsedim. Sanırım..
-----------------------------------
Sabah çok mutlu bir şekilde uyanmıştım. Çünkü yine o uyandırdı. Tuvalete gidip elimi yüzümü yıkadım ve mutfağa geçtim. Kahvaltı yine hazırdı.

"Günaydın."

Bana döndü ve cevap verdi.

"Günaydın."

İturup kahvaltımızı ettik. İşleri bitirdikten sonra hazırlandık ve çıktık.

Arabada hiç konuşmamıştık. Sessizliği sonunda Beria hoca böldü.

"Nasılsın bugün?"

Yanımda olduğu için mutluydum ama kafam karışıktı. İki gün sonra babamın nikahı vardı ve ben gerçekten ne yapacağımı bilmiyordum.

"Bilmiyorum. İki gün sonra babamın nikahı var. Gidecek miyim? Hiç bir fikrim yok."

Elini elimin üstüne koydu ve sıktı.

"Kararın ne olursa olsun üstesinden geleceğine eminim."

Gülümsedim. Yol boyunca eli elimdeydi. Hiç bırakmadı.

Okula geldiğimizde sınıfa girdim. Alper ve Dersu aynı yerindelerdi. Hep boş olmasına alışık olduğum yanım da Ada ile doluydu. Ona bakmadan çantamı bırakıp benimkilerin yanına gittim. Alper bana baktı ve aceleyle konuşmaya başladı.

"Şey Kerem ile kuzeni bahçeye çıktı. Bizde çıkalım mı?"

Anlaşıldı neden böyle olduğu.