Sevda Uğruna

Gece

Genç kız alelacele hastaneden çıktı. Gece yarısı tek başına evine dönmek kendisini en çok korkutan şeylerden birisiydi.
cesurdu cesur olmasına ama yalnızdı bu şehirde kimse hissetmezdi yokluğunu, Hakkari Yüksekova herkese nasip olmayan şehir... dağlarıyla tarihe adını kazıyan, memleketimin cennet köşelerinden. Klinikte nöbet değişimleri genelde gece olurdu hastalardan herhangi birinin sorun çıkarmaması için.

Geceleri korkusunun sebebi bu devrin pis insanlarıydı. fark etmiyordu hangi milletten olduğu; kötü kötüydü işte. Kaygan zeminde elinden geldiğince çabuk ama dikkatli bir biçimde yürüyordu. Rüzgarın esişi feracesini savururken soğuğu iliklerine kadar hissetti. Kendi evinin bulunduğu caddeye varınca derin bir şekilde nefes aldı. rahatlamıştı, alışıldık binalara göz gezdirerek kendi binasına yöneldi. Elinden geldiği kadar sessiz bir biçimde binaya girdi.
merdivenleri ikişer üçer çıkarak dairesinin olduğu kata geldi.
O sırada komşusu olan Kayra teyzenin kapısı gıcırdayarak açıldı.

- Kızım Hüma geldin mi
- Geldim teyzem bir sorun mu var?
- Yok kızım, gece nöbetlerini erkeklere verseler olmuyor mu  sana birşey olacak diye ödüm kopuyor.
- Korkma tonton teyzem bir sorun yok. Yarın izin günüm muhtemelen biraz geç uyanırım
- Tamam kızım Rabbim kolaylık versin.
- Sağol pamuk teyzem

Kayra teyze 65 yaşlarında,  örtülü, hafif kilolu  kısa boylu, oldukça sevecen biriydi. Belki de en büyük şanslarımdan biri karşı komşum olmasıydı. Yıllar boyu evladı olmamış, ardından ise dul kalmasıyla bir daha evlenmemiş.

Ve ben Hüma Hilal dostlarımla  beraber tedavideyiz fakat ben tedavi eden tarafken onlar karşı tarafta. Şimdi ki insanların sözünde bir psikologum ben. Klinik psikolog. İntihar mektupları ile dolu masam. Veda cümleleri ile acı işlenmiş sayfalara ve ben çabalayan tarafım.
En son.. Melda ayrıldı yanımdan.. biricik kardeşim. Kanserdi minik bedeni bu acıya dayanamadı . Ve ben bir kez daha Hıçkırıklarımı gizleyip ailelerine verdim bu haberi.

Bana göre değil acı ve ölüm.
Duyduğum feryatlar karanlığın kulak zarını deldi. Bir meczup misali savruldu bedenim.
Ben Ümidim kesilmişken umudu aşıladım , gizlice ağlarken güldürdüm onları.
İşte buydum ben. tarihe gömmeliydim acıyı ve ölümü, gülmeliydim onlara karşı...
Onların çöllerindeki yağmur olmalıydım. Zaten bir yere aidiyetim yok, gurbet kokan bir hayatım var benim.

İç geçirerek odama yöneldim. Ağlamak istemiyordum, acıyı onlar çekerken benim ağlamam adil değildi.
Gözlerim bir süre kitaplığımda gezindi. Acemi yolcu üstadın eseri
Öyleydik değil mi?...
Bu diyarı alemin acemi yolcuları
Tecrübesiz, kimsesiz, yorgun yolcular.
Tutunacak bir dalı, yaslanacak bir dağı, sığınacak bir limanı olmayanlar
Elbette düşmeden kalkamaz, denemeden bilemez, kaybolmadan bulamaz yahut bulunamazdık.
Fakat yetmez miydi bu düşüşler, gözyaşları ile sulanan çiçeklerin dahi ömrü tükendi.

Kaybolduk fakat etrafta değil ruhumuzda... Onu da kaybettik herşey gibi
Sevgiyi, saygıyı umudu kaybettik
Bizler bu kadar zulme layık mıydık?
Rabbim yorgunum...
İçimdeki alaca at koşuyor nefes nefese, uçurum kenarına yaklaşıyor. Ayağının altındaki taşlar düşüyor aşağıya. Acemice çekiliyor arkaya nereye gideceğini bilmiyor.
Hürriyet künyesini düşürmüş tuhaf bir deprem ortasında.

İç sesimi susturarak  üstümü değiştirdim yatağıma girdim. İyi ki namazımı hastanede kılmıştım eve gelen kadar çok yoruluyordum. Nefes nefese ve yorgunlukla namaz kılmak iyi gelse de ağır geliyordu nefsime. sessizce kendimi uykunun kollarıma teslim ettim , yarı ölüm haline...
Urganı geçirdim boynuma, sabaha uyanıp uyanmayacağımdan bihaber.

- Bölüm sonu-

*selamun Aleyküm sevgili okuyucularım bu benim ilk acemi eserim olacak inşaallah içerisinde yer alan şiirlerin bir kısmı kendi şahsıma ait olacaktır. Sizinle tanıştıracağım karakterlerin bazıları gerçek şehitlerimizdir. Rütbe işlerinde pek iyi olamadığım için bir hatam olursa affola. bazı konularda size danışacağım noktalar olacaktır inşallah, fikirlerinizi yazmanız beni mutlu edecektir. Acemi olmamdan mütevellit hatalarım olacaktır*