Gumdrop, a bunch of fearless teenagers in Nodawn City, is accepting illegal activities for their school finances. They are just a group of wannabe lawbreakers in between good and... not that good.
warning: this chapter contains various of sensitive contents. (e.g., vulgarity, h*rrassment)
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Of course, I am happy that Clark is hanging out with us. Nakakaoverwelm nga dahil noon ay nasanay kami na late siya sa mga pagtitipon namin o hindi kaya, busy siya sa mga kaibigan niya. Ngayon na nawiwitness namin kung paano niya iturn down ang mga alok ng kaibigan niya... hindi ko mapigilang mangamba.
Wala lang talagang pake si Clark. Para siyang naimmune ng mga ganap na siya ang nakakaalam. Ni hindi siya nagdadalawang isip na tumanggi sa bawat paglapit nila.
"Hindi naman sa tinataboy ka namin pero nahahalata na namin na iniiwasan mo 'yung mga kaibigan mo?" Mabuti nalang ay nag-open si Danger. Andito kami ngayong lahat sa lamesa sa cafeteria, kumpleto at kumakain ng lunch.
"I agree. Puwede ka namang sumama sa kanila eh. Dito ka naman umuuwi sa amin. Naiintindihan namin," dagdag ni Orion.
Mapait na tumawa si Clark habang kumakakin. "I appreciate you all. Pero narealize ko lang na bakit pa ako magsesettle sa mga taong dinidisregard ako?"
Bigla kaming natahimik dahil hindi namin alam na ganun pala ang kalagayan niya.
Napansin niyang natahimik kami kaya napasulyap siya sa amin. Nakawala pa siya ulit ng tawa. "Dati ko pa talaga napapansin na ayaw nila sa akin. Palagi akong naleleft behind pero patuloy pa rin akong sumasama sa kanila kasi sila lang ang meron ako. Nalaman nila na iniwan ako ng magulang ko rito sa Nodawn at walang iniwan sa akin kahit man lang paalam, mas lalo ko lang naramdaman na napipilitan lang silang isama ako dahil parang nakakaawa ako. Nasanay ako sa ganoong kalagayan ko kaya noong sila na mismo ang nag-aaya sa akin, nakakapanibago. Mas lalo ko lang napagtanto na ayaw ko na maranasan ang dati."
"Huwag niyong idamay ang mga kaibigan ko! Mas gusto ko silang kasama kaysa sa inyo!"
Nalungkot ako. Grabe ang pagtatanggol niya sa kanila dati. Iyon pala ay sila lang ang meron sa kaniya.
"Kayo ang unang nag-alok sa akin na kumain. Kayo rin ang unang kumanta para sa kaarawan ko. Doon na rin ako natauhan na mararanasan ko rin pala 'to. Hindi 'yung nagtitiis ako buong buhay ko." Mahinahon siyang ngumiti. "Nga pala, kayo ang pinakamagandang regalo na natanggap ko."
Napapikit ako para pakalmahin ang sarili ko saglit. Nararamdaman ko na ang mga luha ko. Hindi ako puwedeng umiyak dahil kakalat ang mascara ko.
Nang dumilat ako ulit, nakita kong inakbayan ni Danger si Clark. "Hindi ako naiiyak," sabi pa niya pero bigla siyang napayuko para humikbi. Hindi namin napigilang natawa pero dahil sumunod na napaluha si Orion habang pinapatuloy ang pagkain niya.
"Ang pangit pala ng mga naunang gabi natin sa bahay," sabi ni Orion habang nasa bibig pa ang kutsara niya. "Pasensya na talaga kayo." At tuluyan siyang napahikbi.
"Huy! Ayos lang! Naiintindihan ka namin!" Inakbayan siya ni Heroic at tinatapik-tapik ang balikat niya. "Ang mahalaga ay ngayon. Salamat dahil pinapahalagahan mo kami."
