Yaşayan Ruhlar |TAMAMLANDI|

26.Bölüm

Uzun bir zaman sonra aydınlığa kavuşmak gibiydi...
26.07/22
<3<3<3<3<3<3<3<3<3

Flasback

1 gün önce

Savaş'ın anlatımıyla

Karanlığın hakim olduğu evrende tek aydınlık noktayı bulmak umuduyla bakıyorduk küreye. Olurda kaçırırsak diye, tek bir an bile gözümüzü ayırmıyorduk. Yaklaşık iki saat geçmesine rağmen hala bir belirti yoktu.

"abi boşuna mı çabalıyoruz? Bu küre boş gibi." diye yakındı Çağrı.

Ama ben biliyordum bu küre boş değildi. Ben bu küreden Gece'nin sesini duymuş, Işığını hissetmiştim.

"biraz daha bekleyelim. Olmazsa sırayla nöbet tutarız." dedi Bensu. Serkan ve ben de onayladık.

Tam o sırada kapının sesini duyduk. Oldukça ısrarla çalan kapı, bize merak duygusu uyandırmıştı.
Küreyi izleme işini diğerlerine devredip kapıya doğru ilerledim. Kapıyı açtığımda karşımda gördüğüm kişilerle sinirlerime hakim olamadım.

"Ne işiniz var burada?"

"şimdi böyle mi olduk Savaş?"

Beni mi suçluyordu? Bizi bu yolda yalnız bırakan onlar değilmiş gibi...
Yüzümdeki ifadeden onları burada istemediğimi sezmiş olacak ki, beni kenara çekip eve girdi. Arkasından da diğeri içeri doğru adımladı.

"şu an sırası değil Savaş! Söyleyeceklerimiz var."

Barış, salona girdiğinde Serkan ve Çağrı'dan da aynı tepkiyi görmüştü. Yaptıkları yanlıştı. Bensu'nun, Gaye'ye olan bakışlarında da kızgınlık vardı. Bizim tavrımız değişmezken Gaye sitemle konuştu.

"bakın biliyorum tavrımız kötüydü ama bizim de bir amacımız vardı."

"neymiş o amaç?" diye sordum.

ikisin de bakışları tek bir noktada takılı kaldı. küreye bakıyorlardı. sanki aradıklarını bulmuş gibi derin nefes verdiler.

"birkaç saat sonra bu küreyi geri vermen gerekecek Savaş!"

Şaşkınlıkla küreye bakıp bir açıklama yapmalarını bekledik. Anladığım kadarıyla olaylar çok farklıydı. Ve onlar bu karışıklığın fazlasıyla farkındaydı. Bazen hikayenin açık yüzü göründüğünden çok daha farklı olabiliyordu.

"bakın biz bir şeye şahit olduk." diye konuştu Gaye.

Devam edemedi. Çekinerek Barış'a baktı. Barış, durumu anlayıp devam etti. Boğazını temizleyip anlatmaya başladı.

"bu gece yemek yemeğe gitmiştik. Eve dönerken restorantın karşında en uç noktada ışık yansıdığını gördük. Yavaş adımlarla oraya doğru gittik ve onu gördük. Hakan'ı! Bir kızın ruhunu küreye hapsediyordu. Yani bizim gördüğümüz kadarıyla öyleydi."

Hepimiz şaşkın ve öfkeli bir şekilde ona bakıyorduk. Ayna büyüsünü zar zor bozmuşken yeni bir büyü ile çıkmışlardı karşımıza.

"vay anasını..."

Diye konuşmaya başlayan Çağrı, bakışlarımızı görünce sözünü değiştirmek zorunda kaldı.

"seveyim. Sonuçta anasının bir suçu yok."

Ona bir bakış atıp Barış'a döndüm. Devam etmesi için başımı salladım. Komutu alır almaz devam etti konuşmaya.