Yaşayan Ruhlar |TAMAMLANDI|

4.Bölüm

Ben bir kahramanımı kaybettim

14.01/2022

<3<3<3<3<3<3<3<3<3

Kaç gün oldu bilmiyordum. Bir uyanıp bi uyuyor, hiç konuşmuyordum. Gece mi gündüz mü? bilmiyordum!

Ruhum azap içinde kavruluyordu. Kalbim, ufak parçalara ayrılmış ve o parçalar göğüs kafesimi yarıyormuş gibi acı hissediyordum. Bu acı farklı bir acıydı.

Her geçen gün fiziksel acılarım azalıyordu. Ya da ben hissetmiyordum. Bazen gözümü açıyor tavanla bakışıyor sonra tekrar kapatıyordum. Yaşamıyordum aslında. Etrafım çok kalabalık ama ilk kez kimse umrumda değil. Bu kalabalık da aradağım kişileri hiçbir zaman bulamacaktım. O zaman kalabalığa bakmaya da gerek yoktu.

Ailemin nasıl olduğunu sormak istiyor, yaşayıp yaşamadıklarını öğrenmek istiyordum. Bunu soracak cesareti kendimde bulamıyordum. Alacağım cevaptan ölesiye korkuyor, uyandığım anda hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağını biliyordum. Eksilmiştim, hissediyordum. Yoksa bu kalp ağrısının başka açıklaması olamazdı. Kurşunla bir ilgisi olmayan ağrı, annemle babamı gördüğüm ilk anda yüreğime yerleşmiş, taze bir köz olarak yerini koruyordu.

Etrafımda dolanan doktorlar sürekli beni muayene ediyor. Neden hala uyanmadığımı konuşuyorlardı. Oysa ben çoktan uyanmıştım. Korkularımın esiri olmuş oradan oraya savruluyordum.

Doktorlar odadan çıkarken, yanıma birinin geldiğini hissettim. Başucumda oturup, elini saçlarımda gezdirdi. İç çekmesinden ağladığını anlıyordum. Kimdi bu? Benim için ağlayacak kimsem kalmamıştı benim. Bu ağlayan kimdi?

Konuşmasıyla anladım kim olduğunu. Hiçbir şey hissetmedim. Ne özlem, ne hasret...

"seni çok özledim Gece. Geç kaldığım için özür dilerim."

Derin bir nefes alıp devam etti. Ağlayarak konuşuyordu ama tek bir şey bile hissetmiyordum ağlamasından.

"bunları tek başına yaşadığın için özür dilerim."

Bir süre sustu. Söyleyecekleri için güç topluyor gibiydi.

"annem ile babamı kaybettik Gece. Cenazelerine bile yetişemedim! Ben geldiğimde çoktan gömüşmüşlerdi."

Sus diye bağırmak istedim.

'Duymak istemiyorum, ben zaten hissediyorum. Sus!'

demek istedim. Annem, babam ölü, ağabeyim katil olmuştu. Bu hayatta ablam ve ben tek kalmıştık. Ablama öfkeli olmam gerekiyordu. Kızmam...

Ben duyguları kaybolmuş bir kızdım artık.

Gözlerimi açtım. İfadesizce baktım yüzüne. Uyandığımı anlamıştı zaten bakışlarından belliydi. Üzgün gözlerle bana bakıyordu. Dudaklarımı ıslatıp konuşmak için zorladım kendimi.

"kaç gündür buradayım."

"bir aydır. Sen dinlen, ben doktoruna haber veriyim."

Bir ay çok uzun bir süreydi. Hemen ayağa kalktım. Kolumdaki serumu çıkartıp fırlatıp attım. Hızlıca üstümü giyinip hastaneden çıktım. Üşüsem bile umursamadım zaten kısa sürmüştü. Yolda bulduğum ilk taksiye binip evi tarif ettim.

Evin önüne geldiğimizde taksici bana bakıyordu. Fakat benim cebimde beş kuruş param yoktu. Elim kolyeme gitti. Çıkartıp verdim hiçbir şey umurumda değildi. Taksi ücretinden on kat daha pahalıydı olsundu.