HIS CAPTIVE

CHAPTER 2

"Sister Claudia, yuko ka po unti,"  yumuko ako ng kunti gaya ng sinabi ni Amy, isa siya sa mga orphan kids.

Sa kanilang lahat siya ang pinaka mahilig gumawa ng DIY bracelet and necklace, ang pinagka-iba lang ngayon ay bulaklak ng santan ang pinagdugtong dugtong niya. And she put it above my veil.

"Tada! Mukha na po kayong real queen sister," cute na cute nitong sabi. Sinabayan ko ang tawa niya habang yakap yakap niya ako sa bewang.

I forgot to mention, she's suffering leukemia at kasalukuyan siya ngayong naka upo sa wheelchair, when I'm looking her afar I always felt bang in my chest, she used to smile and laugh and make others happy despite of her illness.

I really admire and proud of this little princess.

"Amy baby, do you want to meet your parents?" Pambabasag ko sa katahimikan at pagputol na rin sa paningin ng bata na nakadikit sa mga batang naglalaro. Nakangiti itong umiling na ikinataka ko.

"Hindi po sister Claudia, kapag malaman po nilang may leukemia ako malulungkot sila at ayaw ko po nun, saka ayaw ko pong maging pabigat," ani nito, lalong sumakit ang dibdib ko dahil sa sinabi niya. 

Halos dalawang taon  na siyang pinapahiran ng sakit niya but the good thing na lubos kong ikinatutuwa ay I always caught her praying pero ang lubos na ikinamamangha ko ay, I know sa kabila ng pinagdadaanan niya ngayon ay marapat na unahin niyang ipanghingi ng tulong sa Diyos ang kalagayan niya ngunit iba ang naririnig ko sa batang ito. Ang kaligtasan ng pamilya at mga taong nakapaligid sa kanya ang tanging namumutawi sa bibig nito.

I know God has a better plan for her. That's for sure. Certain and beautiful. 

"Pasok na tayo?" Alok ko, tumango ito kaya pumwesto na ako sa likuran niya upang itulak ang wheelchair, alas singko palang ng hapon ngunit medyo madilim na ang langit.

Siguro mga alas sais na ako uuwi, panigurado ay wala pa naman siguro ang mga bisita ni Paula.

Tumawag pala kanina si dad and he told me out of town daw sila ni tita, kung hindi nalang kaya muna ako umuwi?

For sure maingay sa bahay mamaya though sound proof naman ang kwarto ko. Dito nalang ako matutulog! Tapos tatabihan ko lang muna si Amy hanggang makatulog. Tama.

Nakangiti kong hininto ang wheelchair, tama ako lumingon sa akin ang bata ngunit bakas sa mukha nito ang pagtataka, dahil siguro'y nakangiti ako.

"Gusto mo ba......" I trailed off. . . wrong timing nga naman hinihingi na pala ni sister Jane yung mga papeles na pinatago niya sa akin. At andun 'yonn sa bahay, kung kukuhanin ko lang kasi yun tapos balik ulit dito, masyado na akong gagabihin.

Next time nalang siguro.

Tumikhim ako saka binalingan si Amy na nagtataka pa rin.
"Gusto mo bang ako ang magluto ng breakfast mo bukas?" Agap ko sa naunang sinabi, alanganin itong tumango na ikinatawa ko saka nagpatulo'y sa pagtutulak.

"Alam mo sister Claudia, pangarap kong makasakay ng kabayo, " napangiti ako mukhang magkukwento siya, bihira lang 'to magsalita eh---pero wait what?!

Kabayo? Anak ng kabayong pula, ewan ngunit bigla bigla nalang lumilipat sa 'kahapong' scenario kapag naririnig ko ang kabayo. Napailing nalang ako, mga kabataan nga naman.

Sa school talaga naisipan gawin ang mga ganong gawain. This would be a strong word pero walang mga mudo!

Lalo na yung lalaki, talagang hinugot yung 'ano' niya sa harapan ko pero pinatayo niya muna ang babae bago ko pa makita, panakip ganun.

At talaga naman! Naman! Umungol pa ang babae pagkahugot na pagkahugot! How disrespectful they are!

Kahapon ng makabawi sa gulat, nagpakawala ako ng malalim na buntong hininga saka iniwas sa kanila ang tingin, naglakad ako sa bandang gilid upang mapulot ang kapirasong papel na natangay  ng hangin.