Burning Flame Of Lying [Redvein Crescent Series #1]

Chapter 22

Secret Garden
______

ARAIA

"Magandang umaga, kamahalan."

Everyone bowed as I stood up infront of them. Nakahilera ang mga ito base sa kanilang kasarian. Ang babae ay nasa kanan habang ang lalaki ay nasa kaliwa. Iilan dito ay ang mga kawal sa palasyo at ang mga tagapagsilbi.

"Mama! Mama!"

Napalingon ang lahat—maging ako, sa batang babaeng maliit. Papunta ito sa harapan ngunit nang makitang nakatingin ako sa kaniya, tumahimik ito at naglakad paurong. All of them are watching what I'll do.

I glance to her mother and she's shaking. Probably scared because of what I'll do to her children. Maging ang mga bata ay napahinto para panoorin kami.

"Hindi kayo maaaring pumasok sa hall," sabi ng mga kawal sa kanila ngunit ginigiit nila na nasa delikadong sitwasyon ang bata.

"Hayaan niyo ang royale na gawin ang nais niyang gawin sa batang babae," sagot ng isang kawal.

Everyone is holding their breathes as I approached the girl. Just then, I kneeled down infront of her. Uh, I kinda dislike mom's reputation. Ang akala nila ay gagawa din ako ng kung ano sa bata. I can't kill someone who's innocent, same thing with my mother.

"Magandang umaga, maaari ba kitang buhatin?" Mahinhing tanong ko. The kid looks terrified but then she slowly nodded. I reached for her hand and she gave it.

Everyone awwed when I suddenly lift the kid up using my arms. Isinukbit naman niya ang isang braso sa aking leeg habang ang isang kamay naman niya ay may hawak na dalawang bulaklak.

"Muli, ipinatawag ko kayong lahat para sa—" hindi ko natapos ang sasabihin ko nang magsalita ang batang karga-karga ko.

"Bulak...lak, para...sa'yo..." Sabi niya at inilagay ang bulaklak sa buhok ko. I just recognise the flowers, it's from our castle and it's forbidden to take those without any permissions from royales.

May garden kasing para sa lahat at para sa kastilyo lamang.

I slowly smiled. "Salamat!"

Akmang magsasalita na sana ako nang isang tagapagsilbi ay pumunta sa gitna at lumuhod sa harapan ko. My eyes slowly widen because of her actions.

"Paumanhin, prinsesa Araia!" Ani nito, ang kaniyang boses ay parang iiyak na. "Paumanhin sa mga ginawa ng aking anak, ako nalang ang parusahan mo at hindi siya."

I slowly place the little girl down and went straight ahead to the maid. Lumuhod ako sa harapan nito at kinuha ang dalawang kamay nito. Napatingin naman ito sa akin na may mga luhang babagsak sa kaniyang mga mata.

"It's alright, it's fine," I said. "Ay, maling lenggwahe ang nagamit ko sa pananalita, paumanhin."

She chuckled. "Walang problema, Prinsesa Araia."

"Ayos lang, walang magiging problema ang iyong anak, ayos na?" Sabi ko. I pat her head and she look so amaze, admire and shocked. "Walang ginawa ang iyong batang babae, maaari ka bang tumayo diyan at kunin ang iyong anak?"

Unti-unti itong tumango at tumayo. Bago pa ito tumalikod sa akin, yumuko ito para sa paggalang at patakbong umalis. I watch her as she gets her daughter and bring it out of the hall.

We all waited her to come back and she did. I glance to the kids outside the hall. They're all looking at me with adoration in their eyes. I turn my back and walk closer to the king's throne, but I didn't sit there.

"Ngayong araw ay mag importanteng lakad ang aking ina, ang reyna," panimula ko. "Paniguradong batid niyo din kung saan siya nagtungo. Hindi na ako magsasayang pa ng laway para ipaliwanag sa inyo."