Chapter 14

4 6 0
                                    

Someone Is Back
______

ARAIA

I don't want to go home yet. Alam kong any time nandoon si Aldridge and I don't want to see him again. It's surprising that I saw him kanina. I didn't expect him to see me in that situation.

And I can't see any reasons to thank him.

Kahit wala namang masakit sa akin, napag-isipan kong pumunta sa klinika para doon magpahinga. I'm tired but not physically, emotionally drained I guess?

"Araia, magandang umaga," bati sa akin ng nasa klinika. Tumango lang ako at dumiretso sa kama. Alam nilang hindi ako pupunta dito kung wala akong sakit na nararamdaman. "Ano ang masakit sa'yo?"

"I just want to rest for a while," sagot ko. Tumango naman ito at lumabas ng klinika. This time, I'm all alone here and I find it peaceful.

Paniguradong magtataka si Priam kung bakit hindi ako pumunta. I still have no balls to face him after what happened yesterday. Though it may seems fine to him, but in my part, it screams the opposite. I know it's my fault and I should say sorry first. It's just, huwag muna ngayon.

I'm dealing with something and that's a least important.

I stared at the white ceiling while my thoughts are occupied. Fire. Ang papel na napaliyab ko kanina. Ang notebooks kagabi na nasunog at naiwan ng marka. Hindi kaya ito ang kapangyarihan ko?

I shook my head. Napatingin ako sa katabi kong kalendaryo. Malapit na din pala ang ika-labing walong taong kaarawan ko. But isn't that odd? Walang sinabi sa akin ang aking ina na maagang darating ang kapangyarihan ko.

I close my eyes and remain my posture when I heard someone opened the clinic's door. Kahit hindi ko na tignan, alam ko na kung sino palang.

Pumunta ito sa tabi ko at may inilapag. He was about to leave when I spoke.

"I'm sorry," I said. Still closing my eyes, afraid to meet he's. Afraid to see his reaction by just looking at his eyes.

"It's okay, everything is okay. You don't need to worry about yesterday," he replied. Tuluyan na niyang hinakbang ang paa niya paalis ngunit hinawakan ko ang braso niya.

In one snap, I find myself embracing him. He's infront of me, standing. While I'm here, sitting on the edge of the bed and hugging his waist. I find it peace, comforting...

"Just stay..." I whispered and hug him tighter. "Let stay like this for a while."

Hindi ito umalma. Ni hindi ko siya naramdamang gumalaw matapos ko siyang hilain para sa isang yakap. I can hear nothing but my loud heartbeat. Just then, he place his hand on my back and the other hand is on my hair, caressing it.

"I'm sorry... I'm sorry..." I whispered repeatedly. I can feel my eyes starts to watery. "I'm really sorry, Priam..."

Inalis niya ang pagkakayakap ng braso ko sa kaniya at lumuhod ito sa harapan ko. Pinanood ko lang siya habang nandito ako at umiiyak sa harapan niya.

"I'm sorry," muli kong sambit. "Tell me, are you mad at me? You should, please be mad at me..."

Napahinto ako nang hawakan niya ang pisngi ko at hinawi ang luhang tumutulo. Pinagmasdan ko siyang titigan ang bawat anggulo ng mukha ko.

"I can't be mad at you..." He whispered. "I will never be mad at you. I rather die to feel anger towards you."

I was about to say something when he hug me. Kumalma na din ako at niyakap din siya pabalik. Ibinaon ko ang mukha ko sa kaniyang leeg at siya naman ay hinahagod ang buhok ko.

Burning Flame Of Lying [Redvein Crescent Series #1]Where stories live. Discover now