136.Bölüm
Üzerimde ki buluzu şöyle bir düzelttikten sonra aynanın karşısına geçerek saçlarıma da bakıyorum şöyle bir... Ve kendimi beğenerek gülümsüyorum ama gerçekten biraz zayıflamışım sanki.
Normal... Son zamanlar da stres ne olursa olsun hiç eksik olmuyordu içimden ama şimdi, hele ki o pisliğin yakalanıp içeri tıkılmasından sonra, tamamen rahatladım. Hatta dün gece de kabus görmedim. O yüzden daha bir neşeliyim.
Şöyle bir yeniden kendime baktıktan sonra daha fazla odada oyalanmadan çantamı da alarak ayrılıyorum odadan. Akın benden önce inmişti aşağı...
Ama telefonu çalınca önden gitmek bahanesiyle yanımda konuşmaması da aklımın bir köşesine takılmıyor değil. Acaba bir gelişme mi var Devrimle ilgili ama daha hala ne gelişme olacak ki? Bunları düşünmek istemiyorum...
Şu an sadece bu güzel şehir de sevdiğim adamla beraber yaşamın tadını çıkarmak istiyorum. Stres, şüphe ve kaybetme korkuları olmadan... Bunlara resmen hasret kalmışım, daha yeni fark ediyorum.
Ve sonunda asansörden inerek otelin restoran kısmına giriyorum. Hızla gözlerim Akın'ı buluyor. Ona doğru hemen bir adım atıyorum ama... O yüzünde şefkatli bir gülümseme gözlerini bir yerden ayırmadan bakıyor. Dikkatimi çekiyor o hali, adımlarımı yavaşlatarak onun baktığı yere çeviriyorum gözlerimi ve şaşırıyorum.
Çünkü sarışın, çok ama çok tatlı 3 yaşlarında bir kız var babasının kucağında ve o da Akın'a hafif çekingen bakışlar atıyor.
Bense o görüntü karşısında kalıyorum olduğum yer de. Kendiliğinden öylece gülümseyerek Akın'ın öne doğru eğilip bu küçük kıza gel işareti yapmasını ve kızın tepkisini seyrediyorum.
Küçük kız bu hareket üzerine hemen başını kaldırarak babasına bakıyor ve ondan onay alır almaz küçük nazlı adımlarla Akın'a doğru gidiyor.
O zaman Akın yüzüne yayılan sıcacık, ilgili gülümsemesiyle beni kendisine yeniden hayran ettiğinden habersiz sandalyesinde kayıyor öne doğru ve yanına gelen o şeker kızın nazikçe elini tutarak ona bir şeyler söylüyor.
Hemen ardındansa kızın gülümsemesi, Akın'ın onu öpmesi ve kendi yanağını uzatıp istediği öpücüğü aldıktan sonra ona yavaşça sarılışı karşısında çok hoş, ılık bir duygu sarıyor içimi.
Şimdiye kadar hiç Akın'ın bir çocuğa ya da bebeğe ilgi gösterdiğini görmemiştim! İster istemez etkileniyorum gördüklerimden.
Öyle tatlı bir tablo çiziyorlar ki beraber... Onların yanına gidip bu anı bozmak yerine izlemeyi tercih ediyorum.
Ben... Gerçekten alışık değilim böyle düşünce ve duygulara...
Senelerden beri hayatım Akın, müzik ve arkadaşlarımla sınırlı oldu hep. Hiçbir zaman bir bebekle düşlemedim kendimi, bunun için heyecanlanmadım.
Akın'la evlenmemin sebebi bile aslında bir aile kurmaktan çok onunla birlikte yaşamak ve resmi olarak da onun olmak içindi.
Ama tüm bunlar benim bebek sevmediğim anlamına mı geliyor?
Hayır... Bu düşünceden arkama bile bakmadan hep kaçtım ben, aslında korktum ve hala da korkuyorum. Annem gibi bir anne olma ihtimalimden korkuyorum.
Ama şimdi Akın'ın gözlerine yerleşmiş olan o sevgi dolu, tatlı ifade onun bana çok iyi, ilgili bir baba olacağını söylüyor.
Evet, bundan emindim. Hiç olmazsa bundan eminim...
