133.Bölüm
Bu konu hakkında konuşmak istediğimi ona yemekten önce söylememeliydim. Çünkü Beril'in bütün neşesi ve iştahı kaçıyor. Benim de öyle gerçi... Beraber sofraya geçtiğimiz de neredeyse zorlanarak bir şeyler yiyoruz. Berilse bana bakmıyor, bunun için özel çaba sarf ettiğini hissediyorum.
O bu konunun üzerini kapatmıştı, belki de kapatmak istiyordu. Beril her ne kadar her şeyi konuşalım dese de biliyorum ki onu kıran konular da konuşmaktan o her zaman kaçmayı tercih ediyor. Ama konuşmak zorundayız...
Hem arada soru işaretleri kalmamalı hem de ona Deniz'le olan tüm bağımın koptuğunu söylemeliyim. Bunu söylemeden her şeyden önce ben rahatlayamayacağım.
Bu yüzden Beril'in yemeğiyle oynadığını görür görmez ona bakıyorum.
__ Yemiyorsan... Artık salona geçelim mi?
Beril aradan geçen on beş dakika da ilk kez bu sözlerimle gözlerime çeviriyor bakışlarını! Bu konuda ne kadar kırılgan olduğunu gözlerinden belki de ilk kez böylesine iyi görüyorum! Ve şaşırıyorum...
Onu bu kadar iyi tanırken nasıl anlayamadım ben bunu, nasıl kör gibi davrandım?
Beril duyarlı demişti gece bana... Oysa öyle büyük hatalar yapıyorum ki bazen!
Kendimi bile şaşırtacak büyük hatalar hem de...
Ama şimdi salona geçtiğimiz de... Hiç lafı çevirmeden, oyalanmadan açıyorum konuyu.
__ Dün öğlen... Deniz'le konuştum!
Beril'in başını sallayarak benden gözlerini kaçırışı üzerine uzanarak yavaşça elini tutuyorum.
__ Bir daha onunla görüşemeyeceğimi söyledim.
Bu sözleri beklemediğini belli edecek şekilde bakıyor bana Beril ve gülümsüyor yavaşça alayla.
__ Neden? Suat'la arası açılmasın diye mi?
__ Onların arası benim umurumda bile değil Beril... Önemsediğim sadece sensin. Ve onunla arkadaş kalmak herhalde... Hayatım boyunca yaptığım en büyük aptallıklardan biriydi.
__ Üzülmüşsündür...
Bunu ancak duyulur bir sesle söylüyor ama gözleri ben de. Alay da etmiyor üstelik!
__ Hayır... Hayır, elbette üzülmedim.
__ Hadi ama gerçekleri söyle, söz kıskanmayacağım.
O yerinde yavaşça doğrulurken ben bir an gülümsemeden yapamıyorum.
__ Beril... Doğruları söylüyorum. Evet, arkadaş olarak kalmayı isteyebilirdim ama bu şekilde... Evet, yanlıştı! Suat'a kızsam da... Hak vermemek elde değildi! Üstelik seni üzmeye değmezdi, seni üzmeye hiçbir şey değmez.
Beril yeniden başını sallıyor ama susuyor... Ve mutlaka söylemek istedikleri varken susması, o sessizlik... İyice geriyor beni! Dalgınlaşmış olan gözlerine bakarak hafif bir iç çekiyorum.
__ Beril...
__ Madem değmezdi, diyor Beril bir an da sözümü keserek.
Neden Suat konuşuncaya kadar neden Deniz'i hayatımızdan çıkarmadın? Demek sen de bir değeri vardı. Mutlaka vardı...
Hırçın, kendinden emin bu sözler çörekleniyor içime. Dayanamayarak aramızda ki boşluğu kapatıyor o güzel yüzünü bir avucumun içine alıyorum. Bir an sanki Beril başını çekmek istiyor ama sonra... Gözlerime bakınca, ne gördü bilmiyorum, benden uzaklaşma isteğine karşı geliyor.
