VİTA

KARANLIK YIL(1)

Vita,her gün olduğu gibi serin bir sabaha günaydın demişti.Vita'nın üç güneşinden biri olan Zeus olanca görkemiyle mavi gökyüzünde yerini almış,diğer iki güneşi Artemis ve Hermes ise henüz yeni doğmaktaydı.

Baş kütüphaneci Naum,bu güzel sabahı açık havada karşılamayı tercih etmişti.Başkentin ortasından geçen nehrin hemen kıyısında duruyordu.Çekik gözlerini önünden akıp giden nehre dikmişti,düşünceleri ise Kahol nehrinin ve başkentin çok ötesindeydi.Vita'nın sert rüzgarları ensesinde ki saçlar ile oynaşıyor,kucağında ki kitabı elleri ile sıkıca göğsüne bastırıyordu.

Ayakta durmaktan sıkılmış olacak ki,henüz üzerlerinde ki çiğlerin kurumamış olduğu çimlerin üzerine bıraktı kendini.Ünvanını belli eden kıyafetlerin ıslanmasını pek önemsemiyor gibiydi.Çekik gözlerini dakikalardır baktığı nehirden çekti ve doğmakta olan güneşe,Hermes'e çevirdi.Ataları bir zamanlar gökyüzüne bakınca tek bir güneş görüyordu,Naum ise doğduğu andan itibaren hep bu üç güneşi görmüştü.Bu muazzam görüntüye bakıyorken yüzünde bir kaç kas oynadı,dudakları hafifçe kıvrıldı,yakışıklı yüzü şimdi en az Hermes kadar göz alıcıydı.

Geldiği andan beri sıkıca göğsüne bastırdığı kitabı dizlerinin üzerine yerleştirdi,başta ki sayfaları geçip en son sayfaya kadar geldi.Bozuk bir el yazısının süslediği sayfaya minnetle baktı,asırlar öncesinden uzanan şefkatli bir dokunuşu hisseder gibi oldu yanağında.Sayfanın sağ alt köşesinde yazan isme çevrildi minnet dolu bakışları.

Rose Chinnarat,ilk gelenlerden biri,Vita'yı ev bilen ve onu şimdi içinde yaşayanlar için ev hâline getiren öncülerden,bugün ise onların Vita'ya gelişinin yıl dönümü.

Tam beş yüz yıl önce,kendi güneş sistemlerinden ayrılmak zorunda kalan bir avuç insanın efsanevi ve muazzam hikayesi.Asırlık satırları okurken ilk gelenlerin hatıralarının yeniden canlandığını ve ruhlarının hala onları koruduğunu hissetti.

"Bu yazıyı kitabımızın sonu için yazıyorum.Henüz kitabın yarısı hazır,diğer yarısının bitişini göremeyeceğime eminin.Ben Rose Chinnarat,ileride binlerce kitap ile dolmasını umduğum şehir kütüphanesinin kurucusu,Dünya'da başlayan ve Vita'da bitecek hayatın sakini.Yazıyoruz çünkü yaptığımız hataları yapmayın istiyoruz,geçtiğimiz yolları daha az zararla geçmenizi umuyoruz,bizi takip etmeyin kendi yolunuzu çizin istiyoruz.

Bugün Vita'ya gelişimizin onuncu yılı,otuz kişiden oluşan ailemiz artık daha geniş ve çok daha renkli.Savaşları,yıkımları ve hırslarımızı dünya dediğimiz mavi gezegende bıraktık.Artık tek arzumuz,insanlığın insan olmanın bilincine varması.Birbirimizi olduğumuz gibi kabul ediyor,öyle seviyoruz.Bizi birbirimizden ayrıştıran tüm şeyleri geçmişimize gömdük,dileğimiz savaşları sadece tarih kitaplarından bilmeniz.

Vita'ya gelen yol çiçeklerle döşeli değildi.Savaştık,sevdiklerimizin ölümlerini gördük.Yanlış anladık,bazen ise yanlış anlaşıldık ve en önemlisi yolun bize öğrettiklerini büyük bir bilgelik ile kabullendik.

Sizler daha iyi bir dünyaya gözlerinizi açın diye uğraştık,bunları bize minnettar kalın diye anlatmıyoruz,ya da bizi asla unutmayın hep anın diye de değil.Anlatıyoruz,çünkü bizim yanlışlarımız sizin doğruyu bulmanıza yardım etsin istiyoruz.Burayı ev yapmak için nelerden vazgeçtiğimizi,bu uğurda kimleri yitirdiğimizi görün ve Vita'yı ilk günkü hali ile muhafaza edin.

Kahol nehrinin rengini bulandırmayın,birbirinizle yarışırcasına binalar dikmeyin,doğadan ihtiyacınız kadar alın ve ona ihtiyacı olanları verin.

Bir tanrıya inanmayın demeyeceğim,hoş bana kalsa derdim ama şu an başımda dikilen ve yazdığım her satırı izinsizce okuyan Papaz Zee'nin gazabına uğramayı istemem.O yüzden inanın ama kendi tanrınıza inanırken bir başkasının tanrısını  aşağılamayın,inanın ama inancınızı başkalarına dayatmadan ve inancınız uğruna savaşlar çıkarmadan inanın.Çünkü doğduğum gezegende her savaşın bahanesi dindi ve her din hoşgörülü olduğunu iddia ederdi.