"Küçük bir kız çocuğu gibi bana kafa tutuyorsun.. Ama bedeninin bana verdiği tepkileri görmekten deli gibi kaçıyorsun.. Söylesene Lillian, beni kışkırtmaya çalışıyor olmaktan hiç korkmuyor musun?"
"Ben küçük bir kız çocuğu değilim!" dedim dişlerimi...
Umarım iyisinizdir, beni soracak olursanız bir parça duygusalım..
Çok uzatmak istemiyorum, ne siz sıkılın ne ben zamanınızı çalayım.. Ama sanırım bu bölümde desteğinize ve yorumlarınıza epey ihtiyacım olacak.
Hep iyi olalım!
Sizi seviyorum ❣️
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Bölüm 51 🍷 ________________________________
...
Sessizlik.
Avaz avaz olan, iç yakan acı bir sessizlik.
Francesco'nun eğer ona bir şey olursa onu affetmeyeceğimi bile bile beni arkasında bırakışının altıncı saati kırk dokuzuncu dakikasıydı.
Bir şeyler yapmam gerekiyordu. Ama aynı zamanda ne yapmam gerektiğini de bilmem.
Öyle büyük bir çaresizlikti ki bu.. Kime sığınacağımı, kimden yardım isteyeceğimi dahası onu nasıl bulacağımı asla bilmiyordum.
Göz yaşlarımın sayısız kez ıslattığı yanağımı elimin tersiyle burnumu çekerek sildim.
İçim acıyordu.
Kalbim.. Kalbim sızım sızım sızlıyordu..
Galiba tükenmiştik. Belki aşkımızdan değildi ama aşkımıza değen tüm şeyler yüzünden üzerimize kara bir toprak atılmış gibiydik. Ve biz o toprağın altında belki de nefes almaya çalışmayı artık bırakmalıydık.
Bazen olmazdı.
Ne yaparsan yap, nasıl çabalarsan çabalamış ol.. Olmazdı.
Oysa ben Francesco'nun bütün olmazları bile olduran haline aşık olmuştum.
Asla vazgeçmeyen, bana rağmen, bize rağmen aşkımıza gölge düşürmemeye söz vermiş haline..
Aşk..
Başımı göğsüne dayadığımda geriye kalan tüm şeylerin bir bir değerini yitirdiği, yalnızca benim için attığını bildiğim kalp atışları sayesinde an'da kalmak istediğim sonsuzluktu.
O..
Tenime değen dudaklarını, tıpkı söz verdiği gibi tüm yaralarımın üzerinde gezdirmişti. Santim santim, karış karış ruhuma kadar uzanmış, beni O'nda kalmaya mecbur bırakmıştı.
Zaman..
Karanlık ve artık çözülmesi zor bir sır gibiydi. Bize neler getireceğini ya da bizden neler götürdüğünü bilmediğim o kahrolası zamandaydık. Dönmeyişinin ise altıncı saati elli sekizinci dakikasıydı.
