Five nights at Freddy's: het hele verhaal • FNAF boek 1 (voltooid)

38. Familieherenigingen

"En... Er zijn ook best wat mensen die beweren bloedsporen te hebben gezien op de pakken rond de ogen en de mond", zegt hij nu, met een angstige sfeer in zijn stem. Mijn ogen worden groot, mijn hart klopt snel en ik word misselijk.

De lijken... Je vrienden...

Ik adem diep adem.

"Natuurlijk moeten we dit onderzoeken. Het kan ook zo zijn dat het gewoon pizza saus is. Maar goed, het is niet iets om onopgemerkt te laten varen", zegt Johnson.

Ik voel het. De angst, de verschrikkelijke angst. Het zit als een knoop in mijn maag, en komt steeds langzamer naar mijn hoofd.

"En als laatste... Ik zoek een vervanger voor mij".

Nu vallen zowat alle monden open.

"Maar meneer", zegt Jenna. "U bent net begonnen! Dit restaurant is maar een paar weken oud!"

Het blijft even stil.

"Sorry..." Zegt hij. "Ik kan het niet meer. Ik maak waarschijnlijk de maand af en dan ben ik weg hier". Dat is nog ongeveer twee weken voordat ik mijn baan ook verlies, als het uberhaupt verlengd wordt, dat contract.

"De meeting is klaar, fijne dag nog!"

De mensen staan op. Sommige gaan terug naar hun werkplek, sommige gaan naar huis. Jenna gaat terug naar haar kantoor, en zo ben ik samen met meneer Johnson de enigste in het kantoortje. Hij kijkt me aan.

"Mike... Je was er bij, toch? Bij de bite?"

Ik knik langzaam. Niet daarover beginnen, niet daarover beginnen!

"En je vrienden zijn verdwenen, rond die tijd, toch?"

Weer knik ik. Wat wilt deze man? Steeds meer begin ik dingen op te vallen aan hem. Zijn ogen, ze zijn zo... Bekend. "Geen zorgen, ik weet hoe het voelt", zegt hij. Nu weet ik even niet wat ik moet denken. Hij loopt naar een kast aan de muur, trekt hem open, en haalt een foto eruit. Hij geeft de foto aan mij. Er staan twee kinderen op, waarschijnlijk rond de zeven of acht, en het is in zwart-wit.

"Kijk", zegt meneer Johnson, wijzend op het jongentje, wat het jongste kind js. "Dat ben ik". Nu wijst hij op het meisje. "En dat was mijn zusje". Ik kijk hem vragend aan. "Was?" Zeg ik. Hij knikt. "Chelsea Johnson", zegt hij. "Vermoord in 1985 in Fredbears Family diner, dezelfde dag dat Jason Gerards is doodgestoken door Keith Trepp. Doorgesneden keel, gevonden in de Gift Box, waar de puppet inzat. Misschien ken je het nog wel. Hoogstwaarschijnlijk het tweede slachtoffertje van Trepp".

Ik kijk hem sprakeloos aan, en ineens zie ik nog meer herkenbare gelaatstrekken op de foto. "We hebben een soort eed vastgelegd aan de politie om het aan niemand te vertellen, zelfs niet naar mijn beste vriend..." Johnson kijkt me diep in de ogen, en steekt zijn hand uit.

"Henry Johnson", zegt hij.

Ik schiet naar achter. "Wat?" Zeg ik verbaasd, en alle puzzelstukjes vallen.

"Henry?"

Hij knikt. "Hoi Mike".

"Henry! Mijn middelbare schoolvriend?" Hij glimlacht. "Ik heb je nooit verteld over Chelsea, want, ach ja, je weet nog wel hoe onze klas was, en..."

Ik geef hem een knuffel. Hij is helemaal verbaasd. "Man, ik heb je gemist", zeg ik. "Ik jou ook..." Zegt hij. "Dat is verschrikkelijk, dat van Chelsea", zeg ik. "Maar hoe gaat het nu?" Vraag ik. "Wel prima", zegt hij. "Ik ben een jonge ondernemer, met mijn 21. Ik woon samen met mijn vriendin Kytthin Grey, hier ergens in de buurt. En met jou? Woon je met Emily?" Vraagt hij.

"Emily Fitzgerald?" Vraag ik. "Laat me niet lachen! Haha, nee. Die heb ik niet meer gezien nadat ze er vandoor ging met die veel te oude vriend van d'r".

Henry lacht. "Oh ja, dat weet ik nog wel. Hoe heette die gozer elke weer? Trevor Fiern?"

Ik lach. "Die gast die altijd vast zat voor autodiefstal!" Hoe heb ik Henry niet herkend? Ja, Johnson is een veelvoorkomende naam, maar Henry is zowat het enige persoon in mijn hele leven die me heeft geaccepteerd, op Loena na! Ik ben zo blij dat ik mijn oude beste vriend heb gevonden.

"Maar nee", zeg ik. "Ik woon samen met Loena Smith. Dochter van Fritz Smith..."

"Je redder", zegt Henry.
"Mijn redder", zeg ik.

Het is even stil. "Ik moet gaan", zeg ik dan. "Mijn shift begint om twaalf uur 's nachts, en ik ben gesloopt".

"Is goed", zegt Henry. "Oh, en Mike?" Ik kijk hem vragend aan. "Je bent echt dapper bezig, man. Gewoon terug komen. Nachtbewaker gaat vast goed, toch? Geen rare dingen?"

Ik knik maar. "Geen rare dingen. Het gaat prima!" En ik loop weg, en ren naar buiten.

Wat een half uur. Ik ben meer te weten gekomen dan ooit! Mijn beste vriend van de middelbare school heeft een zusje... Die werd vermoord in het 1985 restaurant, op dezelfde dag als Jason Gerards, die weer door Trepp werd vermoord. Ik huiver. Trepp... Het feit dat hij zo'n mysterie is geeft me de rillingen. Is Henry dan niet een van zijn poorten naar mij? Ik wil er niet aan denken. Er zijn nu iets belangrijkere dingen: ik moet nu zo snel mogelijk naar huis, eten, slapen. Daarna weer werken, en morgen moet ik echt maar eens Fritz gaan zoeken...