Five nights at Freddy's: het hele verhaal • FNAF boek 1 (voltooid)

66. It's you!

Mike Schmidt, 2000

Als ik eindelijk bij het verzorgingstehuis aankom, ren ik gelijk naar Jeremy's kamer. Wonderbaarlijk hoe ik niet moe ben, alhoewel mijn hele ritme door elkaar is gesmeten de afgelopen, hectische week. Het komt waarschijnlijk door mijn adrenalineboost, te danken aan Keith.

"Jeremy? Jeremy, ik leef nog! Er is zo veel gebeurd, ik..."

Verschrikt blijf ik voor zijn kamerdeur staan. De volwassen man zit rechtop op het oude bankje, samen met een andere, onbekende man.

"Wow... Mag je uit je bed?" Vraag ik.

"Mike!" Zegt Jeremy blij. "Ja, en sterker nog, morgen mag ik naar huis!" "Wauw, dat is echt super!" Zeg ik opgewonden. Vragend kijk ik naar de man naast hem.

"Mike, dit is Dean Furrelburgh", zegt Jeremy.

Hij! Hij was degene die werd beschuldigd van moord op de Shadow's, maar Keith had hem geframed! "Mike Schmidt", zeg ik, en ik geef hem een hand. "Ik weet het, jongen", zegt Dean lachend. "Ik weet het allemaal".

"Super gedaan vannacht", zegt Jeremy dan. "Alleen... Emily". Ik zie dat hij moeite heeft niet te huilen. "Hoe weet je dat?" Vraag ik. "Nou", zegt Jeremy. "Ik... Eh... Zit in een soort van hulpteam..." "Een hulpteam?" Vraag ik quasi verbaasd.

"Fritz Smith heeft ons beide gebeld nadat hij als hoofd van de bewaking door had gekregen dat jij degene was die nachtbewaker zou worden. We hebben een heel plan opgezet, en natuurlijk zo slim Fritz is..."

Dean pakt zijn telefoon, en klikt een programma aan.

"Had hij ook in de beveiligingscamera's gehackt. We konden alles zien".

"Wow... Maar Keith zei dat hij in de tefeloon had gehackt, en..."

"Dat klopt", gaat Dean verder. "Na nacht twee heeft Fritz echt gesmeekt of je weg wilde gaan, maar om een of andere reden deed je het niet. Gelukkig waren we slim, en besloten we je anoniem te helpen, doormiddel van..."

"De smsjes", zeggen Dean en ik tegelijk. "Inderdaad", zegt Jeremy. "Zonder ons was je waarschijnlijk al dood", zegt Dean. "Maar gelukkig is Keith degene nu". Ik grinnik een beetje angstig.

"Ik, uhm... Moet nog wel even zeggen... Ik denk namelijk niet dat het op de camera's te zien was..." Stamel ik zenuwachtig.

"Je kan ons alles zeggen, jongen", zegt Dean.

"De geesten van de vermoorden kinderen. Ze zitten gevangen hier, omdat ze pas vrij zijn als ze ook werkelijk allemaal los zijn uit hun pak..."

"Daarom heeft Keith die robots dus gesloopt, we snapten dat al echt niet". Zegt Jeremy verbaasd.

"Ja, inderdaad, maar... We zijn er twee vergeten. En om vrij te komen moet Keith het doen, alleen hij is dood... Maar er is nog een andere manier, alleen die is heel lastig en kan pas over dertig jaar uitgevoerd worden..." Zeg ik.

"Oh..." Is alles wat Dean zegt. "Dat is... Erg vervelend". Ik knik.

"Het ding is... Ik en mijn vrienden... Uhm, hoe moet ik dit zeggen... Verouderen voor dertig jaar niet". Zo. Nu denken ze zeker gelijk dat ik weer een freak ben, alhoewel die hele term geen waarde meer voor mij heeft. "Moet jij het volgende persoon gaan helpen, dan?" Vraagt Jeremy, alsof het heel normaal is dat een persoon dertig jaar lang geen dag verouderd. "Ja", zeg ik. "Alleen, ik weet niet of jullie het hebben gezien op de camera's, maar een van mijn vrienden bleek een psychopatische crimineel te zijn, en ze..."

"Kytthin", onderbreekt Dean me gelijk.

Ik knik stilletjes. "Ja, die gaat nog wel voor problemen zorgen. Zeker als ze nog in het gebouw was toen jullie die spreuk kregen dat jullie niet ouder werden..." Ik knik moeizaam. "Maar hé, nu moet je rusten. En daar heb je dertig jaar voor". Ik grinnik. "Jullie hebben toch wel wat geld gekregen van de politie, als beloning?" Vraagt Jeremy dan. "Oh ja, dat is waar ook!" Zeg ik.

"10,500 australische dollars".

"Zo, dat is niet niks", zegt Dean. "Per persoon". Jeremy's en Dean's mond vallen open. "Sinds wanneer leven we in een rijk land?" Vraagt Dean met een grappige ondertoon.

"Wow..." Fluister ik. Nu pas realiseer ik het me echt. Samen hebben we 21,000 dollar... Loena en ik kunnen eindelijk onze reis maken, en we hebben er dertig jaar voor!

"Ik moet maar eens gaan", zeg ik. Ik wil me omdraaien, maar Dean legt zijn hand op mijn schouder. "Jongen, wij verouderen wel, dat weet je..." Oh... Dat is waar ook. Zij zijn waarschijnlijk dood, of hoogbejaard, als het tijd is voor de bevrijding van de Shadow's...

"Dus veel succes. Je kan het. Pas op voor Kytthin Grey. Pas op voor Atticus Grey. Pas op voor..." Jeremy stopt plots. "Ach ja, dat zal vast over zijn, hoop ik..." "Wacht, wat?" Vraag ik verbaasd. "Onthoud dit, Mike", zegt Jeremy vastberaden. "Traumatische gebeurtenissen veranderen personen echt. Het is al vier keer bewezen..." "Wat bedoel je?" Vraag ik verontrustend, maar Jeremy antwoordt niet meer. "Het komt vast goed". Ik geef ze beide een hand, en loop dan de ruimte uit. Zo. Psycho's moorden komt pas over dertig jaar, nu eerst even een lange, welverdiende pauze...