Kroniki Larnwick Serce Barda

Rozdział 6

-Jesteś niesamowita. - Marcus przygotowywał posiłek dla mojej siostry, a ona siedziała przy stole, nad wieloma książkami związanymi z magią.
-To nie jest żadna niesamowitość, panie Marcusie, to miłość. Mój brat potrzebuje pomocy, a ja nie mam zamiaru siedzieć bezczynnie i czekać, aż sprawy się rozwiążą.- Alune przełożyła stronę książki. - Pride, z jakiegoś powodu zaatakował mojego brata. Chciał go zabić, próbując odebrać mu Iskrę Duszy. Muszę wiedzieć dlaczego. - położyła dłonie na stronicach tomiszcza. - Mówił pan, że Pride wybiera sobie osoby, które atakują, bo mają wyjątkowe Iskry tak?- uważnie przyjrzała się wampirowi, który podrzucił naleśnika, jakiego smażył.- Co, w takim razie, takiego wyjątkowego może mieć mój brat w swojej Iskrze, skoro sprawdzanie zawirowań magicznych w jego ciele nic nie dało?

Marcus przesunął papierosa z lewego kącika ust do prawego.

-Czasami, wyjątkowe rzeczy skryte są głęboko w sercu i ciężko je dojrzeć. - wampir nałożył naleśnik na okrągły, porcelanowy talerz z zielonymi, dwoma paskami na brzegach.
-To prawda. Widzę to, za każdym razem kiedy Tobias zaczyna grać. - Alune uśmiechnęła się.

Wsparła łokcie o blat, ale tak by nie zgnieść książki. Dłonie oparła o policzki.
-Kiedy gra powiadasz? - Marcus spojrzał ukradkiem na moją siostrę.
-Tak, panie Takato. - pokiwała głową.- Tobias zawsze ma taki spokojny, pełen radości wyraz twarzy, kiedy gra czy to na skrzypcach, czy lutni, ale głównie na lutni. - zaczęła opowiadać. - Nie wiem jak to opisać, ale kiedy to robi, widać, że to wszystko idzie prosto z jego serca, a melodia, jaką tworzy zawsze sprawia, że czuję dreszcze i mimowolnie się uśmiecham. - kąciki jej ust uniosły się ku górze.- Musiałby pan go kiedyś posłuchać, to by wiedział, o czym mówię.
-Słyszałem. - Marcus uśmiechnął się delikatnie, ale szczerze.- Wtedy, na koncercie charytatywnym. - przypomniał jej o wydarzeniu, w jakim brałem udział.
-Ach, faktycznie. - Alune nie mogła powstrzymać się od śmiechu.- Szkoda, że pan nie widział jego miny, kiedy zdał sobie sprawę, że jest spóźniony.
-Domyślam się, że wyglądał wtedy zabawnie. - podstawił przed moją siostrą talerz z przygotowanym chwilę temu posiłkiem.
-Bardzo zabawnie. - moja siostra skinieniem głowy podziękowała za jedzenie. - Nawet pan nie wie, jak on się cieszył, że będzie mógł przed wami wszystkimi występować. Ekscytował się jak małe dziecko. - jej kąciki ust nie opadały w dół, ani przez moment. - Dawno nie widziałam go takiego szczęśliwego. - zachichotała.

Marcus nic nie powiedział, a jedyne przytaknął mojej siostrze. Doskonale bowiem pamiętał, jak moja muzyka wpłynęła na zebranych. Może, faktycznie to ona była kluczem do tej całej, niewyjaśnionej zagadki?