SİYAH MELEK

4.Bölüm

Yüzüme yayılan alaycı gülümsemeyi, yoğun bakışlarının altında saklamaya çalıştım. "Sana bunu yapacağımı düşündüren nedir?"

Yavaş yavaş yudumladığı içkisini bir dikişte bitirdiğinde, alaycı kişiliğini de içkiyle beraber yüzünden silmişti. Sertleşen hatları, ciddiliğini kanıtlarca belirginleşmişti. "Ben düşünmem Nehir, ben icraata geçerim. Farkındaysan sana dövüşür müsün diye sormadım, benim için dövüşerek yapacaksın dedim. Ben lütfetmem, ne istersem onu yapana, alana kadar savaşırım. Vazgeçmem, çünkü gücün getiremeyeceği hiçbir şeyin olmadığını biliyorum. O yüzden ne sen direnç gösterisi sergile, ne de ben sabrımın ne kadar sınırlı olduğu gösteriyim." 

"Sabrının ne kadar sınırlı olduğunu görmek istersem, öldürecek misin beni?" diyerek, elimi meydan okurcasına iki yana açtım. Vücudumdaki kor ateş geçtiği her damarı cayır cayır yakıyor, her bir hücremin canlanmasını sağlıyordu. Herkesin beni yönetebileceğini sanması, şahsi eşyası gibi oradan oraya savurabileceğini düşünmesi, beni artık sinirlendirmiyordu bile.

Sürekli maşa olmaya zorunlu tutulan bünyem, bu gibi durumlara alışmış, kontrollü davranmayı öğrenmiştim. Yine de her seferinde, ruhsal gerginliğin getirdiği kor ateşin içten içe beni kül etmesine engel olamıyordum. Bu gibi anlarda kendi kendini yiyen, kendini kontrol altına almak adına zincirli kafesin ardına kapattığı öfkesinin, demirlikleri zorlamaması adına her zaman sakinliğini ön planda tutan insanlardan olmaya çalışmıştım.  

"Seni öldürmek kolaya kaçmak olur. Ben kolay yolu en son tercih olarak kullanırım, ilk hedefim her zaman zoru başarmaya yöneliktir. Hem de ferdi düzeyde diğer insanlarla yapılan iletişimi daha mantıklı buluyorum, tek taraflı karar verince işin bir zevki kalmıyor. O yüzden seni direk kabul etmeye zorunlu bırakmayacak, iki tane tercih hakkı sunacağım. Özgür, hür iradenle sen karar vereceksin." dedikten sonra rahatlığını bozmadan, sol elinin işaret parmağını havaya kaldırarak "Birinci seçeneğin! Ya sorun çıkarmadan oraya çıkıp dövüşürsün. Bizde bu konuşma hiç yaşanmamış gibi davranır, hayatımıza devam ederiz." İşaret parmağının yanına orta parmağını kaldırdı ve geri kalan parmaklarını aşağıda birleştirdi. "İkinci ve son seçeneğin! Ya da illa ben dövüşmeyeceğim, sabrını tartmak istiyorum dersen, hayatında değer verdiğin tüm insanları da burada, ardında bırakırsın. Ölmeden, cehennemde olmanın nasıl bir duygu olduğunu iliklerine kadar hissetmen için elimden geline yapar, öldürmem için yalvarmanı sağlarım. Oysaki yapman gereken tek şey, oraya çıkıp dövüşmek ve eski özgürlüğüne bir an önce kavuşmak."  

Kendine aşırı derece de çok güveniyordu. Aynı babam gibiydi. Beni buraya getirirken de aynı duygular içerisinde plan yapmışlardı. Az önce kendince insanların düşüncesine saygı duyarım gösterisinde bile sunduğu seçenekler, hep onun lehineydi. Beni bu duruma ya ikna edeceklerdi, ya da hayatımın her döneminde yaşadığım o zor günleri tekrar yaşamamı sağlayacaklardı. Hayatta tek direnç gösteremediğim, direnemediğim şeyin o dönemlerde gördüğüm şeylerin olduğunu babamın söylediğine o kadar emindim ki, üstüne kalıbımı basabilirdim. Onun için paradan daha önemli olduğum bir dönemi hatırlamıyordum, hayatında ilk onunun içine girmeyi bırakın yediği yiyeceğin çöpü kadar bile değerim yoktu. Bana hiçbir zaman evlat gözüyle bakmamış, onun için hep itilmeye, kakılmaya mahkûm bir insan rolü görmüştüm. Kim -evladı olmayı geçtim- kendi canından birini, küçük yaşlarda yetiştirme yurdunun kapısına bırakıp giderdi ki? Belki de dünyada tek örneği, benim babamdı. Eski günlerin getirdiği yoğun duyguları bir kenara bırakarak, babamın hiçbir zaman sevmediği ama başına bela açmaktan da çekinmediği evladı olarak önümdeki duruma yoğunlaşmaya çalıştım. Ağzımdan çıkacak her iki cevaba göre de bütün düzeneğin hazır olduğunu biliyordum. Geriye sadece benim kabul etmem ya da zorluk çıkarmam karşılığında oynayacağı kartlar kalıyordu. Her ikisi de benim aleyhime olacağı için bende elimdeki tek kartı oynamaya karar verdim. "Tek bir şartım var!"