Can We Become Strangers? (✔️)

Chapter- VII

"ခဏ.. ကျွန်​တော်လုပ်​ပေးမယ်"

"​ဟင်.. အင်း"

​သူ့ကိုထိုင်ခုံခါးပတ်ကအစဂရုတစိုက်လာပတ်​ပေးတဲ့ဂျောင်ကုကို​ဆော့ဂျင်စိတ်ဝင်တစားမျက်လုံး​လေးပြူးပြီးလိုက်ကြည့်​နေသည်။ ​မေးခွန်း​မေးပြန်ရင်လည်းပြန်​ဖြေမှာမဟုတ်တာသိ​နေသည့်အတွက်​မေးမ​နေ​တော့ဘဲကိုယ့်ဘာသာကိုယ်တတ်သ​လောက်မှတ်သ​လောက်အ​ဖြေရှာ​နေမိ​တော့သည်။ အရင်ကစိတ်ဆိုးပြီးအိမ်​ပေါ်ကဆင်းသွားရင်သုံး​,လေးရက်​လောက်​ပျောက်သွားပြီးမှမူးပြဲပြီးအိမ်​ပေါ်ပြန်တက်လာတတ်တာပါ။ ဒီ​နေ့မှထူးထူးဆန်းဆန်း.. ဘာလို့လဲ?

"အလုပ်ပင်ပန်းထားတယ်မဟုတ်လား။ ခဏ​လောက်အိပ်လိုက်​လေ.. ​ရောက်ရင်နှိုးလိုက်မယ်"

​ဘယ်ကိုသွားကြမလဲဆိုတာကိုမသိ​ပေမယ့်​ဂျောင်ကုရဲ့စကားအသွားအလာအရ​တော့သွားရမည့်​နေရာက​ဝေးပုံရသည်ဟုခန့်မှန်းမိသည်။ သူလည်းဘာအ​တွေးမှနယ်ချဲ့မ​နေ​တော့ဘဲအခုလိုနှစ်ဦးသား​အေး​အေးချမ်းချမ်းရှိ​နေသည့်အချိန်​လေး​တွေ​ရေရှည်တည်တံ့ပါ​စေ​ဟုမျှော်လင့်ရင်းပြတင်း​ပေါက်မှန်ကို​မှီကာစိတ်ချလက်ချအိပ်​ပျော်သွား​တော့သည်။

▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎ ▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎

နားထဲသို့ဝင်လာသည့်​ရေလှိုင်းသံတညိမ့်ညိမ့်ကလူကိုလာပုတ်နှိုးသလိုဖြစ်​နေတာ​ကြောင့်​မှေးခနဲအိပ်​ပျော်သွားသည့်​ဆော့ဂျင်အိပ်ရာမှနိုးလာ၏။ နိုးနိုးချင်း​ဆော့ဂျင်ကလက်နှစ်ဖက်ကိုဆန့်၍အပျင်း​ကျောဆန့်လိုက်​တော့​ကားမှန်နှင့်​ဆော့ဂျင်ရဲ့​ခေါင်းကြားက​ ဂျောင်ကုဘယ်အချိန်က ခု​ပေးထားမှန်းမသိသည့်​ခေါင်းအုံး​လေးက​ဆော့ဂျင်ရဲ့​ပေါင်​ပေါ်ကိုပြုတ်ကျလာသည်။

"အကြာကြီးအိပ်​ပျော်သွားတာပဲ"

ကား​မောင်းတဲ့​နေရာကိုလှည့်ကြည့်​တော့​ဂျောင်ကုကအနားမှာရှိမ​နေ။သူလည်းအိပ်ချင်မ​ပြေ​သေးတဲ့မျက်လုံးကိုလက်သီးဆုပ်​​လေးဖြင့်ပွတ်ရင်းကား​မှန်က​နေတစ်ဆင့်အပြင်ဘက်ကိုလှမ်းကြည့်လိုက်​တော့သူတို့ကားကသဲ​သောင်ပြင်တစ်ခု​ပေါ်​ရပ်ထားမှန်းသိလိုက်ရသည်။