Part☁️21(Z)

531 28 0
                                    

"ဆရာအကိုႀကီး..ထေတာ့ဗ်ာ."

ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္အိပ္ေပ်ာ္ေနတုန္း လက္ေမာင္းေတြကိုလွုပ္ကာႏွိုးလိုက္တဲ့အသံေၾကာင့္ စိတ္တိုသြားမိသည္။တစ္ပတ္မွတစ္ရက္ျဖစ္တဲ့ တနဂၤေႏြေန႔ေလးမွာ ပင္ပန္းထားသမၽွေတြကို အတိုးခ်ၿပီးအိပ္တတ္သူျဖစ္တာေၾကာင့္ပင္။အိမ္မွာေနတုန္းကဆိုရင္လဲ ဆန္းေဒးမနက္ဆို ကၽြန္ေတာ္ေစာေစာမထျဖစ္တာမ်ားျဖစ္ခဲ့သည္။ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္းကို သိေနတဲ့သူေတြျဖစ္တာေၾကာင့္ ဘယ္အခ်ိန္ထိဆက္အိပ္အိပ္မႏွိုးၾကပဲ ပစ္ထားၾကတာ။ဒီေကာင္ေလး အဆဲမခံရတာကိုပဲ ကံေကာင္းတယ္လို့ဆိုရေပအုံးမည္။

"ဘာလဲ..ငါအိပ္ေရးမဝေသးဘူး။..."

မ်က္လုံးေတြကို ပြတ္ကာဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အနားမွာ ဇိမ္ေျပနေျပထိုင္ၿပီးၾကည့္ေနတာေၾကာင့္မလုံမလဲ ျဖစ္ရသည္။အိပ္ရာထကာစျဖစ္တာေၾကာင့္ မ်က္ဝတ္ေတြထြက္ကာ ဆံပင္ေတြလဲရွုပ္ပြေနမွာ။ကိုယ့္ကိုကို မလုံလဲတဲ့ခံစားခ်က္ျဖစ္တာေၾကာင့္ ျခဳံထားတဲ့ေစာင္ကို ေခါင္းအထိဆြဲျခဳံလိုက္ရသည္။ဒါကိုလက္မခံဘဲ အတင္းဆြဲခ်ေနတဲ့သူက ကၽြန္ေတာ့္ကိုသူပိုင္တဲ့အ႐ုပ္ေလးတစ္ခုႏွယ္။

"ထပါဆိုဗ်ာ။ခုေန႔ အျပင္သြားမယ္လို့ ကတိေပးထားတယ္ေလ။ကိုးနာရီထိုးေနၿပီ။မေစာေတာ့ဘူး။ကၽြန္ေတာ္ေတာင္အကုန္ျပင္ဆင္လို့ၿပီးေနၿပီ။ထေတာ့.သြားရေအာင္."

"မင္း..အရမ္းဇယားရွုပ္တယ္။တစ္ပတ္မွတစ္ရက္ေလးေတာင္ အိပ္ေရးဝဝမအိပ္ရတဲ့အျဖစ္။ငါ့ဘဝက ေတာ္ေတာ္သနားစရာေကာင္းေနၿပီ."

"ၿပီးမွဆူဗ်ာ။ျမန္ျမန္ထေတာ့ ခုေန႔တစ္ေန႔လုံး ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းကိုပဲ အခ်ိန္ေပး..."

ဒီေကာင္ေလးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုျမင္တိုင္း အခ်ိန္ေတြေပးဖို့ပဲေျပာေနေတာ့တာပဲ။တကယ္မလြယ္တဲ့ေကာင္ေလး။

"မရဘူးေကာင္ေလး။အျပင္သြားဖို့ပဲ ငါလိုက္ခဲ့မွာ။စာသင္ခ်ိန္အစားထိုးဝင္ေပးဖို့ေတြရွိေသးတယ္။ေန႔လည္တစ္နာရီမထိုးခင္ထိေတာ့ အခ်ိန္ေပးလို့ရတယ္။စာသြားမသင္လို့မရဘူးေကာင္ေလး.ငါ့ဘက္ကလြန္ေနၿပီ"

ချစ်သောကြယ်တာရာ(ခ်စ္ေသာၾကယ္တာရာ)CompletedWhere stories live. Discover now