Hera ve Aden

6- Pişmanlık

HERA'DAN:

27 EKİM 2019;

Annie evden çıktıktan sonra hızlıca hazırlanıp bende ardından çıktım, umarım hayatta olduğuna dair bir şeyler bulabilirdim!

Yol boyunca Emma'nın kaybolmasından kendimi suçlayarak ağladım.

Binaya girerek;

"Tamam Hera sakin ol! Emma hayatta!" dedim kendimi kandırırcasına.

Titreyen ellerimle anahtarı çantamdan çıkardım, kalp atışlarımı resmen ağızımda hissedebiliyordum.

Kapıyı açtım ve yavaşça içeri girdim, bir ihtimal evde olabileceğini düşünerek;

"Emma!" diyerek seslendim.

"Emma!"

"Emma ben geldim!"

Odalara teker teker girip çıkıyordum ama Emma'ya ait tek bir şey bile yoktu.

Son olarak odası kalmıştı, girmeye korktuğum yer...

Derin bir nefes alarak kapıyı açtım.

"EMMAAAA!"

"AMAAN TANRIMMM!"

Karşımdaki yatakta Emma'nın cansız bedeni duruyordu!

Bedeninden gelen çürük kokusu tüm odayı sarmıştı!

Feryadım tüm evi inletiyordu!

"EMMAA!"

Emma'nın çürümüş olan bedenine sarılarak ağlıyordumki telefonum çaldı arayan Annie'ydi;

Ağlıyarak açtım telefonu "Alo Annie, Emma ÖLMÜŞ!"

"ÖLMÜŞ ANNİE!"

"ÖLMÜŞ!"

"Ne diyorsun Hera?"

"Sana Emma ölmüş diyorum şu an cansız bedeni karşımda duruyor başka ne diyebilirim?"

"Tamam sakin ol ve sakın hiç bir yere ayrılma ben polislerle geliyorum."

Telefonu titreyen ellerimle kapattım ve gözyaşlarımın durmadan aktığı gözlerimle Emma'ya tekrar baktım.

Gerçekten gördüğüm kişi Emma mıydı?

Yorganını kaldırdığımda gördüğüm manzara karşısında büyük bir çığlık attım!

"Aman tanrım!"

Ellerimle ağızımı kapattım çünkü gözlerimin gördüklerine inanamıyordum!

Dökülen kanlardan dolayı bembeyaz olan yatağın rengi bile gözükmüyordu resmen beyaz değilde kırmızıymış gibiydi.

Emma'nın bedeni göğüs kafesinden küçük karnına kadar vahşice yarılmıştı.

Keşke yarılan tek şey derisi olsaydı çünkü kemikleride ikiye ayrılmıştı.

Fakat bir saniye!

KALBİ...

YERİNDE YOKTU!

Kusmamak için yorganı tekrar kapattım, yatağın sol tarafında kalan etrafı ve önü bitkilerle süslenmiş pencere köşesine geçerek çömeldim, ağlamaktan artık gözlerim yanıyordu.

"Benim suçum!"

"Ben yaptım!"

"Ben öldürdüm!"

Artık bilincim devre dışı olmuş sadece kendi kendime sayıklıyordum.