Çocuk Hırsızları (Raflarda)

8.Bölüm

 ...ve sonra gitti. Beyaz bir ata bindi ve uzaklaştı gözlerimin önünden. Tamamen gözden kayboluncaya kadar baktım arkasından. Sonra girdim içeri. Hava kararmak üzereydi. Yorgan yoktu. Nemli ceketimi yorgan yaptım ve yerdeki mindere uzattım gövdemi. Gözlerimi kapattım ve kendime, sürekli olarak sordum; Nasıl?

            Birkaç gündür yaşadıklarımı düşündüm. Günlerdir o kadar yorulmuştum ki, şimdi artık derin bir uyku çekebilirdim. Bugün aldığım hediye ve esrarengiz dostumun söyledikleri. Herkes onun akıl hastası olduğunu düşünüyordu. Bense onun peşine takılmış ve günler sonra buraya gelmiştim.

            Gözümü kapattığımda, gözümün önüne milyonlarca çocuk geliyordu. Hepsi de bir an önce yanlarında olmamı beklercesine bakıyorlardı bana. Ağlayan, sokakta yatan, aç kalan çocukları düşündükçe uykum kaçmaya başlıyordu. Sonra kendime "Nasıl?" diye soruyordum. Bu, odağımı değiştirmemi sağlıyordu. Böylece, o çocuklara nasıl yardımcı olabileceğimi düşünmeye başlıyordum.

            Kolumu yastık yaptım ve gözlerimi kapattım bir kez daha. Sonrasını hatırlamıyorum. Derin bir uykudan sonra, gecenin ortasında uyandım. Hava aydınlanmamıştı henüz. Gecenin serinliğini hissediyordum. Ceketimdeki nem azalmıştı ama yine de üşüyordum.

            Tuhaf bit titreme vardı bedenimde. Gaz lambasının dumanı, kırık pencere camından gelen rüzgarla titriyordu. Gölgesi bir küçülüyor, bir büyüyordu. Gecenin karanlığını, daha önce hiç bu kadar yakından hissetmemiştim. İçimde tuhaf bir korku vardı. Karanlıktan korkmazdım. Yaşadığım tam olarak korku da sayılmazdı. İçimi kaplayan bir tedirginlik, bir bilinmezlik hissiydi bu.

            Dudaklarım kurumuştu. Bir bardak su içmek için ayağa kalktım. Ceketimi üzerimden atıp ayağa kalkmak için doğrulmaya çalıştığımda, ceketimin üzerinde bir şeyin kıpırdadığını hissettim. Gaz lambasını aldım elime ve ne olduğuna bakmaya çalıştım.

            Bir kağıt parçasıydı bu. Işığı yaklaştırdım ve okumaya çalıştım.