Eens een badboy altijd een badboy

45. In het geheim

'Het is gewoon... Ik vind het vreselijk om te zien hoe hij pijn veroorzaakt. Het is bijna onmogelijk bij hem in de buurt te komen zonder gewond te raken snap je? Ik haat het en ik wil niet, ik wil niet, sorry ik kom niet uit mijn woorden.' 

Ik zucht en adem diep in. De lucht voelt koud. Het helpt me beter na te denken. Rustig praat ik verder. 'Ik wil niet in een situatie komen waarin ik moet kiezen tussen de personen om me heen,' zeg ik tenslotte. De woorden zijn eruit voor ik er goed over heb nagedacht. Ik verwar mezelf nog meer dan Hannah. Zenuwachtig knijp ik mijn handen. 'Als jullie konden zien hoe hij soms kan zijn Hannah. Ik kan het niet uitleggen maar hij kan zo lief zijn als hij dat wilt. Ik weet het; ik klink als een gehersenspoelde, naïeve meid. Maar ik weet gewoon zeker dat hij beter is dan iedereen denkt. Iedereen inclusief hemzelf. En dan heb ik het niet over zijn arrogantie of brutale gedrag tegen de leraren.'

'Je hebt het over zijn problemen die hij op de wereld afreageert.'

Ik kijk mijn vriendin met grote ogen aan. Onbegrijpelijk hoe ze precies weet waar ik het over heb. Het is een teken van hoe goed ze me kent. Hoe goed ze me kent en snapt, het teken van een echte vriendin. Zoiets zie ik alleen bij haar en Luna. 

Ik knik. 'Precies.'

'En wat zijn die problemen? Is het erg?'

Ik haal mijn schouders op. 'Geloof me als Milan ooit van plan is het me te vertellen ben je de eerste die het weet.'

-          Milan

Plotseling voel ik haar hand op mijn schouder. Ik draai me om en ik kijk in het gezicht van Julia. Ze glimlacht. Tobias en Dylan staan vlak naast me. Verveeld staren ze voor zich uit. 'Heey,' zegt ze hoopvol. De boys draaien zich om en kijken geïnteresseerd onze kant op. Kut. Ik had eerlijk gezegd niet verwacht dat ze me in het openbaar zou aanspreken. We blijven tenslotte een oorlog voor de school, met wijzelf als spelers. Het zou voor de school raar zijn als ze ons ineens samen zagen. Samen als in een team. Ze zouden twijfelen, ze zouden denken dat ik zwak ben. Dat kan ik niet laten gebeuren.

Gemakkelijk tover ik een arrogante grijns op mijn gezicht. 'Hé schatje, heb je mijn aandacht nodig?' 

En weg is haar glimlach. Het kostte me niet meer dan een tel en een paar woorden. Dat was té simpel, te gemakkelijk. Het enige verschil is dat het in tegenstelling tot vroeger niet fijn voelt om haar nu zo aan te spreken. Maar ik heb geen keus. Ik kan haar niet behandelen op de manier dat zij wilt. Ik kan de good guy niet zijn. Niet hier. Niet waar de boys bij zijn.

Zonder iets te zeggen loopt ze van me weg. De boys kijken me lachend aan. Hoofdschuddend ga ik Julia achterna. Wetend dat ik haar zou achtervolgen draait ze zich om. Ze kijkt boos. 'Waarom doe je dat nou?' vraagt ze. 

Ik haal mijn schouders op en ik probeer daarbij onschuldig te kijken. 'Is er een probleem liefje? Ik wil je best aandacht geven hoor.' Spottend reik ik mijn arm. Ze slaat mijn hand weg voor ik haar kan aanraken. 'Dus dit is wat je wilt? Een geheim? Je wilt dat we "iets" hebben in het geheim? Voor de ogen van iedereen zal ik altijd jouw slachtoffer blijven is het niet?' 

Ze wacht mijn antwoord niet af. Boos beent ze van me weg. Shit. Ik heb sterk de neiging haar achteraan te lopen om te zeggen dat het me spijt. Ik wil haar zeggen dat ze niet mijn geheim is en dat ik niets liever wil, dan de wereld te laten weten dat zij mijn meisje is. Mijn prachtige Julia. Maar ik kan het niet. Het zou mijn reputatie verpesten. Het is mijn eigen gemaakte regel. Een jongen als ik kan geen vaste relatie hebben.

-          Julia

Arrogante zak. Hij doet gewoon alsof er niks is gebeurd. Alsof gisteren een dag is die niet meer bestaat! Hij kan mijn mening over hem zo gemakkelijk beïnvloeden. Positief én negatief. Het is vreselijk vervelend. 

'Julia?'

Ik hoor een bekende stem. Vragend draai ik me om. Ik kijk in het gezicht van Ruben. Hij stapt op me af en hij komt vlak voor me staan. Ik lees een vleug aan verdriet van zijn gezicht af. 

Het verbaast me. 'Ruben wat is er?'

'Ik wil dat je het begrijpt. Julia ik wil dat je snapt dat het nooit iets gaat worden tussen hem en jou.' Verbluft kijk ik hem aan. Hoe weet hij-

'Ik zag jullie gisteren. Op het schoolplein.'

Oh nee. Ik voel mijn wangen rood kleuren.

'Begrijp me niet verkeerd, ik probeer je niet aan te vallen. Ik wil gewoon dat je het begrijpt. Van deze hele school ben ik een van de weinige die hem door en door kent. Het spijt me maar je moet het weten.. Hij geeft niks om je. Doe het jezelf niet aan hiermee door te gaan. Wees zijn geheim niet.'

Zijn woorden doen pijn. Hij heeft me uit een droom laten ontwaken. Het was een mooie droom, eentje die te mooi was om waar te zijn. Ruben heeft gelijk, hoe graag ik het ook wilde en hoe graag ik het nog steeds wil. Als Milan echt van me houdt zou hij niet bang zijn dat in het openbaar te laten zien.

'Hé gaat het?' Rubens blauwe ogen staan bezorgd. Spontaan moet ik ervan glimlachen. Ik probeer overtuigend te knikken. 'Ja, ja het gaat prima.' 

Hij legt zijn hand op mijn schouder. Ik raak in zijn ogen verzonken. Zijn stem klinkt kalm en rustgevend. 'Je weet het he? Als je me nodig hebt ben ik er voor je.' Met een bescheiden glimlach kijkt hij me kort aan. Dan loopt van me weg.

-          Milan

Van afstand zie ik hoe Ruben van Julia wegloopt. Het irriteert me. De manier waarop ze tegenover elkaar stonden bevalt me helemaal niet. Waarom probeert hij alles wat ik heb te verzieken? 

Haastig loop ik op haar af. 'Julia,' begin ik mijn zin. Verder dan haar naam kom ik niet.

'Ik wil van je houden maar je maakt het onmogelijk. Je ego staat in de weg.'  

Ze kijkt me gekwetst aan. Vastbesloten loopt ze van me weg. Verbluft blijf ik staan. Woede komt naar boven. Ik zie Ruben met de handen in zijn zakken en een vrolijke grijns op zijn gezicht. Hij slentert voorbij. Razend ga ik op hem af. Ik grijp hem bij zijn kraag beet. Geërgerd kijk ik hem aan. 

'Kan ik je ergens mee helpen Milan?' vraagt hij neutraal. 

'Wat heb je tegen haar gezegd?' sis ik. 

'De waarheid.'

'En dat is?'

'Oh dat is simpel. Ik heb haar verteld dat het onmogelijk is voor een meisje om iets met jou te beginnen.' Mijn ogen staan kil. Ik knijp mijn handen samen. Ruben geniet hier van. 

'Vieze hufter.'

Zijn wenkbrauwen gaan zogenaamd verrast omhoog. 'Heb ik het soms mis? Want als ze werkelijk meer voor je betekent dan moet je het zeggen hoor. Je bent vrij om dat met ons allemaal te delen. Met mij, je vrienden en de rest van de school.'

Ik schud mijn hoofd en ik laat een kille lach horen. Als hij denkt me zo te kunnen kleineren heeft hij het goed mis. Hij kan niet aan het niveau van iemand als ik tippen. In geen enkele omstandigheden zou hij boven mij uitkomen. Nu niet nooit niet.

'Ruben, je verdoet je tijd. Ze is van mij.' Gevaarlijk kijk ik hem aan. 'Laat ik mezelf duidelijk maken: raak haar ook maar één keer aan en ik maak je dood. Begrepen?' 

'Bedreigingen krijgen pas een betekenis als ze worden uitgevoerd Milan.' 

Spottend lach ik. 'Jij en ik weten allebei dat ik me altijd aan mijn woord hou.'