Eens een badboy altijd een badboy

10. Gedachtes, zinnen & gebeurtenissen

-          Julia

Met mijn hoofd aan de verkeerde kant lig ik op bed. Niet om te slapen, maar om na te denken. Een joggingbroek aan, het zachte dunne vestje dat er niet uit ziet maar gewoon lekker zit en een slordige knot in. Even geen mobiel of laptop bij de hand, geen muziek aan maar gewoon even rustig nadenken over wat er nu allemaal is gebeurd. Ik sluit mijn ogen en probeer me voor honderd procent te focussen op alle gedachtes, zinnen en gebeurtenissen die door mijn hoofd heen gaan...

Dingen die voor andere misschien niet interessant zijn maar voor mij toch wel heel belangrijk. Iedereen heeft zulke momenten weleens. Dat hij of zij na gaat denken over hoe alles nu verloopt. Bijvoorbeeld hoe ongelofelijk saai de dagen eigenlijk zijn. Elke dag weer hetzelfde, elke dag weer dezelfde leraren met dezelfde lessen op dezelfde schooldagen. Hoe meer doodnormale, saaie schooldagen er voorbij gaan, hoe minder geïnteresseerd en gemotiveerd ik raak. 

En wat daar nou zo ironisch aan is; hoe meer doodnormale, saaie schooldagen er voorbij gaan, hoe dichter je bij je toekomst komt en hoe belangrijker school wordt. Want dat is uiteindelijk het doel van school: een goede toekomst op de wanneer dat jij het wilt. Toch? Maar wij tieners worden ouder. We zien meer mogelijkheden om de dagen door te brengen. We worden ouder. Het "volwassen worden" en het groeien tot een zelfstandig persoon komt steeds dichterbij. En omdat dat gebeurt denk ik steeds meer na over later. 

Wat wil ik gaan doen? Wat wil ik studeren? Welke baan en hoe, waar, wat als het toch niet de juiste beslissing is? Vragen die zo cliché zijn maar toch enorm belangrijk voor de meeste mensen. Maar we leven wel in realiteit. Die vragen kunnen niet zo makkelijk worden beantwoord. In ieder geval niet door mij. Want ik ben een meisje, een tiener, een puber. School kan gewoon ongelofelijk saai zijn. Hard gezegd is het soms gewoon kut. 

En natuurlijk wil je het later goed doen maar als tiener met hormonen die door je lijf gieren (dat is geen smoesje maar biologie) is het toch begrijpelijk dat ik af en toe even schijt kan hebben aan school en nieuwe dingen wil proberen? Meer van het leven zien, andere kanten waarvan je weet dat er maar twee resultaten zullen zijn;

1.          - Jezelf super blij of super verdrietig.

2.        -  Boze ouders.

Maar waarom zou je een perfecte toekomst willen starten als je daarvoor niks hebt meegemaakt om van te leren? Je wilt het wel goed doen, maar er zou niks goeds zijn in de wereld als het slechte niet bestond. Toch? Is dat geen feit?

En dan heb je het hoofdonderwerp wat voor al deze gedachtes heeft gezorgd zonder het zelf te weten: Milan. 

Al is het maar voor een fractie van een seconde: hij heeft ervoor gezorgd dat ik twijfel. Meer dan daarvoor. Het ergste is dat hij daar geen moeite voor doet en er nog veel meer twijfel door hem lijkt te komen. Waarom ik me zo snel en zo ontzettend makkelijk, in een erg korte tijd, zo door hem laat beïnvloeden weet ik niet. Ik weet het echt niet. Maar het is er: ik twijfel aan alles.

Ik ben niet bijzonder, ik ben normaal. Zijn doel is duidelijk. Simpel, maar toch heel groot. Hij wilt een meisje om tijd mee door te brengen op zijn manier met zijn regels. Wanneer dat hem weer verveelt dumpt hij alles om zo weer opnieuw te kunnen beginnen. Dat is tenminste hoe hij overkomt en de roddels helpen je dat idee te geloven. Ik weet dat het fout is. Maar dan is er toch de neiging, hoe klein dat ook mag zijn, om toe te geven. Nieuwsgierig naar wat er gaat gebeuren. Is dat niet menselijk? Als iemand zegt dat je absoluut je neus niet mag aanraken heb je toch ook de neiging om het wel te doen? Ander voorbeeld, hetzelfde principe.

Ik probeer me er tegen te vechten en zolang hij zich gedraagt op de manier dat hij nu doet, oftewel een arrogante hufter, zal dat lukken ook. Het beeld van het meisje dat met rood betraande ogen de toiletten uitliep ben ik niet vergeten. En zo ga ik niet worden. Hij zal mij dat niet aandoen. 

Dat is wat de verstandige ik denkt. En dan is er nog de andere ik die stiekem hoopt dat hij mij anders ziet als al die andere meisjes. Benieuwt en reuze nieuwsgierig naar wat er zal gebeuren. Want elk mens kan veranderen. Maar kan een badboy die niets anders gewend is dat ook? Is het niet: eens een badboy altijd een badboy? 

Het zal me niks verbazen als ik de volgende dag naar school ga en dit allemaal niet zo is gebeurd. Dat alles waar ik zo diep over nadacht alleen maar zo leek vanuit mijn perspectief. Meer voor mij dan voor hem. Daarbij heb ik al tig keer met hem in een lokaal gezeten. Als ik zijn nieuwe meisje word, waarom dan nu wel en toen niet? Het zou niet horen. Hij staat bovenaan de trap, er staan minstens 24 traptreden tussen ons in.

Ik lach om mijn zelfbedachte vergelijking van Milan & mij met de trap.

Is het nou het lot dat hiervoor verantwoordelijk is, of ben ik het zelf die onbewust iets nieuws wilt meemaken? Als ik die appel niet zo scheef gooide was dit misschien wel nooit gebeurd. Ik wil hem niet het gevoel geven dat hij macht over me heeft. Maar eerlijk gezegd lijkt hij het wel leuk te vinden, de manier waarop ik reageer. Hoe erg ik in de war kan zijn om zoiets kleins, zo'n kleine gebeurtenis die niks voorstelt in het echte leven maar zo belangrijk kan zijn in de tienerperiode. 

Wat ben ik nou eigenlijk aan het doen? Ik weet het niet meer. Zijn woorden, zijn blik, zijn aanraking. Zoveel maar toch zo weinig. Om gek van te worden! Het is duidelijk wat hij wilt. Maar wat wil ik? Wat moet ik doen? Hoe moet ik me gedragen? Ik ben vervloekt. Ik kan geen ja zeggen. Hij mag niet winnen en wat bereik ik ermee? Tuurlijk is het spannend om met een jongen uit te gaan, maar misschien is de grootste badboy van de gehele school met meer exen dan familieleden niet de juiste keuze...

Nee zeggen is het simpele gedeelte, maar tot hem laten doordringen dat ik het ook echt meen is het lastige. Te koppig dat hij is. Te vastbesloten dat hij alles krijgt wat hij wilt. Arrogantie overheerst hem. Moet hij per se mij erbij betrekken? Ook een cliché gedachte. Dat zal elk meisje denken die dan net dat ene meisje is. Ik begin steeds ingewikkelder na te denken. Ik moet hem ontwijken, ik moet hem vergeten en rustig doorgaan met school, vriendinnen en al het andere waar ik aangewend ben. 

Niet anders dan twee dagen geleden. Maar ver weg in mijn achterhoofd blijven de gebeurtenissen met Milan opgeslagen en het onbewuste in mij laat me er toch weer aandenken. Er is totaal geen controle. Hoelang zou hij doorgaan? Hoelang zal ik het volhouden? Wanneer is de een genoeg overtuigd om er een punt achter te zeggen? Zoveel vragen over eigenlijk zoiets kleins.

Het is goed hier even over na te denken. In stilte, tegen mezelf. Natuurlijk zullen Hannah en Luna naar me luisteren, maar hoe kunnen zij me nou advies geven over iets wat ze zelf niet meemaken? Ik hoef geen woorden te horen waarvan zij verwachten dat ik dat wil horen. Ze zullen niet beter weten dan ik. En dat is logisch. 

Wat een tienerdrama dit. Gelijk de reden dat ik het er niet met mam en pap over kan hebben. Laat staan Finn. Hij zou me willen helpen, daar heb je familie voor. Maar dit is niet een probleem dat hij kan fixen. Het is geen wiskundesom die hij aan me kan uitleggen zodat ik plotseling het antwoord zie. Misschien ben ik wel gewoon verliefd op het idee van liefde en hoop ik dat stiekem , een heel klein beetje maar,  Milan me dat idee kan laten zien. Zou dat kunnen zonder dat ik word gekwetst? Is de hoop zo groot dat hij me anders zou behandelen? Door die manier waarop hij naar me heeft gekeken... De woorden die hij zegt...

Ik moet wel heel dom en vreselijk naïef zijn. Hij heeft genoeg hersens om zich te gedragen op de manier waarop meiden denken dat hij zo is. Ingewikkeld. Als hij al deze ideeën bij mij los kan maken in twee dagen, wat gaat er dan nog meer komen?

Geklop op de deur. Ik schrik, open mijn ogen en zie hoe Finn in de opening staat. 

'We gaan eten, pa vraagt of je de tafel wilt dekken.' Ik knik.