BOZDOĞAN (EMANET I) [TAMAMLANDI]

~BOZDOĞAN - XIV. BÖLÜM~

...

Süheyla, kızına giydirdiği krem renkli keten elbisenin üstüne, takımı olan şapkasını da taktıtan sonra lila renkli makosenleri giydirdi.

"Benim pamuğum ne kadar da güzel olmuş... Büyük amcası pamuğumu ziyarete mi gelecekmiş... Uslu dur olur mu kızım, yaramaz çocukları sevmezler."

Kızıyla ayna karşısında basit figürlerle dans etti bir süre.

"Yorulduk değil mi anneciğim? Hadi aşağı inelim. Belki amcamlar gelmiştir."

Aşağı indiklerinde henüz kimsenin gelmediğini gördü. Adile Hanım Zeynep'i sevgiyle kucaklarken, Süheyla da odada paytak paytak yürüyen Halil'i kucağına alıp koltuğa oturttu. Çocuk henüz alışma sürecindeydi. İlk başlarda çok ağladıysa da alışmaya başlamıştı. Özellikle de Süheyla'ya.

Halil'den Hülya'ya telefonda bahsetmiş, o da Cengiz Bey ve Zübeyde Hanım'a söylemişti. Cengiz Bey celallense de yapabilecek hiçbir şeyi olmadığından susmaktan başka bir şey yapmamıştı.

Kapı sesi duyulunca Süheyla Zeynep'i kucağına alıp büyük salona gitti.

"Hoş geldiniz."

"Hoş bulduk Süheyla'm." Amcasının elini öptü.

"Ver bakalım Zeynep hanımı." Kucağına aldığın bebeği sevdi biraz. Dua etti bol bol.

"Çok güzel maşallah."

"Bahtı güzel olsun inşallah."

Büyük altını Zeynep'in yakasına iliştirdi. Ardından Süheyla için aldığı kolyeyi verdi.

"Amca ne zahmet ettin..."

"Lafı olmaz Süheyla'm."

Süheyla kızı huysuzlanınca odasına çıktı. Hülya'da peşinden gitti.

"Süheyla bu ne güzel bir şey böyle..."

"Bağırma Hülya!"

"Fotoğraflardan daha güzel. İlk gün gelecektim de annem bırakmadı."

"Niye?"

"Ayıp olur gitme dedi. Ben de el mecbur..."

"Ayıp falan değil, sen istediğin zaman gel. Hem Zeynep Hanım'ı sana verir, azıcık rahat ederim. "

"İstersen ver eve götüreyim."

"Oldu. Başka arzun?"

"Böyle güzel bir bebek veriyorsun başka ne isteyebilirim?"

"Hülya ya..."

"Süheyla?"

"Efendim?"

"Siz... Konuştunuz mu Tarık'la?"

"Hayır."

"Hiç mi bir şey demedi? Tamam bebek senden önce olmuş ama bunca zamandır yoktu, bir özür, bir açıklama..."