BOZDOĞAN (EMANET I) [TAMAMLANDI]

~BOZDOĞAN - III. BÖLÜM~

Emre Sertkaya - Yeniliğe Doğru

...

"Süheyla kızım az bak hele!"

"Efendim yenge?"

"Kızım havluları da çıkar."

"Çıkardım yenge."

"Patiklerle yelekleri ayrı kaldırmıştım?"

"Onları da çıkardık."

"Halanın getirdiği dantel takımını dediğim gibi mi serdiniz?"

"Evet."

"Aman kızım bak damat tarafı gelecek, bir eksik olmasın."

"Biz kızlarla her şeyi hazırladık yenge. Halamlar da baktı az önce."

Süheyla'nın çeyizi seriliyordu. Adetti Bozdoğan'da, düğünden önce evlenecek kız çeyizini serer; damat tarafı, gelinin akrabaları ve komşuları hediyeler eşliğinde çeyiz görmeye gelirdi.

"Süheyla kızım bu masayı şu köşeye alın, yolu kapatmış burada."

"Tamam hala."

Dört halası, bir de amcası vardı Süheyla'nın. Severdi halalarını. Kendi hallerinde, iyi insanlardı hepsi.

"Dur kızım tek başına ne yapıyorsun sen! Bak sonra çocuğun olmaz maazallah!"

"Yok hala ne olacak sanki-"

"Sibel kızım yardım et Süheyla'ya!"

"Tamam anne."

Evdeki curcuna Süheyla'yı bir hayli yorsa da, bunca insan kendi için uğraştığından bir şey diyemiyordu.

"Geldiler, geldiler!" Kuzeni koşarak içeri girdiğinde son kez evi kontrol etti Süheyla. Ardından kapıyı açmaya gitti.

"Allah'ım sen yüzümüzü kara çıkarma..."

Kapıyı açtığında karşısında gördüğü kaynanasını ve diğer kadınları güler yüzle karşıladı.

"Hoş geldiniz."

"Hoş bulduk."

Çay ve ikramlıklar eşliğinde uzun sohbetlere dalmıştı herkes. Adile Hanım Süheyla'nın güzelliğine dalıyordu sık sık. Gözleri ışıldıyordu gelinine bakınca. Çok sevmişti Süheyla'yı. Kendi kızı olsa, ancak bu kadar sevebilirdi. Bir yanı Süheyla gibi bir gelini olacağı için çok mutlu olsa da diğer bir yanı da kızı, oğluyla evlendirdiği için pişmandı. Ne olurdu oğlu da Tarık gibi aklı başında, efendi biri olsaydı. Keşke en başından Tarık'a isteselerdi Süheyla'yı. Yazık olacaktı bu güzel kıza, çok yazı... Allah ede de oğlu aklını çabuk devşirse, evine yuvasına alışsaydı. Aksi takdirde hem kendilerinin hem de Süheyla'nın işi zordu.