အချိန်တွေပြောင်းလဲသွားပြီးနောက်.....
ဘွဲ့ ဝတ်စုံ ဝတ်ထားတဲ့ သွန်းနေခြည်က ဘွဲ့နှင်းသဘင် ခန်းမထဲကနေ ထွက်လာခဲ့တယ်။ သူမ ထွက်လာပြီးတော့ စိတ်အလိုမကျစွာ ဟိုဟိုသည်သည် လိုက်ကြည့်နေမိတယ်။
လမ်းတစ်လျှောက်ကနေ ပန်းစည်းတစ်ခုကို ကိုင်ပြီး ပြေးလာတဲ့ အိမ့်နဒီကို မြင်တော့မှ သူမရဲ့ မျက်နှာက ပြုံးလာခဲ့တယ်။
"သမီးရဲ့ ကောင်မလေးဆိုတာလား"
မေးလာသူမှာ သူမရဲ့အမေ ပန်းသွန်းမိုးပင်။
ပန်း; "ချစ်စရာတော့ ကောင်းသားပဲနော် အမရာ"
ဘေးမှ ဒေါ်အမရာမှိုင်ကတော့ ပြေးလာတဲ့ အိမ့်နဒီကို ကြည့်နေရင်း မျက်နှာပေါ်က အပြုံးတွေပျောက်ကွယ်ပြီး တည်တံ့သွားတယ်။
သွန်း; "မား ဘာဖြစ်လို့လဲ"
အမရာ; "ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး ပုံစံက ကလေးလိုပဲ ရှိသေးတာပဲ"
သွန်း; "အဲ့ဒါကြောင့်လေ သူ့ကို ဘွဲ့တစ်ခုရသွားပြီ ပြောရင် ဘယ်သူမှ မယုံဘူး နောက်ဘွဲ့တစ်ခုယူဖို့က အားထုတ်နေပြီ"
သွန်းနေခြည်တစ်ယောက် သူမရဲ့ ကောင်မလေး တော်ကြောင်းကို ကပ်ကြွားလိုက်သေးတယ်။
ထိုအချိန်မှာပဲ အိမ့်နဒီက ခန်းမရှေ့ရောက်လာတာမို့ သွန်းနေခြည် သူမကို လက်ယမ်းပြလိုက်တယ်။
ပန်း; "ကြွားနေသေးတယ် ဘွဲ့ယူထားတာတောင် ၁ပါတ်မပြည့်သေးဘူးမလား"
သူမအမေ ဝင်ပြောလိုက်တဲ့စကားကို သွန်းနေခြည် ရုပ်တည်နဲ့ပဲ မကြားချင်ယောင်ဆောင်လိုက်တယ်။ တကယ်လဲ အိမ့်နဒီ ဘွဲ့ယူထားတာက ၁ပါတ်တောင်မပြည့်သေးပဲ သူမထက်ကို ၂ရက်လောက်သာ အရင်ကျခြင်းဖြစ်တယ်။
သွန်း; "ဘာလို့ ပြေးလာတာလဲ ပင်ပန်းအောင်လို့"
ရောက်ရောက်ချင်း စကားတောင် မပြောနိုင်ပဲ ဟောဟဲလိုက်နေရာမှ အိမ့်နဒီ လက်ထဲက ပန်းစည်းကို သွန်းနေခြည်ကို ပေးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ခဏလောက် အမောဖြေနေခဲ့တယ်။
