Een Zweem van Dood en Duister

꘎ E E N ꘎

Ik trek de zware stoffen gordijnen van mijn slaapkamer open en besef meteen dat het geen verschil maakt. De storm van gisteren is nog niet gaan liggen en de donkere wolken bedekken de hele hemel. Ik loop zuchtend naar beneden, op zoek naar de weinige restanten van kaarsen die ik nog heb. Het grootste deel heb ik gisteren al moeten opbranden en ik weet nu al dat ik morgen zonder licht zal zitten als het niet snel opklaart. De volgende persoon die me nodig heeft, zal me met kaarsen moeten betalen. Massa's kaarsen.

De kaarsen zijn amper voldoende om de boektitels te verlichten, maar ik ken ze toch al vanbuiten. Dat gebeurt nu eenmaal wanneer je zoveel tijd alleen doorbrengt. Ik trek het zesde boek uit de rij van de plank en sla het open terwijl ik op de trap ga zitten.

Het is veruit mijn favoriete bezigheid, in dit verlaten huis. Niet het lezen, want daar ben ik niet zo goed in. Ik gebruik de boeken vooral om mijn verbeelding te laten werken. Vandaag is het een van Bram Stokers figuren waarin ik me inleef. Ik laat mijn tong over mijn hoektanden glijden, ook al zijn ze niet abnormaal groot, en sluit mijn ogen. Van alle figuren is Dracula waarschijnlijk wel het personage waar ik het meest op lijk. Bleke huid, zwarte haren, en bovenal, die eeuwige bloedlust. Toegegeven, ik ben niet zo geschift om het op te drinken, maar toch.

Ik sta op, het boek tegen mijn borst geklemd, en verstop me in een van de gordijnen. Ik probeer me in te beelden dat het mijn cape is, en dat er elk moment een mooi meisje kan arriveren. Hopeloos, op zoek naar onderdak voor de razende storm buiten, en zich onbewust van het gevaar dat zich in dit huis schuilhoudt.

Beetje bij beetje zou ik haar over mezelf vertellen. Al mijn diepste gedachten, al mijn geheimen. Ik zou haar vertellen over mijn gave.

"Hier is wat je over mij moet weten, liefste."

Mijn stem klinkt zacht in mijn huis, en ik adem diep in voor ik de waarheid hardop zeg.

"Mijn aanraking is dodelijk. Niet op een coole, 'ik ben zwaar getraind in vechtsport'-manier, maar echt letterlijk dodelijk."

Ik zou eraan toevoegen dat niets aan me kan ontsnappen. Planten, dieren, mensen, mijn handen maken geen onderscheid. Eén vingertop is voldoende. Als ik medelijden heb, gebruik ik er twee of een hele hand om het sneller te doen gaan.

"Het is niet dat ik het voor mijn plezier doe, mijn liefste. Dat moet je begrijpen."

Maar hier in de Buitenwereld, met geen enkel ander verkoopbaar talent, is het de enige reden waarom ik nog leef. Mensen verachten mijn gave, maar er zijn er genoeg van hen die me in de schaduwen van de nacht toch om hulp vragen. Typisch. Ze denken stuk voor stuk dat ze vrij zijn van zonden als ze die door een andere zondaar laten uitvoeren. Ik heb hen al vaak willen toebijten dat we al lang in de Hel beland zijn, maar ik ben afhankelijk van hen, van hun betalingen, dus ik kan niet anders dan zwijgen. Eten, kledij, meubels. Mijn hele leven bestaat uit fragmenten van anderen.

Ik zou mijn geliefde vragen of ze nog van me kan houden, nu ze weet wie ik ben. Ik zou haar troosten nu de waarheid tussen ons in hangt, maar ik zou haar niet aanraken. Dat nooit. En als ze bij me zou blijven, dan zou ik een heel leven opbouwen voor ons en er alles aan doen om haar te beschermen. Ik zou van haar houden, en zij van mij. Mijn lach ontsnapt me voor ik hem kan tegenhouden, en net op dat moment wordt de hele hemel verlicht. Elk detail van het huis is zichtbaar in de bliksem, die meteen daarna gevolgd wordt door een oorverdovende donderklap.

Ik krimp in elkaar, en laat het gordijn van me afschuiven. Ik wacht tot het weer stil is, en schud dan mijn hoofd. Dat komt ervan. Ik mag mezelf niet zo laten gaan. Ik leg Dracula neer op de tafel in het midden van de kamer, die ondertussen al bijna buigt onder de stapels andere boeken, en laat mijn hand nog even op de cover liggen. Misschien wordt het maar eens tijd om Dracula achter me te laten, en op zoek te gaan naar iets lichtere kost. Ik staar naar de boekenkast, en laat mijn blik over de kaften glijden. Frankenstein? Ik schud glimlachend mijn hoofd. Nee, beter een verhaal als Alice in Wonderland. Of misschien gewoon een andere hobby zoeken.