Helena Castellan, verboden liefde

Nicole POV( jeweetwel, van Nathalie en Nicole? Die tweeling?)

Ik liep grijnzend door de gangen in onze basis. Mijn vader en Heer Kronos waren in een aparte zaal plannen aan het maken.

Mijn zuster Nathalie liep naar me toe:' Ze hebben een halfgod gevonden,' zei ze zachtjes.

' Wie is het?' vroeg ik.

' Een meisje,' antwoordde Nathalie.' Ze beweert een dochter van Nemesis te zijn,'

' Laten we maar even gaan kijken, dan,' zei ik. We liepen samen, onze speren in de aanslag, langs de cellen. De twee gevangenen, de jongen en het meisje, waren allebei aan het slapen. Ik grijnsde terwijl ik met mijn speer voorzichtig het shirt van de jongen openhaalde, en een snee op zijn borst maakte. Ik hoorde hem grommen, maar ik liep vrolijk verder.

Dat had ik namelijk gewoon eventjes nodig. 

We kwamen langs de zaal waar vader en Heer Kronos aan het overleggen waren, en liepen de zaal daarnaast in. Daar stond een meisje tegen de muur.

Ze had zwart haar, en donkere ogen. Ze droeg een wapenrusting en een paar messen om haar middel.

' Wie ben je?' vroeg Nathalie.

Ze snoof.' Cataleya, dochter van Nemesis,'

' Achternaam?' vroeg ik terwijl ik het noteerde.

Ze grijnsde.' Ik heb er geen,'

' Waarom heb je geen achternaam?'

' Ik kende mijn vader niet en mijn moeder heeft niet echt een achternaam, hé?' antwoorde ze.

' Geen grappen,' zei Nathalie.' Wapens?'

' Mijn messen en een speer,' zei  Cataleya.

' Geef ze,' zei ik. Ze deed niks, dus ik haalde ze maar uit haar riem.

' Dat is stelen,' siste Cataleya.

' Nee hoor. Dat noemen wij zelfverdediging,' zei ik, terwijl we haar bekeken.

' Waarom ben je hier?' vroeg ik.

' Ik zocht iets,' zei Cataleya.' Maakt het uit wat?'

' Ja,' zeiden Nath en ik tegelijk.

' Ik zocht dat,' ze wees naar hetgene wat ik om mijn nek droeg.

Het was een heel klein sleuteltje, met een teken erop. Het was de sleutel van Percy's cel, en die van dat meisje....Alexa?

' Dus je werkt niet met ons,' zei Nathalie.

' Nope,' Cataleya grijnsde. Ik pakte een mes en maakte een snee in haar arm: het teken dat ze een vijand van ons was. Daarna duwde ik  haar weg.

Ik had geen reden om haar te vermoorden, dus ik keek naar achter, hoe ze rustig wegliep.

Ik keek haar na.

Hopend dat de zaal naast ons gesloten bleef.

Titanen zij dank dat hij dicht bleef.

Toen dacht ik aan de sleutel om mijn nek.

' We moeten deze beter opbergen,' zei ik.

Ik had al een idee: Ik liep naar het haardvuur, mompelde een bezwering, en gooide het sleuteltje erin.

De sleutel werd niet verbrand, alleen maar beschermd door het vuur.

Ik grijnsde en Nathalie en ik liepen samen weg, om onze kleine heldin Alexa te martelen........en natuurlijk Percy....