Helena Castellan, verboden liefde

Percy POV

A/N dit is de ontvoering! Soms bloed, maar er wordt niet echt gemarteld of vermoord! 

Ik werd wakker van een stekende pijn in mijn rechterarm. Toen ik probeerde rechtop te zitten, werd ik weer naar beneden geduwd. Ik werd dus ontvoerd. Leuk om te weten....

Ik probeerde Doemtij te pakken, maar ik kon hem nergens vinden. 

Aan hun schaduwen kon ik zien dat het er drie waren. Een van hen had een injectiespuit vast en grijnsde.

' Magnus heeft veel over je verteld,' zei hij.' Perseus Jackson, is het niet?'

Ik probeerde te antwoorden met iets zoals: Ik ben Peter Johnson, ik ben bang dat je me verward, maar mag ik nu weg?

Ik probeerde iets te zeggen, maar ik kon het niet zeggen, omdat ik jammerde van de pijn in mijn arm.

' Wat...is...dat...ding?' Bracht ik uit.

' Een Noors mes. Niet heel groot, maar groot genoeg om je te verwonden,' antwoorde de eerste.

Toen keek ik naar mijn laken en zag dat hij rood was in plaats van wit. Ik werd duizelig van het bloedverlies, maar hij had waarschijnlijk geen slagader geraakt, anders zou ik nu al dood zijn.

Ik klemde mijn hand vast en wilde om hulp roepen, maar het lukte niet omdat 1 van hen zijn hand voor mijn mond had gelegd.

Ik merkte dat het een vrouw was, en ik wilde weten wie dat was, dus ik keek om hoog. Meteen keek ik weer omlaag. 

Een helft van het gezicht was prachtig op een Elfse manier, maar de andere helft was helemaal dood.

' Hel, kalm aan. Je laat hem schrikken.' Zei de eerste.'  Het was me een genoegen om je te spreken, maar Kronos wilt je graag levend hebben en dat moet gewoon eventjes gebeuren.' Daarmee stak hij de naald van de injectiespuit in mijn arm.

Het laatste wat ik rook toen ik het bewustzijn verloor, was walnoten.