Dry leaf in my Diary

Part 1

ခဏတာ တွေ့ဆုံခဲ့ရခြင်းတစ်ခု... ပျော်ရွှင်ခြင်းတွေ ရင်ခုန်ခြင်းတွေ ကြည်နူးခြင်းတွေကို တသိမ့်သိမ့်နဲ့ခံစားရစေပြီး ဘဝရဲ့ဘယ်လိုအချိန်မှာမဆို မေ့ပျောက်မသွားတဲ့ ဖြစ်တည်မှုတစ်ခုရှိတယ်။

နှလုံးသားရဲ့ဟိုးအောက်ခြေဘက်မှာ နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်းနစ်ဝင်နေလို့ ပြန်တူးဖော်ဖို့ခက်တဲ့ ဆူးတစ်ချောင်းလို့လဲ ပြောလို့ရတယ်။ တဆစ်ဆစ်နဲ့နာကျင်နေပေမယ့် ပြန်ထုတ်လို့လဲမရဘူးလေ။ အင်း... အဲ့လိုလုပ်ဖို့လဲ မလိုအပ်တော့တာဆိုပါတော့။

အဲ့ဖြစ်တည်မှုကိုသိလားလို့ မေးရင် အကိုဘာပြန်ဖြေမလဲဆိုတာကို ကျနော်သိပ်သိချင်မိတယ်...။

....................

အလုပ်ကပြန်လာ ရေမိုးချိုးပြီး ကုတင်ပေါ်တန်းတက်လိုက်ပေမယ့် လုပ်စရာစာတွေတစ်ပုံကြီး ရှိသေးတယ်ဆိုတာ သူသိတယ်။ PhD ယူဖို့ ကြိုးစားနေရတဲ့ ဆရာဝန်တစ်ယောက်က အခန့်သား စားလိုက်အိပ်လိုက်လုပ်နေလို့ ဘယ်ရပါ့မလဲလေ။ သူသက်ပြင်းမောတစ်ချက်ချလိုက်မိတယ်။ တစ်နေ့နဲ့တစ်နေ့ကို သူဘယ်လိုတွေကျော်ဖြတ်နေတာပါလိမ့်။ အလုပ်သွားရတယ်။ အားတဲ့အချိန်လေးမှာ Library သွားတယ်။ အိမ်ပြန်တယ်။ စာလုပ်တယ်။ အိပ်တယ်။ ဒါကသူ့ရဲ့ ရိုးရှင်းတဲ့နေ့စဉ်ဘဝပါပဲ။ ရိုးရှင်းတယ်ဆိုတာထက် ဒါတွေနဲ့ပဲ လည်ပတ်နေတဲ့နေ့စဉ်ဘဝက အဓိပ္ပာယ်မဲ့နေသလို ခံစားရစေတယ်။

လှဲနေရာကနေ စာကြည့်စားပွဲကို သူသွားလိုက်သည်။ စာကြည့်စားပွဲမှာ လေးနာရီထက်မနည်းအချိန်ကုန်မယ် ဆိုတာကိုတော့ သူတွက်ထားပြီးပြီ။ အခုက ညခုနစ်နာရီ။ နာရီကိုတစ်ချက်လှမ်းကြည့်လိုက်ပြီး စိတ်ကစာကြည့်စားပွဲကို ပြန်ရောက်လာသည်။

စာအုပ်တွေထုတ်ရင်း စားပွဲရဲ့တစ်နေရာကို အကြည့်ရောက်မိသောအခါ တော်တော်ကြာကြာတည်တံ့နေသော နှုတ်ခမ်းပါးထက်မှာ အပြုံးနုနုဖြစ်တည်သည်။ ဘယ်တုန်းကမှ စားပွဲပေါ်ကနေမချဖြစ်ခဲ့တဲ့ ဘောင်အညိုရောင်လေးနဲ့ ဓာတ်ပုံလေး။ သတိရတဲ့အချိန်ကလွဲရင် အမြဲတမ်းမှောက်ထားခဲ့တဲ့ စာကြည့်စားပွဲပေါ်က ဓာတ်ပုံလေးကို သူအခုပြန်ထောင်ပေးလိုက်သည်။ ဒီခပ်လှလှအတိတ်ကြားထဲမှာ မနစ်ဝင်နေချင်လို့ မှောက်ထားခဲ့တဲ့ပုံလေးကို သူဒီနေ့တော့ ကြည့်ရမည်။ နောက်တစ်မျိုးဆိုရလျှင် လှပသော အတိတ်ရဲ့ကြားမှာ ဒီတစ်ရက်တော့ သူပျော်ဝင်ချင်နေမိသည်။