ѕανє мє • мιηgυк [¢σмρℓєтє∂]

♡ 02

☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆

ඉස්සර ජන්කුක් එක්ක අත් අල්ලගෙන යන පාරේ මාස එකොළහක ඉඳලා ජිමින් තනියම යනවා. තාමත් පුරුදු නෑ.

කොහොම පුරුදු වෙන්නද? හැමදාම ළඟින් ඉන්න හිතපු කෙනෙක් දාලා ගියාම.

ජන්කුක් අතුරුදහන් වෙලා මාස එකොළහක්. හන්සු එයාගෙ ඔම්මා උනත් ජන්කුක්ව හොයන්න කාලේ නාස්ති කලේ නෑ. ඒ ඇයි කියන්න ජිමින් දන්නෙ නෑ.

සමහරවිට ඔම්මට කියලා ගියාද දන්නෙ නෑ.

ජිමින් හිතුවේ එහෙම.

ජන්කුක්ට හිටියෙ හන්සු විතරයි. හන්සුට ජිමින්ගෙ ඔම්මා සායිවා හිටියා. සායිවාට හිටියේ ජොන්ග්‍යු. ජොන්ග්‍යුගෙන් සායිවාට ජිමින් හම්බුනාම ජන්කුක්ට ජිමිනුත් හිටියා.

ඔහොම තමයි එක එක්කෙනාට කැරකැවුනු පුංචි පවුල ජීවත් උනේ. නෑ ඇත්තටම පවුල් දෙකක්. ඒත් ජන්කුක්ගෙ අප්පා හිටියේ නෑ. ජිමින් ඉපදෙනකොට විතරක් නෙමෙයි ජන්කුක් ඉපදෙනකොටත් හිටියේ නෑ. හන්සු විතරයි එයාව දන්නෙ.

එයා කවුද? කොහේ කෙනෙක්ද? මොන රටේද? මොන ආගමේද? මොන ජාතියෙද? මනුස්සයෙක්ද අමනුස්සයෙක්ද කියලත් දන්නෙ හන්සුම විතරයි.

කොහොම උනත් ඒ හැම සීමාවක්ම බිඳලා දාපු හන්සු ජන්කුක්ගෙ අප්පාට පණ වගේ ආදරෙයි. අදටත් ඒකේ වෙනසක් නෑ.

☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆