Escape (L.H.)

17.

- Ach, to jest to, co się zaczęło od Jezusa? - zadał najgłupsze pytanie jakie mogła sobie wyobrazić.

Ale w końcu żadne pytanie nie jest głupie, prawda? Głupie mogą być tylko odpowiedzi, a takiej Jo nie chciała mu udzielić.  Nie mogła się jednak powstrzymać przed przewróceniem oczami.

- Wow, widzę jednak jakiś objaw człowieczeństwa - rzucił lekceważąco Hemmings, ale blondynka całkowicie zignorowała jego komentarz.

- Wszystko zaczęło się we Francji, w 1096 roku...

*

- Gdzie jest Michael? - zapytała Kayla kiedy jej przyjaciel nie pojawił się przy stoliku w czasie przerwy obiadowej.

- Gdzieś z Calum'em - młodsza dziewczyna wzruszyła ramionami.

- Hood'em? - nie dowierzała jej przyjaciółka.

- Tak, potrzebował od niego jakichś notatek czy czegoś - wytłumaczyła Jo.

- Więc, możesz mi chyba teraz powiedzieć jak wasza druga randka? - nie mogła odpuścić szatynka.

- Okej - usłyszała tylko w odpowiedzi.

- Jak to okej?!

- Po prostu było okej - wytłumaczyła Jo.

- Tylko okej? - wciąż nie rozumiała Kayla.

- Posłuchaj. Ja chyba po prostu myślę, że to nie wypali na dłuższą metę - dodała blondynka.

- Czemu? - starsza dziewczyna popatrzała na nią ze zdziwieniem.

- Michael to świetny chłopak, ale mam go tylko za przyjaciela.

- Kogo za przyjaciela? - zapytał Ashton, który niespodziewanie pojawił się przy ich stoliku.

- Co ty tu robisz? - zdenerwowała się szatynka.

- Dołączam się do was? Chyba powinnyście być mi wdzięczne. Choć może tym razem to ja powinienem. Luke przez cały dzień chodzi z repetytorium z historii i pierdoli o jakichś wydarzeniach z jedenastego wieku! - narzekał szatyn, na co Jo uśmiechnęła się lekko pod nosem.

- Co mu odbiło? - zdziwiła się Kayla.

- Nie mam pojęcia, ale ciężko go dzisiaj znieść.

Obie dziewczyny miały się o tym przekonać już chwilę później kiedy Hemmings zjawił się przy ich stoliku.

- Stary, gdzie twoja książka? - Ashton nie mógł powstrzymać się od złośliwego komentarza.

- Tam gdzie twój mózg - odpowiedział błyskawicznie blondyn.

Kayla wybuchnęła momentalnie śmiechem, co Irwin postanowił ukarać kradnąc kilka frytek z jej talerza.

- Nieważne. Zresztą i tak powinieneś się teraz skupić na treningach - burknął pod nosem Irwin.

- Jak to nieważne?! Przecież ty też za niedługo masz egzaminy! - Kayla próbowała przekonać go do racji Hemmings'a.

- Ale za tydzień gramy finał ligi! Ty tego nie zrozumiesz! - starał się wytłumaczyć Ashton.

- A ty nie zrozumiesz na czym polegały wyprawy krzyżowe jeśli się nie ogarniesz - zauważył Luke specjalnie nawiązując do wczorajszej rozmowy z Jo.

- Po co mi jakieś wyprawy krzyżowe? - zdziwił się Ashton. - Ja już nie wiem o czym jest ta rozmowa.

- I nie wiesz też pewnie kiedy rozpoczęła się wielka rewolucja francuska - zauważył jego przyjaciel zabierając się za jedzenie swojego posiłku.

Jo nie wiedziała już sama z kim ma do czynienia. Owszem, wczoraj Luke przyznał, że nie jest to może aż tak nudne, ale nie sądziła, że sam się tym zainteresuje.

- A ty może niby wiesz? - parsknął śmiechem Ashton.

- Czwartego maja 1789 roku kiedy Ludwik szesnasty zwołał parlament - odpowiedział z pewnością Hemmings.

- Piątego maja - poprawiła go cicho Jo, unosząc lekko kąciki ust.

- Widzisz, nie wiedziałeś! - uradował się Irwin z pomyłki przyjaciela.

- Nieważne, Francja to dno. Wolę Australię - obronił się blondyn.

- No i świetnie, przynajmniej zostajemy u siebie. Mniejsza z historią, ważne, żebyś przyszedł dzisiaj na trening - zauważył Ashton kończąc tę bezsensowną dla niego rozmowę.

Blondynka siedziała przy stoliku z wymalowanym zadowoleniem na twarzy. Nie wiedziała co tak konkretnie wpłynęło na Hemmings'a, ale cieszyła się że przynajmniej wziął się za naukę. Lepiej późno niż wcale.

- Co to jest? - przerwał jej rozmyślania Luke zauważając bransoletkę na jej nadgarstku kiedy Kayla i Ashton byli zajęci kolejną "sprzeczką".

- Prezent - odparła.

- Od Clifforda? - domyślił się szybko chłopak.

- Tak.

- Nie rozumiem czemu się z nim umawiasz - powiedział bez przekonania.

- A ja nie rozumiem czemu miałeś do czynienia już z każdą laską w szkole - odpowiedziała mu niemiło, nie chcąc znać jego opinii na temat jej związku, o ile można go było tak nazwać.

*

- Cześć Rick - Jo przywitała chłopca w hospicjum z uśmiechem na twarzy.

Niestety nie miała do niego zbyt wielu powodów, bo wiedziała już, że Rick ledwo co wrócił z pobytu w szpitalu. Na szczęście chłopiec nadal pozytywnie podchodził do życia i był gotowy na swoją terapię.

- Hej - odpowiedział. - Czy Sean już jest? Muszę mu coś pokazać! - zawołał radośnie dziesięciolatek, a gdy otrzymał odpowiedź, szybko skierował się na pierwsze piętro.

- Jak on się czuje? - to pytanie blondynka skierowała do stojącego wciąż obok Luke'a, który w miarę z czasem był coraz bardziej skłonny do zwierzeń.

O dziwo, mieli ze sobą coraz lepszy kontakt. Spędzali ze sobą dużo czasu nad stawem, w lesie. Czasami rozmawiali, czasami nie, ale zawsze czuli się w swoim towarzystkie swobodnie, bo znajdowali się w jedynym miejscu gdzie naprawdę mogli być sobą.

- Chyba lepiej, ale nie mogę na niego takiego patrzeć. Bez włosów, taki wychudzony i blady - powiedzia patrząc w stronę, w którą skierował się jego brat.

- Ty nie musisz na niego patrzeć. Pomyśl jak on się czuje, a nie wygląda - odpowiedziała mu  kierując się do pokoju kolejnego pacjenta, a blondyn wciąż szedł za nią.

- No to faktycznie mnie pocieszyłaś - odparł.

- Mam na myśli, że tu chodzi o niego, choć wydaje mi się, że ty znosisz to gorzej - dodała zauważając jego podkrążone oczy i bladą skórę.

- Nie wyobrażam sobie dnia bez niego - przyznał Luke ze smutkiem w głosie.

- Więc będziesz musiał zabezpieczyć się na tę okoliczność - zaproponowała blondynka.

- Już nad tym pracuję.

_____________

Przepraszam, że znów w sobotę, a nie w piątek i, że te ostatnie rozdziały są dosyć słabe, ale po prostu nie mam czasu popracować nad nimi tyle ile bym chciała. Wybaczycie mi?

Czekam na jakiś komentarz, ilysm xx