How You Hate Me Like That

Chapter 47

On the day of 24th. May bisita na agad kami na dumalo. The other three Bongiovanni brothers were celebrating Christmas with us. Maldives, Manhattan and Maplewood joined us in our dining area. Mabuti nga at may dala din silang foods. They also brought us a gifts. Without gift was fine to me. I didn't need a present. Pero dahil galing naman sa kanila ay tinanggap ko parin para hindi sila magduda sa akin.

"Nagtatampo na talaga ako sayo Serra. Hindi mo manlang ako binabati." Said the pouting Maplewood.

"Merry Christmas." I replied.

He scoffed. "Cold. Pwede mo bang lagyan ng kahit fake lang na emotion." Suhesyon niya.

"I'm not fake."

Natawa ang tatlong kapatid niya pagkadinig sa sagot ko. Maplewood,  on the other hand, was pouting pointlessly.

"Damot. Suggestion lang." he murmured.

Sa living room kami kumain. Eleven-forty palang ay kumain na kami dahil pareho kaming inaantok. Manchester helped me with the dishes. Yung tatlo niyang mga kapatid ay nasa guestroom. Manhattan would share a bed with him. Hindi sila kasyang tatlo sa isang guestroom.

Twenty-fifth in the morning, ako ang naunang magising. Yung apat na magkakapatid ay natutulog. Since hindi pa sila gising, naglinis muna ako sa labas dahil magulo yung living room ng condo. I'd put my blame to Maplewood because he's the only who'd make a mess. Para siyang bata. Pinairal niya ang pagiging bunso niya.

Mabilis akong naglinis para paggising ng apat ay wala ng kalat. I dusted the throw pillows then linagay ko ulit sa sofa.

"Hey."

Tapos na akong maglinis nang lumapit si Manchester sa living room. He's still rubbing his eyes when he approached me. He sat on the sofa. Tinaas pa ang kanyang paa sa center table.

"Good morning. And Merry Christmas." I greeted.

He chuckled. He's shaking his head. "Merry Christmas too. And don't let Maple hear you saying that to me."

"I won't."

He laughed, nakitawa na rin ako. Pumasok ulit ako sa kusina para maglinis din dun. Kunti lang ang ginawa ko sa kitchen at bumalik ako room ko but before I proceeded to my room, I peeked out to the living room. Manchester was still sitting on the sofa and he's sleeping soundly.

I bathed in my bathroom and changed my clothes. Kinuha ko ang ibang labahan at linagay sa laundry basket. Linagyan ko lang ng detergent para mamaya ay malabhan ko. Afterwards, I opened the TV. Manunuod lang muna ako. Nasa climax na ako ng movie nang may marinig ako na nag-uusap sa labas. I thought the guys were already awoke.

Hindi ko pinatay ang TV at pinagpatuloy ko nalang ang panunuod ko. I liked the movie and I didn't want an interruption. Pahinga ko na rin yun bago ako lumabas. Napagod ako sa paglilinis ko.

When the movie ended. I turned off the TV. I didn't hear any murmurs. Tahimik na sa labas. Sinuklay ko ang muna ang tuyo kong buhok at tinali yun. I wore my fluffy slippers at lumabas ako sa room ko. I found no men in the living room. I wondered the guys were? Kakatok na sana ako sa guestroom kaya lang ay baka maka-istotbo ako. Instead, I walked to Manchester's ajar room. I peeked in his room. Wala akong nakita na nakahiga sa bed but I could hear the water splashing in the bathroom. Kung sino man ang nasa loob ng bathroom ay baka naliligo.

I moved to the next ward. The kitchen was so neat when I got there. No man eating there. I shrugged my shoulders nang wala akong makita na kahit sino sa magkakapatid. Pero may naliligo sa room ni Manchester.

Bumalik nalang ako ulit sa room ko. I climbed on my bed. Inabot ko ang drawer. I thought my card. It wasn't the unique one but I assured that the content of it was meaningful. It's for Manchester. Wala akong regalo sa kanya dahil wala akong naisip. Card nalang ang ibibigay ko sa kanya. Binili ko lang ang card na yun sa mall. And the price was too affordable. Hindi nangalahati sa Jordan sneakers niya.