How You Hate Me Like That

Chapter 11

"You tell me first anong naiimagine ko." I pretended I didn't hear anything. Umirap ako dahil kanina pa siya kulit ng kulit sa akin. Binuksan ko ang passenger's seat at do'n ako umupo.

"Montserra Antunes. Tell me."

Naiirita na ako. He is so makulit.

"Can you please drive me to school now? Malelate ako kung hindi ka pa kikilos diyan." Tinaas niya ako ng kilay at nanunuyang tumingin sa akin. He's a complex jerk.

Nangingiti siyang pumasok sa kotse. Ang sama ng tingin ko sa kanya pero sayang dahil hindi siya nakatingin sa akin. Ang ganda pa naman ng gising ko tapos gigibain lang niya ang mood ko.

"If you tell ano ang naiimagine ko." Ngisi niyang sambit.

I rolled my eyes once again.

"You are so irritating Manchester Bongiovanni. Ihatid mo na ako sa school or else sa iba nalang ako sasakay para hindi mo ako kulitin."

"Okay fine. I won't kulit you again.... maybe later." Tinadyakan ko ang driver's seat. He jerked forward pero hindi tinawanan niya lang ako.

Nagmaneho na siya nangulit pa. Pero tumatawa lang siya. Yumuko nalang ako para hindi na makita pa ang kanyang ngisi sa rear-view mirror.

Humugot ako ng malalim na hininga nang mahinto na sa tapat ng gate ng LCC. Napasimangot ako. Ang daming tao. Kung mamaya pa ako bababa ay malelate naman si Manchester sa klase niya.

"Is there something wrong?"

Mabilis akong umiling at pilit na ngumiti sa kanya.

"Nah. I go na."

Binuksan ko na ang pinto at saka bumaba sa Vios niya. He really like this car. May iba siyang car sa bahay pero hindi nagagamit. Display lang yata niya sa bahay. Pagsara ko sa Vios ay hindi ko na siya binalikan ng tingin. Tumulak ako papunta sa loob at hinanap agad ang mga SCC officers para mailista ko yung name ko.

I didn't make my own baon because it's no use uuwi din naman ako. Paglista ko ng name ko ay diretso ako sa computer lab dahil mas malakas ang internet connection do'n kaysa sa library. Sa library ay madami ang mga tao.

Mga ComSci naman ang karamihan na nandun dahil sa projects nila. Umupo lang ako sa vacant seats tapos ay binuksan ang phone ko. I only wanted to kill the time. Mamayang 12 ay uuwi na talaga ako. 11:30 ay lalabas na ako sa comlab.

I rested my back on my seat. If ganito ang magiging buhay ko, it'll be so boring. Bahay and school lang— well I'm not really a socialite person. Kapag lalabas ako ay sa mall lang at sa school? Yeah like those. Dati noong highschool ako ay hindi ako nagtatagal sa field trips dahil nagkakasakit ako. Hindi ako sanay na lumayo sa bahay. Kapag lalayo ako ay dapat may kasama pa. Manchester always been on my side whenever we had parties attending in school. Siya yung taga-kain ng mga tira o hindi ko nakakakain na mga food.

Malayo palang ang date ng event sa school— which was in Adamson way back then, ay sinasabihan niya na ako na pumunta at siya na ang bahala sa akin. Mandatory kasi sa Adamson na pumunta. Kung may sakit ay okay lang basta haharapin mo yung Dean. And so I didn't have any excuses then, I was constrained. He would always drag me out of my room just to go outside.

I woke up from my senses when someone tapped my shoulder. I wasn't gawking pala, I dozed off. Muntik ng mahulog ang phone ko. Mabuti nalang at mahigpit ang hawak ko.

"Muntik na kasing mahulog ang phone mo." Sabi sa akin ng isang nerdy guy na makapal ang braces. Nag-braces din ako dati before pa yung accident ng parents ko. Siguro thirteen ako noon at pinatanggal lang nun ni Manchester noong sixteen ako dahil napapansin niyang masyado akong nabu-bully dahil sa braces ko.