How You Hate Me Like That

Chapter 30

Wala sana akong planong pumasok sa school kaya lang ay kunting takbo ng oras nalang ay matatapos na ang finals namin or should I say, malapit na?

I scratched my black paper and threw it in trash can that just 3 meters away from me. Kahapon hindi ako kumain ng lunch at dinner. Kaninang paggising ko ay hindi pa sumisikat ang araw ay umalis na ako sa bahay. Sa La Café na ako kumain ng breakfast. Bumawi ako ng kain sa La Café.

Hindi ko pa rin ma-contact si Maplewood. Kung kailan kailangan ko siya ay saka siya nawala pero kung hindi ko siya kailangan ay saka siya nagpapakita. Ganun din si Maldives. I don't know his contact number kaya hindi ko siya ma-contact. Nahihiya na rin ako kay Dina. Hindi ko na naisasauli yung mobile phone niya. Later bibili ako ng smart phone para may magamit ako. It's like walang balak na ibigay sa akin ni Manchester ang phone ko.

Tinapos ko na ang gawain ko sa araw na yun at pumunta muna ako sa mall na malapit lang sa school para bumili ng phone. I needed one though. Isasauli ko rin kay Dina yung phone niya.

I saved Maplewood's contact number. I texted him using my new sim card para kapag ma-contact niya ako dito na sa new number ko.

Bumili ako ng granola bars para kapag magutom ako mamaya ay may kakainin ako. Kahit hindi ko gustong pumasok sa school ay ginugusto ko nalang dahil do'n ako nagkakaroon ng chance na makakakain ng maayos. Okay na daw ang kulay ko ngayon sabi ni Dina. Parang nanumbalik na raw yung dating expression ng mukha ko.

When I got in my room, I charged my new phone and also my laptop. Sabi ni Manchester ay hindi daw siya ang naglagay ng breakfast sa study table ko. If si Thressia naman ay nagsisi tuloy ako na kinain ko yun. But I'm still breathing pa naman. Naglinis ako sa kwarto ko after kong magbihis ng pambahay.

I kept all the brand new shoes and clothes in my closet. Lalo na yung hindi ko pa nasusuot. Balak kong isauli ito kay Manchester. Lahat. Dapat ay walang matitira. Yung mga gamit na bigay niya sa akin na hindi ko nagagamit ay isasauli ko nalang para ibigay niya lahat kay Thressia Bardelo. She even like it all naman. Maluho daw si Thressia.

Hindi ko finull charge ang phone ko dahil gusto kong tawagan si Maplewood. Lumabas ako para maghanap na rin ng cignal sa labas. Sa garden ako nag-stay dahil nandun ang malakas na cignal.

Out of frustration, linagay ko sa damuhan ang phone ko. I sighed in annoyance. If he show me his face I won't talk to him. I won't really talk to him. I will ask Zeniel pala. I forgot him. Tatanungin ko siya kung may update na siya kay Maplewood then I will ask for his email or contact number para updated din ako.

"You seem busy. Trying to call my brother?" Napapitlag ako sa nagsalita sa likod. Umangat ang tingin ko kay Manchester.

He's so tall kaya bago pa ako sumagot sa kanya ay tumayo na ako hawak ang phone ko.

"I guess hindi mo na maisasauli ang phone ko. I hope hindi ka na-bother dahil bumili ako ng phone." I said.

"Why would I? Hindi naman yan mahal." Yeah hindi nga pero malaking tulong na rin ito para sa pag-aaral ko.

Naghahanap din ako ng scholarship para wala siyang ibang masabi sa akin. I am moving on to survive. In our situation, we're no longer close like before. I guess, I should depend on myself starting today. Hindi ko alam kung naghuhulog pa siya ng pera sa credit card niya— na kay Maplewood.

"I know. I need a phone Manchester. I need it for my school." I told him.

He arched his thick brow.

"You mean, you need a phone to reach  out my younger brother. Why are you calling him anyway? Ano ba ang binibigay sayo ng kapatid ko Montserra?" He's amused but I sensed the bitterness on the tip of his tongue.