**ကျွန်တော့်လက်မောင်းပေါ်မှာလှဲအိပ်နေတဲ့
Kim Junkyu ဆိုတဲ့လူသားလေးက တကယ်မြတ်နိုးဖို့ကောင်းတဲ့ အရာငယ်လေးပေါ့**
"ခင်ဗျား ဒီအတောအတွင်း အရက်တွေ
သောက်တတ်လာတယ်ဆို"
"မင်းကိုသတိရလို့ပါ"
"...."
"မင်းရော...ငါ့ကိုသတိမရဘူးလား"
"သတိရပါတယ်"
"စိတ်မပါတဲ့အသံကြီးနဲ့"
"ခင်ဗျား ကျွန်တော်ကိုမေးစရာမရှိဘူးလား"
"ဘာကိုလဲ"
"တစ်ခုခုပေါ့"
"ဟင့်အင်း...ငါမမေးချင်ဘူး haruto ငါမင်းနဲ့
အခုလိုနေရတဲ့အချိန်လေးတွေက်ိုပဲ
သဘောကျတယ်"
"ကျွန်တော်ရောပဲ"
"မင်း ဘာလို့ငါ့ကိုစိမ်းနေတာလဲဟင်"
"ဟော ဘာမှမမေးချင်ဘူးဆိုပြီး
မေးခွန်းကစထုတ်လာပြီ"
"ဒါလေးတော့သိချင်လို့ကို"
"ကျွန်တော်မစိမ်းပါဘူး"
"အင်း.... ဟုတ်ပါတယ်လေ မင်းရင်ခွင်က
အခုထိနွေးထွေးတုန်းပါပဲ"
ကျွန်တော့်ဘယ်ဘက်ရင်အုံပေါ်လက်တင်ပြီး
ပြောတဲ့စကားရယ်ပါ။
"Kim Junkyu"
"အင်း" ဆိုပြီး ခေါင်းလေးမော့ကြည့်တယ်။
ဘာမှပြောမနေတော့ပဲ သူ့နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးတွေကို ကျွန်တော်မနားတမ်း နမ်းရှိုက်ပစ်လိုက်
တော့ အရင်ကဆို အသက်ရှုမဝလို့ဆွဲပြီး
တွန်းဖယ်တတ်တဲ့လက်လေးတွေက အခုတော့
ကျွန်တော့်ကိုပိုတိုးလို့ဖက်ထားတယ်။
အင်း...သူလည်းကျွန်တော့်အနမ်းတွေကို
လွမ်းနေရှာမှာပေါ့...
ဒီလိုနဲ့တစ်ညလုံး နှဖူးလေးနမ်းလိုက်
ခေါင်းလုံးပုတ်ပေးလိုက်နဲ့ ချော့သိပ်ခဲ့ရပါသေးတယ်။
အကောင်ပေါက်ကတော့ကျွန်တော့်ရင်ခွင်ထဲ
နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်ကိုအိပ်မောကျနေလေရဲ့...
**ခင်ဗျားမမေးပေမယ့်ကျွန်တော့်မှာ ပြောပြစရာတွေအများကြီးရှိတယ် ဘယ်ကနေစပြောရမှာလဲဆိုတာတော့ ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်တောင်
တကယ်မသိတော့ပါဘူး...**
___________________________________
မနက်ခင်း နေရောင်ခြည်ရဲ့အလင်းတန်းတွေက
မျက်လုံးပေါ် စူးခနဲကျရောက်လာတယ်။
