ညက (၁၀) နာရီလောက်ရှိပြီ။
လမ်းတစ်လျှောက် တိတ်ဆိတ်နေလေသည်။
လမ်းမီးတိုင်အောက်ရှိ ပလက်ဖောင်းမှာ
ကျွန်တော့်အကျီစကိုဆွဲကိုင်ရင်း
"Ruto ငါတို့နောက်တစ်ကြိမ်အစကပြန်စလို့ရမလားဟင်"ဆိုပြီးမရဲတရဲမေးလာတဲ့ Junkyu ဆိုတဲ့
လူသားလေးကိုကြည့်ကာ ကျွန်တော့်ရင်တွေနာလာခဲ့သည်။
ဘာလ်ို့လဲ ခင်ဗျားရယ် ဘာလို့ ကျွန်တော့်ရှေ့မှာ
ထပ်ပြီးမျက်ရည်တွေကျနေရတာလဲဗျာ။
"Ruto"
"ဗျာ"
"တခုခုပြန်ပြောပါအုန်း"
"Sorryပါဗျာကျွန်တော်စဉ်းစားနေလို့ပါ"
"အင်းပါ နားလည်ပါတယ် Ruto လည်း
ငါ့ကိုပြန်လက်ခံသင့်မခံသင့်သေချာစဉ်းစားရမှာပေါ့"
"အဲ့ဒါမဟုတ်ပါဘူးဗျာ"
"တောင်းပန်ပါတယ်နော် Ruto
ပြီးတော့.....ကျေးဇူးလည်းတင်ပါတယ်"
"မလိုပါဘူးဗျာ ကျွန်တော်အမြဲ
ခင်ဗျားနားမှာရှိပါတယ်"
ကျွန်တော်အဲ့လိုပြောလိုက်တော့
အကျီစကို တင်းတင်းဆွဲထားတဲ့လက်တွေက
ခါးကိုလာပွေ့ဖက်လေရဲ့....
ခင်ဗျားတကယ်ကျွန်တော့်ကိုပြုစားနိုင်လွန်းတယ်
Kim Junkyu ရယ်။
________________________________
"ပြန်လာပြီလား ဘယ်တွေသွားနေတာလဲ"
Sukkieရဲ့အမေးကိုပြန်မဖြေပဲအိပ်ယာပေါ် ဘုန်းခနဲလှဲချလိုက်သည်။
"Kyuu!!!"
"ဘာလဲကွာ"
"ငါမေးနေတယ်လေ"
"ဒီလိုပါပဲကွာ မွန်းကြပ်လို့ခဏထွက်ပြေးမိတာ"
"အေးမင်းအဲ့လိုကြပ်ကြပ်လုပ် ကြာရင် Ruto က
မင်းနှိပ်စက်တဲ့ဒဏ်ကြောင့်ရူးသွားလိမ့်မယ်"
Sukkie ပြောတာလည်းမမှား။
Ruto က ကျွန်တော့်ကိုတော်တော်ချစ်တာ
ကျွန်တော်သိတာပေါ့။ ကျွန်တော်လည်း
Ruto ကိုချစ်ပါတယ် ချစ်ပေမယ့် ကျွန်တော့်
အချစ်တွေကသူ့ကိုထပ်ခါထပ်ခါ
နာကျင်စေတယ်လေ။လက်လွှတ်မလား
ဆိုတော့လည်းကျွန်တော်လက်မလွှတ်နိုင်ဘူး။
ကျွန်တော်ရဲ့သတ္တိမရှိခဲ့ခြင်းတွေပါပဲ။
"အေးပါကွာ ငါRutoကိုထက်ပြီး မနာကျင်စေရပါဘူး"
"ပြီးတာပဲ အခု မင်းကို Ruto ပြန်လိုက်ပို့တာမလား"
