Chapter 1: New School

57.8K 1.8K 848
                                    

Ashleene's PoV:

Isang malalim na buntong-hininga ang aking ginawa. Muling tinapunan ko ng tingin ang aking sarili. Sinipat ko ang aking kabuuan.

Suot-suot ko ngayon ang uniporme ng Mitsuki University. Hindi ito gaanong kaiklian. Sakto lang kumbaga. Maganda rin ang pagkakasukat nito sa akin. Parang katulad ng mga uniform sa anime na napapanood ko.

"Cheer up Ashleene. You can do this." I said to myself and forced a smile.

To be honest, halo-halong emosyon ang nararamdaman ko ngayon. Pero mas nangingibabaw ang kaba. I'm shy. I can say that I'm an introverted kind of person. Nahihiya akong makipag-interact sa mga tao.

It took a while bago ko napagdesisyunang umalis na sa harapan ng salamin. I gathered all my things up. Maliit na bag lang ang dala ko dahil first day of classes pa lang naman.

"Anak, here's your lunch. Wag kang papagutom sa school ha." Ang bati ni Mom. Sya ang unang sumalubong sa akin nang makababa ako mula sa aking kwarto.

"Thank you Mom." At kinuha ang lunch box na prinepare nya. Favorite ko ang luto ni Mom dahil ang sarap ng mga to. Actually, she's a chef and she owned a restaurant.

Napalinga-linga ako sa paligid. Dad's not here. He's probably in his office. Pinag-aaralan ang mga kaso ng kanyang mga client. He's a lawyer. That's why lagi kaming palipat-lipat ng place. Hinahabol kasi sya ng mga taong nakalaban nya. Being a lawyer is a dangerous job. And he wants us to be safe.

I can say that we're a middle-class family. Yes, we owned various houses across the country. I also have my own money from my business.

Before I forgot, My name's Ashleen Conrad. 19 years old. I'm currently taking BS in Psychology because I want to understand people. The way they think and expresses theirselves. May kaputian ako dahil may lahi akong British. They say that I'm also beautiful. Maganda rin ang hubog ng katawan ko.

Kaso... I'm not your typical woman. I have a thing down there. I'm an intersex. I still remember back then, nabully ako dahil sa conditions ko. I'm really mad that time pero now, I learned how to accept myself.

"Mom, I should get going na. See you later." I quickly kissed her cheeks. Mabilis na sumakay ako sa aking sasakyan at nagsimulang magmaneho papunta sa Mitsuki University.

Ilang minuto ang nakalipas at nandito na agad ako. I parked my car first before finally going out.

"Wow.." Was the first thing that I said. Hindi ko maiwasang mapahanga. Napakaganda ng school na pinuntahan ko ngayon. I can't believe it. I didn't know na may ganito pala sa Pilipinas. I thought sa movie lang ako nakakakita ng ganito.

Sinimulam kong igala ang aking paningin sa paligid. Napaka-modern ng style ng exterior ng school. Ang galing ng architect at engineer.

Marami-rami rin akong nakikitang students. And damn, lahat sila ay magaganda at gwapo. I guess, isa yun sa requirements ng University?

But then again, I remembered something. Oh shoot. Hindi ko alam kung saan ako pupunta. Panic starts to envelops myself. Lalo na't malapit nang magtime.

Fuck it. Wala naman sigurong masama kung magtatanong ako diba? I heaved a deep sigh and composed myself. I can do this.

"Hi! You seem lost." A girl suddenly appeared in front of me. Napakalawak ng kanyang ngiti habang nakatingin sa akin. She's beautiful. I mean, maganda talaga sya. I can also say na may lahi sya.

"I... Ahm..." Parang umurong bigla ang dila ko. I don't know what's wrong with me at hindi ako makapagsalita nang maayos.

"You're so cute. Don't be nervous. Relax ka lang." She said and giggled at me. "I guess, you're a transferee. Ngayon lang kasi kita nakita." I nodded my head as an answer.

How to Stop an Obsessive Love?Where stories live. Discover now