"Hah?" Aku ternganga. Mati langkah kami.

"Ya! Kau pun tak percaya kan? Aku lagilah! Semalam ada orang Celcom tu datang, hantar baju dekat Cikgu Baiti! Dan aku pulak kena pakai baju tu nanti! Mak aku ada gambar cikgu hantar dalam group. Aku tengok tu, bapak macam mak datin! Bling bling semacam! Bukan jubah dah wei, sumpah macam dress prom night punya!"

Oktaf suaranya naik bertingkat tingkat.

Aku masih terpaku. Bapak ah! Biar kebenaran?

"Why so glamour?!"

"Ha tulah kan. Aku takut weh..." Diniy genggam tangan aku. Sejuk menggigil.

Aku telan liur.

Kalau aku dekat tempat Diniy, dah lama aku blah. Oh, tengah tengah lampu keliling stadium macam tu, ni another level punya pain!

"Alah, buat biasa je. Kau pakai kasut sukan ni je weh, orang tak tahu. Dress kan? Mesti labuh punya." Aku cuba menenangkan Diniy walhal jantung aku macam nak terkeluar.

Beyond imagination!

Diniy tunduk pandang kasut sukan yang tersarung. Macam galaksi warna yang bercampur biru, putih dan ungu. Sesuai dah ni dengan baju warna biru.

"Betul ni? Kau jangan bagitahu cikgu tau? Eh tapi kasut tu nanti macam mana? Hish, diorang ni menyusahkan! Pelik pelik je!"

Wargh, jarang ni Diniy merungut.

"Kasut tu kita buat sorok, habis perbarisan kau buat buat macam pakai. Tak la kantoi nanti." Baik punya cadangan aku susun.

Kalau kantoi nanti, tak tahu la apa nasib aku.

"Masa perbarisan tu nak buat sorok dekat mana?" Diniy nampak berminat dengan idea aku.

Berminat ke terpaksa?

"Takpa, kau kasi aku. Nanti aku sorokkan." Aku lambat lagi nak lintas hormat, ada la masa nak port.

"Betul ni weh? Kau boleh? Aku takut kantoi je ni, Rel..."

Aduh, berbolak balik pulak hati anak Cikgu Hanizah ni. Ya Allah, bulatkan lah tekad hambaMu yang tersepit sorang ni.

Aaammmiiinnn...

"Takpa, boleh."

Okey Irel, kantoi kau jangan nak menyesal. Tapi tak apa kut, aku yang kena. Muka Diniy ni nampak suci sangat untuk kena hukuman.

"Dah, dah jom." Aku tarik tangan Diniy.

Atur rancangan sampai terlupa Cikgu Suraini. Nampak je kelibat kami, Hajjah terus mengamit.

"Ya, cikgu?" Aku buka mulut bertanya.

Diniy di sebelah nampak gugup melihatkan senyuman Hajjah yang luar biasa. Ya Allah, tetapkanlah hati Nur Amira Farahdiniy Binti Rosli.

Aaammmiiinnn.

"Ha sampai pun..."

Aku garu kening, cuba tutup gugup. "Hehe, minta maaf cikgu. Saya dalam tandas tadi, lama sangat. Diniy kena tunggu."

Ha, eloklah tu. Aku mana masuk tandas waktu pagi yang bulan pun masih ada sebab takut.

"Takpa, ni kamu tolong angkat barang barang dalam bonet ke bilik jahitan. Ni, kunci. Cikgu kena pergi pejabat dulu."

Segugus kunci dihulur pada Diniy dan Hajjah berlalu.

"Okey cikgu," kunci aku serahkan pada Diniy.

His: Mr. Handball Where stories live. Discover now