ÇETE SAVAŞLARI

GEÇMİŞ VE GELECEK

Selam canlarım 🙂

Oylamayı ve yorum yapmayı unutmayın lütfen. Seviliyorsunuz. Keyifli okumalar ❤

***

GECE'DEN

Berkcan ölmüştü.

Benimse kanlar içinde kalan tenim şoktan soğurken bilincimin zayıfladığını hissettim. Hem titriyordum hem hareketsizleşiyordum. Gözlerimi kapatırken kulağıma gelen son ses, polis arabasının siren sesiydi.

Ve kanımı donduran, zihnimi istila eden o korkunç düşünce...

Katil olmuştum.

Bilincimi yerinde tutmaya zorlarken kendimle ciddi bir savaş veriyordum. Gözlerimi güçlükle açtım, gözyaşlarımı sildim ve odadaki dolaba doğru koşup kıyafetleri kurcaladım. Ellerim titriyordu. Bir erkek hırkası alıp üstüme geçirdikten sonra kapüşonuyla kafamı örttüm ve kanlı ellerimi cebime soktum. Suratımda kan olup olmadığından emin değildim ama kapüşon çok büyüktü ve sanırım yüzümü saklayabilirdim. Sürekli ağlıyordum ve bunu durduramıyordum.

Berkcan'ı öldürmüştüm.

Kapıdan aceleyle çıktıktan sonra kafamı yere eğip ilerledim. Hızlı olmak zorundaydım. Bahçeye indiğimde polislerin Pelin'i arabaya zorla bindirdiklerimi gördüm ve bir an ne yapacağımı bilemeden öylece durdum.

Taa ki yukarıdan gelen bir çığlık sesine kadar.

Kahretsin.

Daha da hızlanmıştım. Tek dileğim şurdan çıkıp gitmekti. Çarpraz bir şekilde boynuma astığım çantama uzanır uzanmaz ellerimin kana bulanmış olduğunu fark ettim. Hemen geri çekerek tekrar cebime soktum ve olabildiğince kenardan yürüyerek mekanı terk ettim. Biraz ilerledikten sonraysa artık koşuyordum.

Nereye gideceğimi ve ne yapacağımı bilmiyordum bile. Koşmanın yarattığı rüzgardan zaten büyük olan kapüşonum kafamdan düşmüştü. Saçlarım sürekli önüme doğru savruluyordu ve nefes nefese kalmıştım.

En sonunda tenha bir yerde durup kendimi duvara dayadım ve yere çöktüm.

Gerçekten sakinleşmeye ihtiyacım vardı. Uzun uzun boşluğa baktım. Saatlerce...

Öyle ki, hava kararmıştı ve ben hâlâ burdaydım. Birden irkildim.

İstemsizce dudaklarımı ısırdığımda ağzıma tuzlu bir tat geldi. Hâlâ ağlıyordum ve suratımın gerildiğini hissediyordum.

Titreyen ellerimle çantamdan telefona uzandım. Cevapsız çağrı yoktu. İyi de Derin'in aramış olması gerekmiyor muydu?

Ahh, hiçbir şey düşünemiyordum şu an. Ellerim rehberimde gezindi ve Seko'nun numarasının üstünde durdu.

Kimi ararsınız en çaresiz anınızda? Ailenizden birini mi? En yakın arkadaşınızı mı?

Çalıyor...

"Efendim yavrum?"

"..."

"Gece?"

"..."

"..."

"Seko."

"Senin sesine ne oldu?"

"..."

"Kızım konuşsana. Sesine ne oldu?"

Sertçe yutkundum ama boğazımdaki yumru gitmedi.

"Seko nerdesin?"