"Then don't think of me." he said coldestly.

Napahinga ng malalim si Cavios at hinilot ang kanyang sentido. Maging ako ay napabuntong-hininga.

"Anak, we can't do that. You know how much we love you right? We tolerate you. We gave everything to you. Pero sana naman, unti-unti mong maintindihan ang mga bagay kahit sa mabagal na proseso." marahang sabi ni Cavios.

Clive protruded his lip. Well my son look so like his father. With the same features on his face, and same attitude, I can say that everything about him is from Cavios. At kahit nasa wheelchair siya, marami pa ring mga babaeng nagkakagusto. Ngayon ang balak namin kapag tumungtong siya ng college, kukuha kami ng private teacher niya para sa kursong kukunin. At least, he can have his profession even after his situation. 

"Dad, I understand things. I just don't understand why we have this bullshit vase. It's just blocking my way!" he said sarcastically.

Nagkatinginan kami ni Cavios at parehong napailing. Gosh, he's just seven years old for God sake! Kung mag-isip parang matanda na e!

"It's your mom collection, Clive. Respect her for that." my husband said calmly.

Clive rolled his eyes. 

"If it's mom collection, then it should be kept in your room not here! Can't you see, dad? It's blocking my way! How can I go to my room when this bullshit vase is on my way?" malutong na sabi ni Clive.

"Clive Adios, watch your mouth!" pagpipigil ng galit ni Cavios.

Hinawakan ko ang kanyang braso para kumalma. Ngumiti ako sa anak at lumapit. Ang kanyang wheelchair ay electric. Hinaplos ko ang tuhod niya habang nakaluhod sa harap niya. 

"Baby, I know it's hard for you having this kind of situation. I understand you, anak. And if you want to dispose those vase, then I will. What else do you want?" malambing kong sabi.

Nawala ang galit sa kanyang mukha at hinalikan ako sa pisnge. Kahit ilang taon kaming hindi nagkasama, mama's boy siya. Nagagalit talaga 'to kapag late kaming umuuwi ni Cavios mula sa trabaho. And yes, I am working with my husband now. Pinayagan niya ako after how many years of staying here. And take note, malayo na kami sa syudad. Ang tinayuan ng mansyon namin ay malayo sa mga mansyon ng Costiño sa Samar. 

Our mansion was build in a private property of Costiño. That means, walang kabahayan, walang ibang makikita kundi mga puno lang at sa likod ay ang malawak na lawa. Mataas rin ang mga pader dahil 'yon ang gusto ni Cavios. At mula dito, ilang minuto ang bibiyahian papunta sa syudad. 

"I want to have a time with the two of you. Daddy is always busy, and you are always with him! Palagi akong naiiwan dito na mag-isa!" matigas nitong sabi.

My heart melted. Oh gosh, ito lang pala ang gusto niya e. Lumuhod na rin si Cavios at hinarap ang anak niya.

"Son, we are always busy because our business need us. We're doing this for you, Clive. Pero tama ka, nawawalan na kami ng oras sayo. So I decided to have a time with us. We'll going to city." pahayag ni Cavios.

Lumiwanag ang mga mata ng anak namin. It feel so good seeing him happy. At ngayon, ibibigay namin ang oras na hinihingi niya. 

"That's good to know, dad." he said to his father.

So that day we went to the city. Nasa backseat siya at ako naman ay katabi ni Cavios. Tatlo lang kami ngunit may mga nakasunod na mga bodyguard sa likod namin. Nang makarating sa Tacloban City, gaya ng gusto niya ay namasyal kami. Pumunta sa Robinson North Tacloban, ginawa ang mga bagay na magpapasaya sa kanya. Pinagtitinginan kami ng mga tao dahil siguro kay Clive. Ngunit ang anak ko ay walang pakialam sa kanila.

Costiño Series 10: Forgetting You (HANDSOMELY COMPLETED)Where stories live. Discover now