ကိုယ့္ေမတၱာျဖင့္ ေအးခ်မ္းေစ(ကိုယ့်မေတ္တာဖြင့် အေးချမ်းစေ)

37(Z & U)

Zawgyi

အရက္မူးလာရင္ထြက္ခ်င္တာထြက္တတ္သည့္ ကိုယ့္ပါးစပ္ကိုယ္ ခပ္နာနာသာရိုက္ပစ္လိုက္ခ်င္သည္။ခုေတာ့ ငဇြဲေရာ၊ေဒါက္တာပါေဆး႐ုံကုတင္ေပၚပက္လက္။ေဒါက္တာကေတာ့ စိတ္လႈပ္ရွားလြန္ၿပီး ေရွာ့ရသြားပုံပင္၊လက္နဲ႔ဒူးတစ္ဝိုက္မွာမီးအပူေလာင္တာရွိေပမယ့္ သိပ္ၿပီးအဆိုးဘက္မေရာက္။ငဇြဲကေတာ့ ေက်ာဘက္မွာလည္း တန္းျပဳတ္က်ထားသည့္အရွိန္ရွိသလို မ်က္ႏွာႏွင့္ေျခလက္တို႔တြင္လည္း မီးဟပ္သည့္အရွိန္ေၾကာင့္ ဒဏ္ရာမနည္းေပ။အမႈအခင္းေတြျဖစ္မွာကို ကိုယ္တိုင္လည္းေၾကာက္လန႔္ေနသည့္တိုင္ ခန႔္ရိပ္တည္၏ ဆုံးျဖတ္ခ်က္က ဒီကိစၥဒီမွာတင္ၿပီးရမယ္ဆိုေတာ့ က်န္သူမ်ားလည္း တစ္ခြန္းတပါဒမွ မဟေတာ့သလို ငစိုးလည္းပဲေခါင္းေအးရေတာ့သည္။

"ဇြဲ...ဇြဲ.''

တစ္ဖက္ကုတင္မွ ခပ္တိုးတိုးညည္းသံေၾကာင့္ ငစိုးအေျပးအလႊားသြားကာၾကည့္ရသည္၊ေဒါက္တာက ငုတ္တုတ္ထထိုင္ၿပီး လက္ကေဆးပိုက္ေတြကို ဆြဲျဖဳတ္ေနတာမို႔ အျမန္ေျပးကာတားရျပန္၏။

"ေဒါက္တာ..ေဒါက္တာ၊စိတ္ေအးေအးထား။ဆရာ.ဟိုဘက္အခန္းမွာရွိတယ္။''

"ဇြဲ.အသက္ရွင္ေသးတယ္မဟုတ္လား။သတိရၿပီမဟုတ္လား။ငါသူ႕အနားမွာရွိမွျဖစ္မွာ''

"ေဒါက္တာတင္လတ္က ဒီေဆးကုန္မွေပးထဆိုလို႔ပါ။ခဏေလးပါ။ခဏေလး။''

"ဇြဲ ဘယ္လိုေနေသးလဲ''

ကုတင္ေပၚျပန္လွဲခ်ၿပီးေနာက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြျပည့္ေနေသာမ်က္ဝန္းမ်ားျဖင့္ ငစိုးကိုၾကည့္သည္။သူၾကားခ်င္ေသာအေျဖမၾကားရမွာကိုလည္း မသိစိတ္ကထိတ္လန႔္ေနဟန္။

"သတိမရေသးေပမယ့္ အဆင္ေျပမွာပါ''

ဆရာဝန္တစ္ေယာက္၏ အျမင္ကဘယ္လိုေနမလဲေတာ့မသိ။ငစိုးအျမင္မွာေတာ့ ပတ္တီးေတြျပည့္ေနေသာငဇြဲကိုၾကည့္ၿပီးသိပ္အားမရခ်င္။ခဏအၾကာမွာေတာ့ ေဒါက္တာလက္ထဲသြင္းေနသည့္ေဆးကုန္သြားေလၿပီ။တစ္စကၠန႔္ေတာင္မဆိုင္းဘဲ အပ္ကိုဆြဲျဖဳတ္လို႔ တစ္ဖက္အခန္းကိုအေျပးအလႊားပင္ ကူးသြားေတာ့သည္။ကုတင္နားေရာက္ေတာ့ ေဒါက္တာ့ေျခလွမ္းေတြက တု႔ံခနဲရပ္သြားၿပီး ကုတင္ေပၚကလူနာကို မ်က္ေတာင္မခတ္တမ္းေငးၾကည့္ေန၏။