Zawgyi
ဒီေန႔ ငစိုးက အမဲသားခ်က္ေပးတာမို႔ အားရပါးရစားမည္ဆိုေသာရည္ရြယ္ခ်က္က လက္ထဲကိုင္ထားသည့္ဇြန္းျပဳတ္အက်မွာပင္ အကုန္ပ်က္စီးေတာ့သည္။ေလ့က်င့္ေနသည့္ၾကားက ခုထိ ဇြန္းကို ပိုင္ပိုင္ႏိူင္ႏိုင္ မကိုင္ႏိုင္ေသး။လက္ငါးေခ်ာင္းလံုးျဖင့္ ဆုပ္ကိုင္လိုက္ၿပီး ထမင္းပန္းကန္ထဲထိုးႏွစ္ျပန္ေတာ့လည္း ဇြန္းထဲမွာ ထမင္းကပါမလာ။
"ဟာကြာ...ေတာက္.. ''
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ..ဆရာ..ဘာျဖစ္လို႔လဲ..''
အေျပးအလႊားလာေမးသည့္ ငစိုးကိုလည္း ျပန္ေျဖခ်င္စိတ္မ႐ွိ။ဒီလိုကေန လက္က ျပန္မေကာင္းေတာ့ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ၊ဇြန္းကို ပစ္ခ်လိုက္ၿပီး အခန္းနံရံမွာ အေခြလိုက္ခ်ိတ္ထားသည့္ ၾကာပြတ္ဆီ လက္လွမ္းလိုက္သည္။ၾကာပြတ္၏ လက္ကိုင္႐ိုးကို ျမဲေနေအာင္ကိုင္လိုက္ၿပီး ေမႊ႔ယမ္းပစ္လိုက္ေပမယ့္ ဦးတည္ရာကတစ္ေနရာ ၾကာပြတ္၏လားရာကတစ္ေနရာျဖစ္ေနသည္။မည္သို႔ပင္ အားစိုက္၍ လုပ္ေသာ္ျငား ၾကာပြတ္ကိုထိန္းမတ္ဖို႔ရာ ဇြဲလက္ေတြ မလုပ္ေဆာင္ႏိုင္ေသး။
"ဟာကြာ....''
"ခြမ္း..ဂလြမ္း..''
မ်က္စိေ႐ွ႕ျမင္ျမင္သမ်ွကိုေမြ႔ယမ္းပစ္လိုက္ၿပီး အိမ္ေ႐ွ႕ခန္းတစ္ခန္းလံုးလည္း ရစရာမ႐ွိေတာ့ေခ်။ေၾကမြသြားေသာဖန္ခြက္၊ပန္းအိုး စတာေတြက ဇြဲေျခေထာက္နား ျပန္႔ၾကဲလို႔။စိတ္ေပါက္ေပါက္ျဖင့္ ၾကာပြတ္ကိုလႊင့္ပစ္ျပီး နံရံထက္ကိုသာ လက္သီးျဖင့္ဆင့္ကာဆင့္ကာထိုးမိေတာ့သည္။သြားၿပီ...လက္က...တကယ္သြားၿပီ၊
"ဇြဲ..''
ဇြဲလက္သီးကို ဖမ္းဆြဲရံုမက နံရံေပၚကိုပါ လက္ကာလိုက္သည့္ေနာင့္ေၾကာင့္ ကိုယ္႐ွိန္ကိုသပ္ကာ ကမ္းျပင္ေပၚ ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိုက္သည္၊
"ငါ့လက္က သံုးလို႔မရေတာ့ဘူးထင္တယ္..ဟမ္..ငါ့လက္ကသံုးလို႔မရေတာ့ဘူးလားလို႔''
ဇြဲပခံုးေပၚ ဖြဖြေလးေရာက္လာေသာ ေမးခြၽန္ခြၽန္။ေႏြးေထြးသြားေသာ ဇြဲရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္။ေက်ာျပင္ေပၚကို လက္ေခ်ာင္းမ်ားျဖင့္ သာသာေလးပြတ္သပ္ေပးေနရံုမက ဇြဲရဲ႕ဆံသားေလးေတြကိုပါ ခပ္ဖြဖြ သပ္ေပးေနေလသည္။
YOU ARE READING
ကိုယ့္ေမတၱာျဖင့္ ေအးခ်မ္းေစ(ကိုယ့်မေတ္တာဖြင့် အေးချမ်းစေ)
Romanceေမြးဖြားျခင္းနဲ႔အတူ တြဲရက္ကပ္ပါလာေသာ ကံမေကာင္းျခင္းေတြေၾကာင့္ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းစြာႀကီးျပင္းခဲ့ရတဲ့ေကာင္ေလးရဲ႕ဘဝကို ေမတၱာတရားနဲ႔ေအးခ်မ္းေစတဲ့အခါ။ ဒီဇာတ္လမ္းဟာ စာေရးသူရဲ႕ စိတ္ကူးယဥ္ေရးဖြဲ႔မႈသာ ျဖစ္တာမို႔ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္သြားခဲ့ရင္ နားလည္ေပးဖို႔ေတာင္းဆိ...
