Chapter Seventy-One

Start from the beginning
                                    

Naramdaman ko kaagad na may pumasok dahil sa biglang pagtunog ng mga yapak sa sahig. Tumingin ako sandali sa kung sino man ito bago nagpatuloy sa ginagawa ko. Hindi katulad ng kanina ay hinihinaan ko na ngayon ang bawat suntok ko habang hindi pinapansin ang mga matang nakatutok sa akin. Naiinis parin ako sa kaniya, ni hindi ko nga alam kung bakit pinapahirapan niya ako ng ganito na ang dami na ngang problema.

"We should talk." He finally said.

Hindi ako tumigil at nagpakawala ng isang suntok pero dahil siguro sa inis ko ay tumilapon na naman ang punching bag. I groaned, deciding to stop for now at inayos ang cloth sa paligid ng kamay ko.

"Talk?" I snorted. "You actually wanna talk?" Hinarap ko siya, pero siya din naman agad ang umiwas sa tingin ko na siyang mas ikinainis ko pa. "Fine, let's freaking talk. Starting with what the hell has been going on with you."

"Tulad nga ng ilang beses ko nang sinabi sa'yo, may mga kailangan lang ako pag-isipan--"

"Then what do you want me to do? Hayaan ka lang magmukmok na parang ikaw lang ang naaapektuhan ng lahat nang 'to?!"

"I'm not here for another pointless argument, Andrea." He actually has the audacity to warn me!

"Pointless? So all the effort I've been trying to do to fix this crumbling relationship is pointless? Well damn you! I'm out of here."

I purposely hit his shoulder as I stormer past by, only for his hand to tightly grip my wrist, stopping me forcefully. I was about to retort when I saw the way his ruby-coloured eye glared right through mine, and I was left wondering what's the problem again. I almost didn't recognize the man in front of me right now, he was glaring at me in a way he would at an enemy and it sent another painful wave crushing down my chest.

How many times have he looked at me that way now? I don't like it.

"Listen here, you do not walk away from me disrespectfully--" hindi niya natuloy ang sasabihin nang bigla ko siyang tinuhod sa sikmura na siyang ikinabitaw ng kamay niya sa pagkahawak sa akin.

I didn't let him recover and sent another punch on his right cheek, umatras siya na ganiyan parin ang tingin sa akin at hindi ko ito gusto. If he wants to say something, he better say it without looking at me like that. Lumakad ako sa kaniya at sinipa siya ulit, pero ngayon ay nagawa niya na itong ilagan sabay lapit sa akin ng mabilis. Mahina lang ito, pero ramdam ko parin ang sakit ng suntok niya sa gilid ng magandang mukha ko.

We exchanged a few more punches and kicks, not bothering to even dodge this time and just let each other take a hit. I know he's holding back, not compared to me who's so keen on smashing him down with my fists. He irritates me, he thinks he's the only one who's dealing with shit that it's okay to shut people out because he's having a problem. Well guess what? Everyone's been dealing their own issue! Moping around, glaring, and yelling at me every time I try to help him won't help!

Kahit may blocking system man ang buong airship, kaya ko paring magpalabas ng weapons ko. It would have been a different matter if I still had that collar, pero ngayon mas gugustuhin ko munang ipaintindi sa kaniya ang nararamdaman ko gamit ang katawan ko mismo kaysa magsummon ng dagger. I got a feeling a blade won't really cut through that thick skull of his. Tumakbo ako papunta sa direksyon niya at tumalon pataas. Inilagan niya ang paparating kong sipa at mabilis na pumunta sa likod ko kung saan niya ako tinulak.

I lost my balance for a second, at nang hinarap ko siya ulit ay nagulat ako nang may paparating na isang punching bag. Sinuntok ko ito ng malakas, too strong that the enveloping bag snapped that caused the sands inside to explode open at my face. Napaubo ako dahil dito na huli na nang mapansin ko ang kamao niyang papunta ulit sa mukha ko that I unconsciously closed my eyes to brace myself for the impact.

Magnus Academy: The Cursed Blood ContinuanceWhere stories live. Discover now