Korkuyla gözlerini büyüttü. "Berbat bir şaka. Kostümün berbat."
Karşısında kendisiyle tamamen aynı fiziksel özelliklere sahip çocuğu süzdü. Hadi ama, bu Shuichi olmalıydı.
"Bu tarz şeyler sana uymuyor olmalıydı. Demek ki sende bu zamana kadar yalancının tekiydin. Yalanlardan nefret ettiğini söylüyordun oysa. Buda mı yalandı?" Sırıtmaya çalışarak korkusunu bastırdı.
"Ne?" Ciddiyetle cevapladı karşısında ki oğlan. "Ne saçmalıyorsun, ben senim."
Kokichi bedene yaklaşıp işaret parmağını göğüsüne bastırdı. "Öyle mi? Kanıtla o zaman."
Çocuk duygusuz gözlerle ona bakıp bir elini havaya kaldırdı. Elini şıklattı ve beyazlığın içinde tanıdık bir mekan oluştu.
Kokichi çocuktan uzaklaşırken mekana yürüdü. İçine adım atmayı denedi fakat bir güç tarafından zorlanıyor, içeriye elini bile uzatamıyordu. "Bu ne sikim şimdi?! Oraya dönmek istiyorum. O aptal kütüphaneye. Bırak beni."
Çocuk yanına doğru ilerledi. Arkasından omzuna uzandı. "Sen oradasın. Bak."
Kokichi korkuyla yerde yatan bedenine baktı. Hemen yanında duran Shuichi'ye. "Uyandır beni. Uyandır beni Saihara-chan.." Omzunda ki elin sıkılmasıyla arkasını döndü.
"O seni uyandırmayacak."
"Kapa çeneni. Uyandıracak. Çünkü.. çünkü o beni seviy-"
"Sevdi. Evet. O seni sevdi. Yaşıyorken."
Kokichi omzunda duran ele sertçe vurup üzerinden attı ve sinirden dolmuş gözleriyle geriye adımladı. "Komik değil. Komik değilsin."
"Yalan söylemiyorum."
"Söylüyorsun! Sen bensem, söylemek zorundasın. Ona zarar gelmedi. O yaşıyor. Şu an bedenimin yanında. Beni oraya gönder!"
"Ah ama yanılıyorsun, o şu an senden nefret ediyor-"
"Kes sesini!" Kulaklarını kapattı. "Kes sesini. Duymak istemiyorum."
"Onu sen öldürdün Ouma."
Kokichi dizlerinin üzerine düştü, bağırmaya başladı. "Yalvarırım uyandır beni Shuichi!" Çenesine yerleştirilen parmak tarafından sertçe kafasının yukarı kaldırılışını hissetti. Daha önce kendi gözlerinin bu kadar karanlık bir duyguyla baktığını görmemişti. "O gitti. Senin yüzünden." Gülümsedi. "Benim yüzümden." Diye devam etti.
Ayağa doğruldu. Kokichi gözleriyle onu izlerken korkuyla bağırdı. "Rüya'da olduğumu biliyorum!"
Küçümsercesine baktı yerde acınası durumda göz yaşlarıyla kendisine bağıran çocuğa. "Evet. Öyleydin. Ama onu bitirdin. Yine."
Kokichi bağırmak için ağzını açtığında çocuk çömeldi ve yüzünü yaklaştırdı. "Sen. Sen de öldün. İkinciye. Yine kendi ölümünün sebebi sensin." Kokichi onu sertçe ittirdi.
"Seni anlamıyorum!"
Çocuk ayağa doğruldu, olmayan toza rağmen üzerini sirkeledi.
"Öldükten sonra, kalbinde ki kötülük ve aşk sana cenneti veya cehennemi hak ettirmiyordu. Bu duygular, seni tekrar yarattı. Seni kendi rüyanın içine hapsetti. Sen kendi dünyanın Ademiydin. Kalbinde ki yoğun duygular *onu* yarattı, Havva'nı. Yapman gereken tek şey, ona sevgi vermekti. Sen, ikinizi de öldürdün."
Kokichi gözünde dolan yaşların akmasına izin verirken korkuyla karşısında ki oğlanı dinliyordu. "Hayır. Sen yalan söylüyorsun!"
"Doğrular canını yakıyor değil mi?"
