"Sıkılmıyor musun?"
Karanlık ve sadece masayı aydınlatan küçük bir loş ışık.
Kalemi bırakıp ona soru yöneten çocuğa döndü Shuichi. "Biraz.." Bekledi ve gözlerini kaçırıp önünde ki kitap yığınına kendini verirken devam ettirdi. "Sen olduğun için pek sıkılmıyorum."
Kokichi eliyle Shuichi'nin yüzünü geriye doğru ittirdi. "Beni baştan çıkarmaya mı çalışıyorsun? Çünkü işe yarıyor!" Shuichi gözlerini kaçırırken hafifçe gülümsedi. "Bu bir yalan.."
Kokichi karşısında ki manzarayı dikkatle süzdü. Uzun kirpikler, koyu saçlar ve açık teniyle bir tanrıçanın güzelliğine sahip çocuğu izledi dakikalarca. Gözlerini ondan zorla alıp artık her köşesini ezbere bildiği kütüphanede gezdirdi. Sallandırdığı bacaklarının üstüne atladı ve masanın üzerinden indi. Kitaplıkları geçip elini rengi solmuş duvarlara sürttü. "Merak ediyorum da.. neden bir tane bile cam yok, burada bizi hayatta tutacak imkanlar varken.. Yemek, içecek.. anlarsın ya."
Shuichi yine sessiz kalırken kütüphanenin girişinde ki eski aynaya yöneldi.
"Seni seviyorum Shumai."
Shuichi'nin gözleri açılırken omuzlarını indirdi ve eliyle ağzını kapattı. "...yalan söylüyorsun.."
"Söylemiyorum."
"Bunu her zaman yapıyorsun.."
Kokichi aynanın önüne geçti ve yansımasını görmeyi bekledi. Elini camına değdirdi nazikçe. Omzunu silkip ellerini başının arkasında birleştirdi ve aynanın önünden ayrılıp tekrar eski yerine geçti. Kitap ve açık parşömenlere zarar vermeden masanın üzerine çıktı ve Shuichi'yi izlemeye koyuldu. "Rüya mı görüyorum sence?"
Shuichi biraz düşünüp kafasını kaldırdı. "Banyo yapmak istiyorum." Mırıldandı sessiz fakat diğer oğlanın duyabileceği şekilde.
Kokichi düşünür gibi yaptı. "Eğer bende gelirsem olabilir." Shuichi nefesini dışarıya nazikçe verirken Kokichi gülümsedi ve boynuna doladığı önlüğünü çıkardı. İki ucundan tutup ortada kalan kısmını yakınında oturan çocuğun boynundan geçirdi ve uçlarından tutup çocuğu kendisine doğru çekti.
Nefesleri birbirlerine karışırken gülümsedi Kokichi. "Uyandır beni."
