Tron z kości [18+]

Rozdział 65

I wybuchła czerwienią.

Znała jego magię i potrafiła nią operować. Pokazał jej, więc wtłoczyła w niego jego własną leczniczą moc. Z ulgą, jakiej nie czuła nigdy dotąd, ujrzała jak krew powoli przestaje płynąć, jak powoli zasklepia się rana. Na jego policzkach pojawia się rumieniec, który tak bardzo uwielbiała. Jęknął pod gorącem własnej magii i szarpnął głową, nie odzyskując jeszcze przytomności.

Śmiała się przez łzy i wolną dłonią, czule odgarniała spocone, zakrwawione włosy z jego skroni.

Skrzywił się i jego powieki zatrzepotały. Złożyła na jego nosie i ustach dziesiątki wariackich pocałunków, choć wiedziała, że sprawia mu ból, dociskając się do jego obolałego, pokiereszowanego ciała. Otworzył nieznacznie oczy i dostrzegła jedynie maleńki zarys czerwieni. Uniósł zakrwawioną dłoń i z trudem sięgnął do jej twarzy. Poczuła ciepło jego krwi na policzku i z jej piersi wydarł się rozpaczliwy szloch.

- Ty... Jak mogłeś... Jak mogłeś mi to zrobić...? – Jej głos był piskliwy i nienaturalny. – Myślałam... Och, Hironie, nigdy więcej nie waż się tego robić.

- Wiesz... - powiedział z trudem – raczej nie planuję umierać w najbliższym czasie... - wydyszał. – A to, co się przed chwilą stało nie odbyło się z mojej inicjatywy. – Uśmiechnął się lekko, choć z trudem.

Ellen parsknęła śmiechem i ponownie rzuciła się do jego twarzy, obsypując pocałunkami strachu, smutku, radości i ulgi. Położyła sobie jego głowę na kolanach i gładziła splątane włosy. Silor związany siedział teraz pod ścianą z przełamaną strzałą w karku i obrzucał wszystkich nienawistnymi spojrzeniami. Calon powoli odzyskiwał świadomość, a Nicholas od razu dopadł do niego, zarzucając mu zmowę z Petroniuszem.

Hiron był oczywiście wdzięczny i nieskończenie szczęśliwy, że Ellen uratowała mu życie, ale również nieco zmieszany i przerażony i zły z powodu tego, że wniknęła w jego jestestwo i skradła magię.

Nigdy dotychczas nie słyszał o czymś takim, ale przecież nie słyszał też o tym, by na odległość mógł podarować jej magię. Czy kradzież Ellen różniła się jakoś zasadniczo od tego, co kiedyś jej podarował?

Zapewne było jej teraz łatwiej odnaleźć się w jego mocy, ale to było nienaturalne. Bardziej nawet niż to, kiedy Petroniusz pochłaniał magię innych magicae. O tym powinien myśleć później, ale jego umysł pracował na innych płaszczyznach.

Widział zapłakane oczy Ellen i czuł wdzięczność za to, że uratowała mu życie, ale jego analityczny rozum wciąż bez końca roztrząsał jak doszło do tego, by inna istota była w stanie zagarnąć jego własną magię. A co jeśli inni również to potrafili? A może stało się tak dlatego, że niegdyś sam jej na to pozwolił. Jego magia nie tylko do niej śpiewała, co przecież wcześniej należała.

Poczuł miodowy zapach jej włosów, które łaskotały go w nos i uniósł głowę, by na nią spojrzeć. Wyglądała tak samo, choć była nieco zmęczona. Usłyszał w tle jak Nicholas leje po gębie Calona i ciężko uniósł się na łokciach.

- On o niczym nie wiedział – odezwał się cicho.

Nicholas nie usłyszał, więc Ellen powtórzyła jego słowa.

- Skąd ta pewność, magicae? – W końcu Nicholas zwrócił w jego stronę zdruzgotaną twarz.

- Zaryzykował życiem, próbując mnie ratować. Taka jest prawda – dodał po chwili.

Nicholas pokręcił głową i złapał za koszulę Calona, wyprowadzając go na zewnątrz w niewiadomym celu.

Ellen ponownie zwróciła twarz w stronę Hirona, który krzywił się, oglądając zniszczoną koszulę. Zaśmiała się pod nosem. Niemal umarł na jej rękach, a denerwuje go zniszczona garderoba.

Zerknęła za plecy, wciąż nie odrywając dłoni od twarzy Hirona. Ciało Georga zniknęło zabrane przez bellator. Poczuła ogromny smutek i żal, bo zdążyła się z nim zaprzyjaźnić i pokochać go. Z rozpaczą myślała o cierpieniu Iris. Wiedziała doskonale, co będzie czuła, bo sama patrząc na nieprzytomną twarz Hirona szalała z bólu. Och, jakże okropne jest uczucie straty ukochanej osoby.

Ellen uzmysłowiła sobie, że zostali całkiem sami. Hiron ciężko przesunął się bliżej ściany i półleżał teraz, wpatrując się w nią z dziwnym spojrzeniem w oczach. Uśmiechnął się blado.

- Nie był to pierwszy raz, kiedy umierałem – szepnął – ale z pewnością najgorszy.

Przesunęła palcami po krzywiźnie jego dumnej szczęki.

- Dlaczego?

- Bo wszystkie inne były, zanim cię poznałem. – Jego głos był zduszony i słaby.

Ellen chciała to jakoś skomentować, ale nie wiedziała, co powiedzieć. Jego słowa wywoływały w niej uczucia, których nie potrafiła nazwać i z którymi ledwo sobie radziła. W większości były nieczytelne i skrajne. Często nie wiedziała, co ma na myśli i czy sobie akurat z niej nie drwi. Ale czy drwiłby teraz? Znając Hirona, całkiem możliwe, zwłaszcza jeśli po chwili jego usta uniosły się lekko w aroganckim uśmiechu.