Kabanata 20

274K 8.1K 7.8K
                                    

Kabanata 20

Stacy...my baby Stacy's not gone. She can't. She won't.

Kung paano pa ako nakarating sa ospital ay 'di ko na alam. Nang makita ko sa hallway sa paglalakad ko patungong morgue si Phoebe ay unti-unti nang nahulog ang luha ko.

"P-Philie..." she called and before I could make another step, my knees wobbled. Basta na lang ako bumagsak ng upo sa lapag at napahagulgol, kasabay ng mahigpit na yakap sa akin ng kaibigan.

"Y-you're j-joking, right?" my voice trembled, "s-she's just sleeping, r-right?"

"P-Philie..."

"A-answer me, Phoebe! S-she's just sleeping, right? Tell me she's just resting!" I exclaimed desperately.

"I-I'm sorry...I'm sorry..." she whispered and cried with me.

"I-I don't believe you...hindi." Iling-iling ko kay Phoebe, "h-hindi ako iiwan ni S-Stacy, hindi..."

"Philie..."

"No," I said and in trembling knees, managed to stand and walked towards the morgue and froze when I saw how the familiar doctors covered my baby with white sheets.

"H-hindi..." nanginginig ang boses ko ng ibulong 'yon. "H-hindi, S-Stacy ko."

I took a step, attempting to walk inside the morgue but before I could. Mabilis akong nahawakan ni Phoebe.

"Y-you're bleeding, Philie."

"No, Stacy. S-stacy, wake up!" I exclaimed and tried pulling away.

"P-Philie, wala na siya...wala na." she said desperately, sobbing too.

"G-gigisingin ko siya, Phoebe." Paliwanag ko pa, walang pakialam sa sobrang desperada ng boses. "M-mamamasyal kami, n-nilutuan ko pa siya ng p-pagkain, kakainin niya 'yon."

"She's gone, Philie." Nakita ko ang naaawang tingin sa kanyang lumuluhang mata. "S-she's really gone."

"Hindi..." my hand felt like trembling, lumayo ako sa kanya at akmang papasukin ang morgue ay lumabas si Castiel sa loob. I saw his eyes widened when he saw kaya tinakbo ko na siya at inabot ang kamay.

"T-Tiel, tell me..." I pointed myself. "T-tell me, Stacy is well, t-tell me—"

He looked away, narinig ko ang buntonghininga niya at ang panibagong agos ng luha ay nahulog nang pisilin niya ang palad ko at umiling, tumingin muli sa mga mata ko.

"I-I'm sorry, Philie." He said, a tear fell on his eyes and I just lost it.

Halos mabuwal ako sa pwesto kung hindi lang ako nila nahawakan, I didn't know how did they take me to the infirmary because of my wound, my cries were too much I couldn't even breath. Ang mga nanginginig kong palad ay nakatabon sa mukha ko.

Wala na akong alam sa nangyayari sa paligid, hawak-hawak pa ako ni Phoebe no'ng palabas at sabay-sabay kaming napatingin nang may nakitang tumatakbo palapit sa amin.

I immediately recognized my husband almost sprinting to get to us, his eyes have that visible sign of unshed tears. Nakita ko ang pag-awang ng labi niya nang masalubong ang mga mata ko.

"P-Philie..." his voice broke and I didn't have the chance to get away when he moved a step closer, enveloping me with his tight embrace.

I wanted to cry but I felt like I spent it all, tulala lang ako, bagsak ang mga kamay habang mahigpit ang yakap niya sa akin.

"I-I'm sorry, I'm late." He whispered, pulling away—he cupped my cheek to look into my eyes and saw tears falling one by one on his eyes. "I-I'm sorry..."

The Broken Vow (Published Under Bliss Books)Where stories live. Discover now